De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2022 toe en op 31 december krijgt u de samengestelde top-10 van de hele filmredactie (om in aanmerking te komen moest een film in 2022 in dit land uitgebracht zijn in de zalen of via VOD/streaming, titels op filmfestivals die pas in 2023 in de zalen verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2023).
- C’mon C’mon (M. Mills – USA)
Een in zwart en wit gehulde emotionele parel die aanvoelt als de warmte en geborgenheid waar we sinds altijd naar hebben verlangd. In de hoofdrol, alweer, een schitterende Joaquin Phoenix die je het leven laat bekijken vanuit een aangenaam perspectief.
- Presque (B. Campan, A. Jollien – Fr/Ch)
Bernard Campan en Alexandre Jollien weten wat leven is – meer zelfs: ze geven twee personages weer alsof ze het woord ‘leven’ hebben uitgevonden.
- Decision To Leave (C. Park – Zk)
Park Chan-Wook heeft al meermaals bewezen dat hij zijn kijkers tot hun diepste vezels weet te raken, en dat is bij zijn jongste film niet anders. Integendeel, Decision To Leave is van meesterlijk niveau en is zonder twijfel de meest interessante romance movie van dit jaar!
- La dernière tentation des Belges (J. Bucquoy – Bel)
Het verdriet, het geluk, de hoop, stuk voor stuk komen ze in hun meest pure vorm aan bod in Bucquoys laatste film. Een schrijnend verhaal, maar bitterschoon verteld.
- H4z4rd (J. Govaerts – Bel)
Een degoutant goede film! Helemaal niet om op uw nuchtere maag te bekijken, want H4z4ard zit vol vettige deuntjes en nog vettigere beelden. Zonder enige twijfel is Vlaanderen een cultfilm rijker.
- Nowhere (P. Monsaert – Bel)
Een interessante mix van twee verdomd goede acteurs, een pakkend verhaal en een indrukwekkende cinematografie. Monsaert raakt, schudt wakker en laat je voelen wat André en Thierry voelen: pijn, verdriet, onmacht. Maar hij laat je zo intens meeleven, dat je in al die donkere wolken af en toe een stukje hoop voelt.
- Everything Everywhere All At Once (D. Kwan, D Scheinert – USA)
Wanneer je denkt dat het niet gekker kan, krijgen we een waanzinnig goede mix van alles wat onze fantasie te boven gaat. Hoe gekker het verhaal, hoe indrukwekkender de beelden worden. Everything Everywhere All At Once is absoluut het soort film dat geen eenduidig antwoord geeft op de vraag: ‘Waar ging dat nu eigenlijk over?’
- The Wonder (S. Lelio – USA/UK/Irl)
Florence Pugh bewijst nog maar eens dat ze werkelijk élke rol aankan. Haar intregiteit, vastberadenheid en moed zijn van hoogstaand niveau. Lelio geeft ons een pijnlijk maar noodzakelijk verhaal, gehuld in een stukje pure cinema.
- Triangle of Sadness (R. Östlund – Zw/D/F/UK)
Hemelse kritiek, schitterend beelden en een cast om u tegen te zeggen. Een film waarbij Marx zijn vingers zou aflikken en die verplicht op de schoolbanken zou moeten vertoond worden.
- Avatar: The Way of Water (J. Cameron – USA)
Niet alleen een film over het onmogelijke, maar net hoe het onmogelijke mogelijk wordt. Meer dan drie uur lang pure meditatie-oefeningen, waarbij de beelden, dankzij 3D en Imax, tot onze ziel spreken en waarbij onze ogen verwend worden met de schoonste kleuren die onze planeet rijk is.