De heren van Celestial Wolves timmeren al jaren aan de weg naar de top van de Belgische postrockscene en mogen deze zaterdag op Rock Herk meer dan verdiend de Club-tent opwarmen voor kleppers als Hemelbestormer, And So I Watch You From Afar en Amenra. En of ze daar zin in hebben.
Celestial Wolves bestaat uit de broers Joris (gitaar) en Wouter De Bolle (bas), Thierry De Zutter (gitaar), Jelle Lefebvre (drums) en Dieter Verbeken (gitaar). Zelf omschrijven ze hun muziek als instrumentaal, melodisch, dynamisch en krachtig. De intense postrock van Celestial Wolves maakte al drie keer indruk: op Wood For Wood (2013), Illusive Landscape Of Expression (2015) en het in 2018 verschenen Call Of The Void. Vooral met die laatste plaat, net als de andere verschenen bij dunk!records, werd een grote stap vooruit gezet.
Tussendoor haalden de vijf ook nog de finales van Westtalent en Fresh Blood, het rockconcours van Rock Herk, in 2017. Ze vielen telkens net naast de prijzen, maar ook met hun energieke concerten maakten ze telkens indruk. Zo waren er ook alleen maar lovende reacties over hun optreden op de eerste dag van dunk!festival dit jaar. Hun geheim? Een wall of sound die geduldig wordt opgebouwd. Celestial Wolves brengt meeslepende, lang uitgesponnen nummers waarin licht en duisternis elkaar terugvinden. De mooi gelaagde gitaarlandschappen zijn maar een van de sterktes van de band. De geluidsstorm gaat ook soms liggen voor melodieuze passages en verrassende wendingen.
“We hadden nooit gedacht dat we er zouden bij zijn in de voorrondes van Fresh Blood. We kregen twintig minuten showtijd, en dat is weinig voor een postrockband. (lacht) We vielen uiteindelijk net naast de prijzen, maar uit 130 of meer inschrijvingen de top drie halen, was iets om fier op te zijn. Enerzijds is dat opmerkelijk voor een postrockband, anderzijds heeft Rock Herk wel altijd een alternatieve status gehad. Je ziet dat ook meteen aan de affiche van dit jaar. We willen zelf ook nog zoveel mogelijk bands zien”, legt Joris uit.
enola: Is Celestial Wolves een postrockband? Of horen jullie liever de term “instrumentale rock”?
Joris: “Doe toch maar instrumentale rock. Dieter en ik zijn eigenlijk de enigen van de band die intensief naar postrock luisteren, maar zelfs op dat vlak verschillen we onderling. Ik beluister bijvoorbeeld meer doomy en zwaardere varianten. Onze muzikale voorkeuren zijn zeer uiteenlopend. Ik denk dat je dat ook aan onze nummers merkt. De muziek is hoofdzakelijk instrumentaal en intens, maar hoe een nummer juist evolueert, kan alle kanten uitgaan. Wij hangen niet vast aan de conventies van één genre. Er is ook geen centrale songschrijver in de band. Onze nummers komen zeer organisch tot stand.”
enola: Naast een geslaagde passage als afsluiter op dunk!festival dit jaar mogen jullie het tweede podium van Rock Herk openen. Is 2019 het jaar waarin jullie nieuwe stappen vooruit zetten?
Joris: “Dunk was tot nu toe een van onze hoogtepunten van het jaar, samen met onze show in Parijs. Maar ook over de optredens met pg.lost in Trix en Stories From The Lost in Zottegem waren we ook zeer tevreden. Om op je vraag te antwoorden: Rock Herk is een groot festival dat ook aandacht krijgt in de Belgische pers. Rock Herk focust zich ook meer dan dunk!festival op de Belgische festivalbezoeker. Op zo’n festival spelen, was wel een droom voor ons.”
Dieter: “Met het verschijnen van onze derde plaat hebben we zeker stappen vooruit gezet. Op vlak van kwaliteit van de songs, de manier waarop de plaat werd opgenomen en ook het artwork bijvoorbeeld. Bij elk nummer hebben we een verhaal en tekening gemaakt. Dat is ook een meerwaarde. Elk nummer refereert bijvoorbeeld naar een plaats op de aarde.”
