Zes jaar duurde het eer Feist met een opvolger kwam voor Metals. Die plaat was na de iPod-hit “1, 2, 3, 4” en het iconische dansje op “My Moon, My Man” (beide van op The Reminder), verrassend onverschillig onthaald. Terwijl het niets minder dan een grauw juweeltje was. Feist werd er zowaar wat nukkig van tijdens concerten. Dit is immers wat ze wou doen en het zou zo zijn. Nadien trok ze de woestijn in, om er pas veel later weer uit te komen met een nog rauwere opvolger – het ironisch getitelde Pleasure.
In die woestijn werd ze ook nog eens getroffen door de zoveelste liefdesbreuk. Het mondde uit in een depressie. Pleasure moest dan ook klinken zoals Leslie Feist zich voelde tijdens het schrijfproces: kaduuk, rauw, wispelturig, maar diep vanbinnen vol ongepolijste schoonheid. “Century” vat dat alles samen in zes minuten en is bijgevolg zonder meer het bloedende hart van de plaat.
In de eerste lijnen klinkt ook al de beginselverklaring van heel Pleasure: “I wanted feelings, that got in my own way”. Wispelturige gevoelens zitten rechtlijnige songs inderdaad een uur lang in de weg. De bloedmooie brug biedt even houvast in dit “Century” (“Someone who will lead you to someone/ Who will lead you to someone / till the end of the century”): de liefde is niet meer dan geduwd worden van de ene partner naar de andere, van de ene desillusie naar de andere.
En dan, aan het einde, declameert Jarvis Cocker plechtig: “A century, how long is that? / 3,155,973,600 seconds / 876,000,000 hours / Or 36,500 days / Almost as long as one of those endless dark nights of the soul”. Pijn en leegte voelen inderdaad tijdloos aan. Ondertussen jakkeren gitaar en percussie schijnbaar oneindig door. Dit is pijnlijk briljante, kwetsbare verbetenheid. Kaal en geslepen, verfijnd en grauw. “Century” is een van de nummers van deze prille eeuw.
Om afscheid te nemen van 2017 presenteert in december elke dag een enolamedewerker zijn of haar song van het jaar. De volledige lijst beluistert u hieronder.
