Het is druk hierboven. Na David Berman, Daniel Johnston en Eddie Money sluit ook Ric Ocasek zich aan bij de droeve fanfare richting hemelpoort.
De naam Ric Ocasek prijkte voor het eerst op een albumhoes bij zijn eigenzinnige soloalbum Beatitude in 1982. Toch staat hij in het collectieve geheugen voornamelijk te boek als zanger en songschrijver van The Cars, de groep waarvan iedereen minstens een nummer kent. De tracklist van dat gelijknamige debuut in de late jaren zeventig leest al meteen als een ‘Greatest Hits’. Met grootse refreinen, licht bizarre synthgeluiden en lederen jassen die te duur waren voor punk bewandelden ze nonchalant de lijn tussen pop en new wave, en gaven die laatste een fikse duw richting mainstream. Als klassieke rockband met een arty hoek af vulden ze een ruimte tussen Devo, The Pretenders en The B-52s in. Voor Generatie X is Ocasek tevens de man die de soundtrack van hun jeugd bij elkaar schreef. “Moving In Stereo” weerklonk tijdens de prikkelende zwembadscène in Fast Times at Ridgemont High en bekendste hit “Drive” – melancholische synthballade bij uitstek – schopte de wereld mee een geweten tijdens Band Aid 1984.
Later in zijn carrière beïnvloedde hij als producer een schier eindeloze lijst aan nummers, albums en artiesten waaronder No Doubt, Nadasurf, The Cribs en Suicide. Hoe anders zouden klassiekers als The Blue Album (Weezer) of Rock For Light (Bad Brains) klinken zonder Ocasek aan de knoppen? Zouden ze überhaupt een kans gekregen hebben zonder zijn steun? Hetzelfde geldt voor nummers als “Never Say Never” van Romeo Void of Alan Vega’s “Every1’s A Winner”.
Op geen enkel moment leek Ocasek een moer te geven om zijn ‘coolfactor’. Hij stond eerder bekend als een zachtaardige, introverte vakman dan als showbeest. Misschien is dat wel ware grootsheid: geen excessen, maar een doodnormale vader die om gêne te vermijden braafjes achter de hoek parkeerde wanneer hij zijn zoon ging ophalen van school. Het enige rockcliché waaraan hij niet ontsnapte was een supermodel als vrouw. In 2018 kregen The Cars meer dan verdiend hun plaatsje in de Rock & Roll Hall of Fame.
“Who’s gonna pay attention to your dreams?”, nu de songschrijver met de unieke stem en mentor van zowat de halve muziekwereld er niet meer is.