Joris: “De show op Rock Herk lijkt wel het resultaat van twee jaar werken. We wilden als band iets meer doen dan gewoon op het podium staan spelen.”
enola: Jullie shows zijn op visueel vlak een totaalverhaal geworden. Jullie dragen telkens T-shirts met polygonen en er staan lichtgevende bakken op de versterkers. Hoe zijn jullie daarop gekomen en schuilt er een specifieke betekenis achter?
Dieter: “We hebben een tijdje gedweept met visuals maar als je dat goed wil doen, moet de timing goed zitten. Je moet ook overal de technische mogelijkheid hebben. Wat we nu hebben, is een combinatie van visuele kracht en praktische haalbaarheid. De tekeningen heb ik gemaakt, onze drummer heeft ervoor gezorgd dat de lichtbakken konden gemaakt worden. Maar dat is ook weer toevallig gekomen. Er was een kickstarterproject waarmee je papieren maskers kon laten maken. Wij wilden er een soort helm van maken en die dan dragen tijdens optredens. Maar het was gewoon te complex om daarmee te spelen.” (lacht)
Wouter: “De eerste keer dat we zo’n lichtgevende bak zagen, was bij Hemelbestormer op dunk!festival 2015. Dat heeft ons aan het nadenken gezet. En toen we op het West-Vlaams rockconcours speelden, merkten we al dat mensen ons herkenden dankzij de T-shirts. Ze herkenden de shirts sneller dan de bandnaam, maar dat was niet zo erg. De mensen wisten dat het om ons ging.”
enola: Over Hemelbestormer gesproken, ze maakten een grote indruk op Graspop afgelopen maand. Toch wel opvallend voor een instrumentale band. Is dat een band waar jullie naar opkijken?
Verbeken: “Zeker, zij passen hun muziek niet aan aan het podium waar ze spelen of bepaalde conventies. Ze blijven koppig hun eigen ding doen. Een band als Hemelbestormer zet de deur open voor andere instrumentale bands.”
Wouter: “Het feit dat die bands kansen krijgen op grote festivals is ook de grote verdienste van groepen als Amenra. Zij hebben het loggere metalgenre geïntroduceerd bij een groot publiek. Hemelbestormer zit ook muzikaal in het verlengde, maar ze hebben uiteraard zelf aan de weg getimmerd. De tekeningen die bij elk nummer op onze laatste plaat horen, zijn trouwens gemaakt door Kevin Hensels, de bassist van Hemelbestormer.”
enola: Jullie hebben al drie buitenlandse tours gedaan. De laatste bracht jullie naar onder meer Milaan, Lyon en Parijs. is het makkelijker voor een band in een nichegenre om tour samen te stellen dan voor bands in het rockgenre?
Joris: “Eigenlijk niet. Er was heel wat tijd en moeite nodig om die hele tour in elkaar te boksen. Daarvoor hebben we meer dan 400 mails verstuurd en nog wat berichten via Facebook. Er zijn hier en daar wel spots in Frankrijk en Duitsland waar je als postrockband terecht kan, maar Nederland blijft een moeilijk geval. Ook in België is niet altijd eenvoudig om als instrumentale band optredens te versieren. Om om tournee te kunnen gaan, moet je vooral de juiste mensen kennen. De ene band pakt de andere mee. Op die manier kan je stappen vooruit zetten. Als ik een tip mag geven aan beginnende bands: nooit opgeven!”
Verbeken: “Ook belangrijk is hoe een band band zich opstelt, voor en na een optreden. Ik denk dat wij overal graag gezien zijn omdat we ons amuseren op het podium en met iedereen aan de praat geraken. We staan open voor nieuwe contacten. Daarnaast moet een band zich, zeker in het begin, dankbaar en bescheiden opstellen.”
enola: Het lijkt wel paradoxaal, een populaire band die veel airplay krijgt op de radio blijft vaker in eigen land spelen terwijl alternatievere bands het buitenland (moeten) opzoeken.
Wouter: “Een band die in in de alternatieve scene zit, moet sneller naar het buitenland gaan om de mensen te kunnen bereiken. De interesse is op geografisch vlak veel meer verspreid. De fans van de andere kant van Europa raken niet tot in België, dus de band moet naar hen rijden. Dat is een way of life in de undergroundmuziek, maar ik heb wel de indruk dat er een goede tegenbeweging aan de gang is in België. Dan heb ik het over de Gentse en Luikse muziekscene, met fantastische labels zoals Consouling Sounds en Luik Records. It It Anita, die ook zeer goed bezig is in het buitenland, is nog zo’n undergroundband om naar op te kijken.”
