Goed twee jaar na hun wonderlijke comeback (Tonger verscheen 30 jaar na het tweeluik Moddergat en Wil met u neuken!) zijn de drie van It Dockumer Lokaeltsje terug met een nieuw album. Geen eigen materiaal deze keer, maar een interpretatie van Alles Ist Gut van Deutsch Amerikanische Freundschaft, een sleutelplaat uit de Neue Deutsche Welle. En die zetten ze helemaal naar hun hand.
Albums die in hun geheel gecoverd worden, zijn een zeldzaamheid. Er schieten er spontaan een paar te binnen (Carla Bozulich deed het met Willie Nelsons Red Headed Stranger, Camper Van Beethoven met Tusk van Fleetwood Mac), maar je zal er naar moeten zoeken. Dat de Friese punks zich wagen aan D.A.F. is eigenlijk geen nieuwe bevlieging. De compilatie It Dockumer Totaeltsje uit 1990 bevatte al een versie van “Der Räuber und der Prinz”, terwijl dit album mee aangekondigd werd door een live EP in 2019. Ze hebben alleszins een bijzondere worp uitgekozen om onder handen te nemen.
In 1981 was D.A.F. uitgedund tot het duo Gabi Delgado-Lopez (zang) en Robert Görl (synths, drums), die samen met cult-producer Conny Plank de studio indoken voor een onwaarschijnlijke combinatie van elektronica, punk en politieke provocatie. De muziek – spaarzame synth- en baslijnen met rudimentaire ritmes – was rauw en gestroomlijnd, bewandelde soms het slappe koord tussen minimale industrial en death disco, provoceerde door links te leggen tussen politiek, macht en religie, maar was minstens even opvallend door een aangedikte homo-erotische toets. Het duo stond niet enkel naakt en bezweet op de hoes, maar Delgado-Lopez ging ook tekeer als een geile, Duitse neef van Alan Vega – hijgend en kreunend in de micro (bij “Rote Lippen” en “Mein Herz Macht Bum” wordt de grens met X-rated ASMR heel erg dun), monotoon gedebiteerde slogans afstekend tegen een ondergrond van soms militaristisch wentelende sado-ritmes. Het is dan ook mooi om te zien hoe de Friezen er hun eigen draai aan gegeven hebben, weg van de grootstad en de duistere nachtclubs.
De glimmende lichamen werden vervangen door beeldjes van Beethoven en Wagner. De haast opdringerige seksualiteit van het origineel werd ook naar de achtergrond verdreven, net zoals de Koude Oorlog-synths ingevuld worden door Peter Sijbenga’s frontale bas en het Duits plaats maakt voor het Fries. Hun versie van opener “Sato-Sato” rolt meer, op een gespierde bas en uitgebeende drums, met gitarist Sytse van Essen die hier een daar enkel een beetje bijkleurt, terwijl “Der Mussolini” vooral minder gejaagd klinkt dan het opgefokte dansvloer-origineel. Elders valt vooral op hoe ze de songs een heel eigen draai geven door stukjes van plaats te wisselen of gewoon buiten te zwieren, waarmee de 34 minuten van het origineel hier teruggevoerd worden naar 22 minuten. “Reade lippen” is een compacte opeenvolging van hamerende salvo’s, “De rôver en de prins” al even aanstekelijk en trance-opwekkend als het origineel, maar dan zonder dat sinistere randje.
Verderop maken ze een pront stappende tango van “Ik yn it echt” (de enige song die ze langer maken), wordt “Kopke derby” iets tussen Wire en Nomeansno en krijgt “De iene tsjin de oare” iets van een ietwat komische shuffle. Kers op de taart is het titelnummer: trager en zwaarder dan de Duitse versie, maar al bijna even theatraal, met drummer Fritz de Jong die eerst onheilspellend rinkelt op de cimbalen, om samen met de andere twee een paar keer uit te pakken met erupties die zo weggeplukt zijn uit de doom metal. Het mooist van al is dat het helemaal goed voelt. It Dockumer Lokaeltsje klinkt hier beheerster dan op Tonger, maar laat er geen twijfel over bestaan dat enkel zij deze Alles Is Goed hadden kunnen maken. Het resultaat is dan ook niet zomaar een eerbetoon, maar een even sobere als creatieve verwerking die twee werelden met sprekend gemak in evenwicht houdt. Anno 2020 zal Alles Is Goed niet de impact hebben die Alles Ist Gut had in 1981, maar dat hoeft ook niet. Het zal wel een van de bijzondere releases van dit voorjaar worden.
