Alle dreampop nog aan toe: Still Corners is nog niet uitgedroomd. Het samenwerkingsverband tussen liedjesmaker Greg Hughes en zangeres Tessa Murray is met Slow Air nu aan zijn vijfde album toe. Het is een aangenaam wederhoren, maar ook deze keer geen absolute voltreffer.
De vorige platen maakten ook geen brokken die niet te lijmen vielen, op wat hoogtepunten na – Strange Pleasures was ook gewoon goed. Doorgaan op het elan en alles komt wel goed, dachten Hughes en Murray, en zo kwam er dus Slow Air. En ja, dit is opnieuw zo’n Still Corners-plaat waarop meer dan enkele écht leuke momenten te vinden zijn. Geen verrassingen dus: opener “In The Middle Of The Night” zit als vanouds vol van die ijle, wiegende synths en wazige vocals vol echo. Dat er iets meer gitaarwerk in de songs verstopt zit, kan niet verhullen dat de Londenaren uit hetzelfde vat tappen.
Dat hoeft niet eens tegen te vallen. “The Message” is vintage Still Corners, vol van dromerige wanderlust zoals “The Trip” jaren terug ook was. ’t Is een sterke single, maar de lokroep van de wide open road is hier misschien al van een lichter kaliber. De song is ook bijna een doorslagje van datzelfde “The Trip”, of voor wie zo cynisch wil zijn, formulaïsch. Als het al zou zijn dat de band hier een formule hanteert, dan is dat beheerst, en niet uitgewrongen voor wat het waard is. “Black Lagoon” is ook verre van onaardig, maar er zit nog wel meer van dat in het repertoire van Still Corners.
Na vier albums met als voorlopig hoogtepunt Strange Pleasures uit 2013 heeft Hughes natuurlijk al voldoende kennis van zaken om niet faliekant de mist in te gaan. Genoeg mist om lekker geestelijk in te verdwalen op Slow Air, dat dan weer wel, van dwarrelende gitaarsolo’s tot bijna spookachtige effectjes. Een beetje Still Corners heeft de schemerzone tussen droom en werkelijkheid als speelterrein, zoals het dreampop betaamt. Vaak zijn het de meer instrumentale songs die de luisteraar te nadrukkelijk willen meesleuren naar dat speelterrein. Songs als “Welcome To Slow Air” (pas nummer vier in de tracklist), waar een helder keyboardriedeltje over een achtergrond van junglesamples klatert, en afsluiter “Long Goodbyes” zijn zo te compromisloos om steevast altijd te werken. “Fade Out” speelt wel met verve een iets gewaagdere sound uit, die meer de ongemakkelijke duisternis opzoekt.
Hoe vaak het woord “dream” voorkomt op Slow Air hebben we niet geteld, maar het is véél – te veel om nog iets aan de suggestie over te laten. Vroeger leek de droomsfeer meer als vanzelf uit de songs te komen, zonder al te veel nadruk. Is het misschien een teken aan de wand dat de inspiratie stilaan op raakt? We wensen Still Corners het tegendeel toe, want zin heeft de groep alleszins nog. Hier valt wel het probleem met dromen op: die vervliegen ook zo goed als helemaal eens wakker, en wat rest zijn wat flarden om op een verveeld moment aan terug te denken.
