Shht, zegt men, en men wil zeggen: “zwijg en luister”. Shht, zegt de band, want ze wil uw aandacht. En die trok ze, donderdag in Trix. Als “Shht” klonk het dan weer niet, die frontale botsing tussen vroeger en nu, tussen wat was en wat kan zijn.
Ooit, lieve kinderen, keken hele volksstammen – laten we ze voor het gemak “Nederlanders” noemen – met verbazing naar wat in onze kontrijen muzikaal werd geproduceerd. “Zo énig”, kirden ze, “zo… bizar!” Alsof we het geheime recept hadden gevonden om alle mogelijke invloeden naar eigen goeddunken te mengen en toch altijd met een hoogst smakelijk brouwsel af te komen. Sprak de wijze goeroe Mauro Pawlowski de verklarende woorden “Engelsen en Amerikanen groeiden op met The Beatles of The Rolling Stones, wij met de platenwinkel”, Captain Subtext vertaalde “waarom zouden we in Godsnaam moeten kiezen?” en ook “Alles kan, alles mag”.
Dat waren de jaren negentig, en die liggen ondertussen angstwekkend ver achter ons, maar iets van toen is in het water achtergebleven. Het is lang geleden dat alles nog eens kon en mocht in de Vlaamse rock – liever liepen we in de pas van de hype van de dag – maar toen was er dan toch: Shht, een band zo uniek dat ze zelfs in een immer samenklonterend landschap van rockscholen en producersopleidingen volstrekt apart staan. Enige connectie? Dat Evil Superstars waar Heer Pawlowski een job als sjamaan had.
Herinner u die intro van hun “Satan Is In My Ass”, die waar de radio altijd zedig rond fietst: die vertraagde explosie van metal en overstuurde synths. Dàt is de oerknal waaruit Shht is ontstaan. “Soup” drijft op dezelfde noise-aanval, “Afrika” verbouwt de wel erg naar Sparks zwemende plaatversie tot iets wat daar meer bij aansluit. Frontman Michiel Renson drapeert onderwijl een handdoek over zijn hoofd, gaat even kijken op het terras of daar niemand staat te roken die eigenlijk binnen hoort te zijn, en slaagt er in om dat volstrekt normaal te laten lijken.
Het is waanzin, maar dan eentje waarin de onberekenbaarheid van een rockgroep wel eerst door de Instagramfilter van vandaag moet. Krijgen we dus ook: strak geregisseerde moves, collectief marcheren op de beat van “Soup” – of was het “Afrika”? Als dit gekte is dan van hetzelfde soort als de spontaniteit van de minstens even strak gecontroleerde – “ik drink zelfs niet meer” – Angèle. Ach, ook dit zijn kinderen van hun tijd: te gecrispeerd door het alziende oog van de social media om zich écht te laten gaan, en natuurlijk is er het alomtegenwoordige autotune, dat door Renson als instrument wordt bespeeld.
Misschien heeft de keizer dus minder nieuwe kleren aan dan allerhande laaiende berichten willen doen geloven. Hell, het nieuwe “Morning Coffee” is op zijn stemfilter na zo bluesfunk dat we elk moment de intrede van Steven De Bruyne op mondharmonica verwachten, maar het geeft niet, het swingt net zo goed aanstekelijk. En het tekent voor het niets-ontziend eclecticisme van dit quintet dat ze ook dit soort traditionele invloeden niet uit de weg gaat. Als het niet klinkt, dan botst het wel, en als het botst dan gebeurt er tenminste iets; dat idee. “67”, een tirade tegen de verhoogde pensioenleeftijd, komt uit dat vorige nummer gekropen, en geeft de chaosknop een stevige ruk richting elf. De drie synths gaan stuurloos het Johnnybos in, Randsome het publiek. En dat is allemaal heel goed; een Shhtconcert dat ordentelijk verloopt is géén Shhtconcert. Dat in de laatste bocht een fan mee het podium op mag om een nummer uit te beelden is niet meer dan gepast, de “Bohemian Rhapshody”-cover als afscheid is de beste ooit, als in: ze trekt zich nauwelijks een fuck aan van het origineel.
En dus maakt Shht de hype minstens voor driekwart waar. We hebben het al eerder gezien, het manische, het muzikaal vindingrijke samenraapsel, maar het was wel lang geleden, en dus voelt het nog altijd hoogst welkom. Noteer onze woorden ergens in rood en lees ze opnieuw over tien jaar: Shht is een blijvertje.
