Er zijn zonder twijfel duizend en een redenen om een hekel te hebben aan de belevenissen getoond in Emily In Paris. Het is bijwijlen inderdaad schabouwelijk, over the top, leeg en het reduceert Fransen en Amerikanen tot stereotypes. Er zijn eigenlijk niet veel redenen om het wel goed te mogen vinden, maar die enkele zijn dan weer heel overtuigend. Het komt gewoon hierop neer: Emily In Paris is verdomd onweerstaanbaar charmant. Andermaal verpakt Darren Star op uiterst efficiënte wijze lucht tot een zoet snoepje dat verslavender is dan eender welke drug.
Amerikanen in het buitenland, daar scheelt vaak toch iets mee. Onder de expats zijn ze doorgaans de minst populaire nationaliteit. Het Amerikaanse narcisme verschilt voor andere nationaliteiten niet zo veel van het buldozernationalisme van Tom Cruise in dat gedrocht dat zogezegd de cinema in 2022 eigenhandig zou hebben gered. Zelfs zonder F16’s en Tomahawk kruisraketten zal een Amerikaan in het buitenland te allen tijde behoorlijk agressief de superioriteit van het thuisland benadrukken. Dit zit blijkbaar ingebakken in hun opvoeding. Een zeer rare drang naar competitiviteit. Het idee dat iedereen in de wereld opkijkt naar Amerika en in alles Amerikaanse cultuur klakkeloos kopieert. Altijd dat belerend vingertje klaar om de lokale bevolking terecht te wijzen en steeds paraat om haast imperialistisch ‘te helpen’, vaak wars van elke vorm van tact of zonder respect voor lokale gewoontes. En ja dat is een veralgemening. Maar wel eentje van het kaliber dat de makers van Emily In Paris gratuit etaleren.
Emily verschilt op een belangrijk punt van andere Amerikanen in andere films over Amerikanen in Parijs. Emily is vooreerst een millenial, een aandoening die hier toch enorm haar Amerikaansheid overtreft. Zij serveert het leven zoals het is doorheen een Instagramfilter. Er is veel kritiek op deze aanpak, want Parijs is hier wel zeer clean en over-geromantiseerd. Deze aanpak gaat in Hollywood echter al mee sinds Casablanca , An American In Paris en Funny Face en bleef in leven dankzij Midnight in Paris en Before Sunset. Maar we treffen deze kijk ook vaak genoeg aan in Franse films, van A bout de souffle tot Le fabuleux destin d’Amelie Poulain. Emily In Paris doet dus niets nieuws. Je kan stellen dat beide aanpakken verkeerd zijn, maar het is alleszins toch beter dan die vlakaf negatieve weergave van Parijs in pakweg Taken. Van al de gladde, mooi ogende portretteringen van Parijs, scoort Emily alleszins beter dan die dingen van Allen, Linklater of Jeunet. Emily In Paris zeult tenminste geen tonnen pretentie mee. Die aanpak werkt beter.
Je kan Emily In Paris in tegenstelling tot bijvoorbeeld Taken er echter niet van beschuldigen slecht te zijn gemaakt. Het talent achter de schermen is daarvoor te groot, met name dat van Andrew Fleming. Fleming was in de jaren negentig een goede regisseur, maar actief op het verkeerde moment voor een soort films dat nooit voluit voor een bepaalde herkenbare richting ging. Threesome was te lief en oprecht om een vulgaire sekskomedie te zijn en The Craft te serieus voor het luchtige onderwerp. Dick, ja dat was een geslaagde komedie, maar eentje dat in België de zalen niet meer haalde en in de ‘straight-to-video’-bakken verdween – zoals bijna al de rest van zijn latere films. Fleming ging dezelfde richting uit als veel regisseurs van zijn generatie en werd gestaag meer en meer actief in tv (zie ook John Dahl, James Foley, Carl Franklin, …). De laatste jaren lijkt hij wel een van de huisregisseurs te zijn geworden van Darren Star. Fleming heeft de juiste aanpak voor dit soort reeks en hij neemt dan ook het leeuwendeel van de afleveringen voor zijn rekening. Als geen ander slaagt hij erin om van Emily in Paris een warme en zachte reeks te maken. Hij vindt de goede balans om ondanks al de stereotiepe gedragingen de personages charmant en tegelijk oprecht te laten overkomen. Een mindere regisseur zou hier zijn vingers verbranden, maar net datgene wat Flemings filmcarrière ei zo na fnuikte, blijkt hier zijn sterke troef. Dat niet voluit voor een richting gaan, maar met de dikke teen boven het hete badwater zweven, werkt perfect voor wat eigenlijk een stuurloos verhaal is.
In dit derde seizoen gebeurt er in ieder geval even weinig als in de eerste twee seizoenen. Emily ging naar Parijs voor een jaar, maar wordt verliefd en het ziet er naar uit dat het niet bij een jaar zal blijven. Er is de spanning tussen Emily en de kok Gabriel, de ‘will they won’t they’ blijft het centrale leitmotiv. Daarnaast is er de beslissing om te blijven werken voor het nieuwe kantoor dat vriendin Sylvie opricht. Niet langer in handen dus van de grote groep uit Chicago die Emily initieel naar Parijs hadden gestuurd. Alle nevenpersonages hebben eveneens belevenissen, al is dat niets meer dan anekdotiek om de afleveringen mee te vullen. Het is frappant dat er nu al drie seizoenen zijn afgerond en we amper een half jaar ver zijn in dat ‘year in Paris’. Maar weet je, het mag gerust nog een paar seizoenen blijven duren. Tieners van mijn generatie waren in de jaren negentig al massaal gevallen voor de drug ‘Star’, we consumeerden als gek wekelijks onze portie Beverly Hills 90210 en Melrose Place. De volgende generatie kreeg als opium Sex And The City en de voorlaatste werd zoet gehouden met reboots van 90210 en Melrose. De groep Star-verslaafden blijft generatie na generatie groeien omdat Emily in Paris net als al die andere reeksen de tv-drug is voor die half uur durende ‘perfect high’. Alle acteurs zien er fantastisch uit. De garderobe van Emily gaat van tenenkrullend tot open-mond-vol-tanden. Parijs is nog even magisch als honderd jaar geleden toen René Clair er met zijn camera
rondwaarde. De luchtshots van Parijs en de straten en daken die de overgangen tussen de scènes markeren, lijken wel een – zeer hedendaagse en toegegeven zeer gladde – remake van de films uit Clairs tijd. Emily In Paris past gewoon perfect op Netflix, een zender zonder al te veel inhoudelijke of vormelijke vereisten. Netflix is veilig, schuwt alle risico’s en heeft geen interesse in het scoren in eindejaarslijsten van critici. Zij willen met hun reeks het gesprek van de ene dag zijn en morgen het gesprek van de andere dag met een nieuwe reeks die iedereen op één avond heeft gebinged. Emily In Paris zal over een paar jaar inderdaad vergeten zijn, maar in tussentijd is het toch maar lekker genieten van deze heerlijke portie pulp.
