De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2022 toe en op 31 december krijgt u de samengestelde top-10 van de hele filmredactie (om in aanmerking te komen moest een film in 2022 in dit land uitgebracht zijn in de zalen of via VOD/streaming. Titels op filmfestivals die pas in 2023 in de zalen verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2023).
-
Licorice Pizza (P.T. Anderson – USA/Can)
Het leven in de San Fernando Valley van de jaren ’70 alsof je er zelf bij was. Weinig regisseurs zijn kwalitatief zo consistent als Paul Thomas Anderson en ook Licorice Pizza is weer een parel van een film. De plot is flinterdun, maar qua sfeerzetting en vakmanschap scoort Anderson weer een dikke tien.
-
Triangle Of Sadness (R. Östlund – Zw/D/F/UK)
Subtiel gaat Östlund niet te werk, maar het is net daarom dat deze satire over superrijken aan boord van een luxe-jacht zo effectief op de lachspieren werkt. De tweede akte van de film is pure slapstick die heerlijk over-the-top gaat en uiteindelijk in het laatste deel ontaardt in een verrassende klassenstrijd nadat het schip met haar Marxistische kapitein (Woody Harrelson) ten onder gaat.
-
Zillion (R. Pront – Bel)
Daar waar Lukas Dhont schijnbaar moeite had om de 105 minuten van zijn fel bejubelde Close op te vullen, raast Pronts’ Zillion – dat toch wel een goed halfuur langer duurt – voorbij als een sneltrein. De hype was enorm groot, maar die hoge verwachtingen worden dankzij een uitstekend production design en geweldig acteerwerk probleemloos ingelost. Dat Pront een groot bewonderaar is van Martin Scorsese laat zich duidelijk voelen – niet alleen op het vlak van regie, maar ook de manier waarop de deels fictieve weergave van de feiten echo’s oproept van Casino en The Wolf Of Wall Street. Topfilm!
-
Memoria (A. Weerasethakul – Col/UK/F/D/USAa)
Voor velen zal de trage vertelstijl – shots lijken vaak te bevriezen in de tijd – en de hermetische plot een beetje afschrikken, maar wie bereid is om af te stemmen op Weerasethakuls’ eigenzinnige golflengte wordt beloond met een fascinerende bezinning over de relatie tussen ruimte, tijd, het (collectieve) geheugen en herkomst.
-
Heojil Kyolshim / Decision to Leave (C. Park – Zk)
Een romantische detective-thriller die een perfect evenwicht houdt tussen Hitchcock en Wong Kar-Wai. Chan-Wook Parks nieuwste werk is wederom een lust voor het oog en houdt je moeiteloos aan het scherm gekluisterd tot aan de bloedmooie, maar hartverscheurende finale.
-
Vortex (G. Noé – Fr/Bel/Mon)
Vrolijk zullen we nooit worden van Gaspar Noé’s’ films, maar met Vortex brengt hij wel zijn meest persoonlijke en intieme werk. De keuze om de pijn van het (alleen) ouder worden te filmen met behulp van splitscreen is, gezien het centrale thema van dementie en vervreemding, lichtjes geniaal.
-
Doraibu Mai Kâ / Drive My Car (R. Hamaguchi – Jap)
Met chirurgische precisie stuurt Ryusuke Hamaguchi ons, en bij uitbreiding de rode Saab, naar het slot van deze pakkende vertelling over rouw, acceptatie en spijt. Visueel en narratief blijft het geheel trouw aan de poëtische kracht van het bronmateriaal, het kortverhaal van meesterverteller Haruki Murakami.
-
Guillermo del Toro’s Pinocchio (G. del Toro – USA/Mex)
Dit is misschien wel de beste interpretatie van het klassieke, Italiaanse sprookje die we ooit gezien hebben. De hand van del Toro is overduidelijk aanwezig, van de vertelling tot de vormgeving van de personages en decors. Een bewonderenswaardig meesterwerkje, met passie gemaakt en geladen met een frisse invalshoek en grenzeloze creativiteit. Het prima stemmenwerk van Christopher Waltz en Ewan McGregor is een aangename bonus.
-
Elvis (B. Luhrmann – USA/Aus)
Een van de meest pakkende scènes van het jaar zit ergens aan het einde van Elvis. We zien een vliegtuig opstijgen en langzaam verdwijnen in de wolkenmassa terwijl we Elvis in een voice-over horen praten over een mytische vogel die bij gebrek aan pootjes niet kan landen omdat hij dan zou sterven. De vertrouwde, flamboyante stijl van Baz Luhrmann in combinatie met een perfect gecaste Austin Butler in de titelrol maken dat Elvis even hard swingt als de heupen van The King. Het geforceerde accent van Tom Hanks als Colonel Parker nam ik er graag bij.
-
Everything, Everywhere All At Once (D. Kwan, D Scheinert – USA)
Het duurt even voordat je gewoon geraakt aan de compleet geschifte toon van deze waanzinnige prent (het heeft iets van een live-action Rick & Morty), maar de manier waarop de makers hun multiverse en de karrenvracht aan personages in het narratief weten te verweven, getuigt van een flinke dosis ambitie en inventiviteit. Dat al deze gekkigheid terloops ontroerende momentjes op het scherm weet te toveren, is een knappe verdienste.