Aldo Struyf is terug. Met zijn Crayon Sun dropte hij eind vorig jaar een zinderende debuutplaat die broeierige Americana verzoent met Belgische bricolage. Struyf vertelt, bijgestaan door bluesveteraan Dave Reniers, muzikale verhalen over gebroken harten. De twee vonden elkaar in het slothoofdstuk van Struyfs vorige band, Creature With The Atom Brain.
“Niet lang na het einde van Creature had ik het plan opgevat om ‘Wayfaring Stranger’ op te nemen. Dat is een nummer dat al honderdduizend keer gecoverd is en ik wou daar eens iets anders mee doen”, vertelt Struyf. “Het is niet dat ik overloop van zelfvertrouwen, maar ik wist dat ik er een fijne versie van kon maken. De meeste versies die ik ken, vind ik niet zo heel goed. Mijn idee was om vooral met elektronische elementen te werken en misschien een akoestische gitaar erbij. Dus ik heb iets opgenomen dat uiteindelijk nog redelijk traditioneel geworden is. Zelf iets inzingen, dat weet ondertussen iedereen, doe ik niet graag. Dave is het nummer komen inzingen, niet met het plan om een full LP te maken, maar gewoon, samen aan een cover werken. Dat was fijn om te doen en vervolgens kwam er nog een nummer en dan nog een en uiteindelijk is dat een heel album geworden.”
enola: Mark Lanegan noemde jouw “Wayfaring Stranger” een van de beste versies die hij kent. Is met dat nummer de blauwdruk voor Crayon Sun gelegd?
Struyf: “Misschien hebben we dat onbewust gedaan. Het is in ieder geval het eerste dat we opgenomen hebben. Er zijn mensen die ‘Wayfaring Stranger’ het minst goede nummer van de plaat vinden, maar dat maakt niet uit.
Het idee van de band zit wel in het lied vervat: een combinatie van meer elektronische features met het traditionele singer-songwriter-gegeven. Dat kan de ene keer enigszins dub-by worden, de andere keer zit er meer een Turkse invloed in.”
enola: De vergelijkingen die altijd terugkomen, zijn Lanegan en Nick Cave.
Struyf: “Ik vind dat verschrikkelijk. Dave ook, denk ik. Het is niet fijn om constant vergeleken te worden. En ik vind niet dat Dave iets te maken heeft met Nick Cave. Enkel in ‘Where Are You’ snap ik het een beetje, daar heb ik achteraf beseft dat er iets Cave-achtig in zit, al was dat niet de bedoeling.”
enola: Net als in de laatste Creature-plaat is er een rode draad te vinden in Crayon Sun. Geen seriemoordenaars ditmaal, maar gebroken harten.
Struyf: “Het gaat over de liefde, waar al miljoenen nummers over gemaakt zijn. Ik had dat echter nog niet gedaan, een plaat maken over de liefde, en al de pijn en het geluk dat er bij komt kijken. Dat is de rode draad doorheen het album, zeker en vast. De muziek gaat misschien alle kanten uit, maar de teksten gaan over hetzelfde thema.
Dave en ik zaten daarbij op dezelfde golflengte. Het was heel fijn om samen teksten te schrijven. We zaten allebei in hetzelfde straatje, zonder liefde. Dat maakte het makkelijker. Als hij gelukkig getrouwd was geweest en ik eenzaam, dan was het misschien anders geweest.”
enola: Een van de redenen die u opgaf voor het opdoeken van Creature With The Atom Brain, was dat u bands na enkele platen beu raakt. Bij Crayon Sun zit het einde er dus van bij het begin al ingebakken?
Struyf: “Nu denk ik: we gaan voor een ‘never ending story’. We zijn natuurlijk nog maar pas begonnen, ik zie het al zitten om de volgende plaat te maken. Maar ik blijf wel bij mijn standpunt. Als je drie of vier platen van een groep koopt, neem Queens of the Stone Age of The Oh Sees, dan ben ik niet snel geneigd de vijfde ook in huis te halen. Tenzij je echt constant verandert en nieuwe dingen uitvindt met je band. Anders is drie, vier, vijf platen sowieso wel genoeg. Maar we zien wel, we worden ook wat ouder ondertussen.”
enola: Hoe verandert dat je kijk op muziek en het muziekmaken?
Struyf: “Het moment waarop ik muziek maak, is anders. Vijftien jaar geleden deed ik dat vooral ’s nachts, nu meer overdag. Verder blijf ik heel veel platen kopen en muziek luisteren. Dat verandert door de jaren heen, de dingen die je beïnvloeden. En ik blijf mijn eigen soort muziek maken. Aldo-muziek, in mijn ogen.”
