Al sinds de begindagen van de filosofie denkt de mens na over de oorsprong van de natuur en haar vormen. The Diasonics leveren met hun debuutplaat Origin of Forms muzikaal sterk doorvoelde argumenten af zonder er ook maar een woord aan vuil te maken.
De vijf heren van The Diasonics komen uit Moskou, een stad die je niet spontaan gaat associëren met een funky levensstijl en een open cultureel vizier. Maar blijkbaar borrelt er sinds enkele jaren onder dat rigide oppervlak een bloeiende instrumentale funkscene waaruit The Diasonics nu komen boven drijven. Ze worden her en der opgehemeld als het snoepje du jour, en dat hoeft niet eens te verbazen. Hun sound meurt immers naar het huisorkest van een kinky boudoir uit de vervlogen dagen van de Sovjet-Unie, waar heren uit de onderwereld in witte pakken en gefumeerde zonnebrillen rondhingen. In de van blauwwitte rookpluimen zwangere lucht is de enig waarneembare beweging die van hun harige en met zware gouden ringen getooide handen om hun Belomorkanalsigaretten naar de mond te brengen en zo hun communistische inborst in rook te doen opgaan.
Het is dat nostalgisch hunkeren naar een verleden dat eigenlijk helemaal niet geromantiseerd zou mogen worden dat mensen t-shirts met CCCP erop doet dragen en naar The Diasonics doet luisteren. It’s been done before, en er is niets mis mee, zeker niet als het zo goed swingt.
De groep uit Moskou wortelt zijn geluid – door henzelf ‘huzarenfunk’ gedoopt – in hun Russische roots, maar namen hun debuut op met een achtsporencassette van vintage Japanse makelij, lieten het mixen in Melbourne en nu brengen ze het uit op een Italiaans label. Die grensoverschrijdende invloeden hóór je op de twaalf lappen funk die Origin of Forms uitmaken. “Almandine” leunt hevig op een Oosterse vibe, waarbij de toetsen omhoog kronkelen als een slang uit het mandje van zijn bezweerder en de percussionist op de achtergrond zijn duivels uitdrijft. “Spiders” en “Andromeda” schuifelen dan weer richting triphop en “Deviants” begint met een baslijn als kwam ze uit een hitsige Gainsbourg-chanson om daarna met volledig opengetrokken toetsenregisters terug de Oeral over te trekken. Het is allemaal exotisch genoeg om de aandacht te prikkelen en vertrouwd genoeg om niet af te schrikken. Het funky onderkoelde geluid brengt hen soms gevaarlijk dicht bij het vaarwater van collega-psychfunkers Khruangbin (zoals op “Balance”) – evenwel zonder in hun zog te verdrinken. Daarvoor klinken ze nét iets vinniger dan de Amerikanen.
Een diepe kreun uit de onderwereld opent “Salmanazar” dat het dreigend dreunende baslijntje leent van Jefferson Airplane’s “White Rabbit”, terwijl de gitaar door het wahwah-effectpedaal giert. Het resultaat is het beeld van de stepperoller die voor het geestesoog dwarrelt doorheen de lege straten van een westernstadje – of misschien beter: een stadje in de omgeving van Tsjernobyl. Het orgeltje trilt als een door de zon verschroeide luchtweerspiegeling en het resultaat is niet minder dan uiterst filmisch te noemen.
Origin of Forms telt twaalf coole ijsblokjes in een cocktail die exotische ingrediënten uit alle hoeken van de wereld door elkaar mengt, met een mellow gevoel als resultaat zoals we dat kennen van de instrumentale songs op de beste albums van The Beastie Boys. Houd vooral uw bong binnen handbereik voor dit uiterst genietbare plaatje.
