Primal Scream valt allesbehalve onder één gat te vangen. Onversneden garagerock, dance, gospel, psychedelica…; de eeuwige Schotse rivalen van het legendarische The Jesus And Mary Chain hebben al meer muzikale metamorfoses ondergaan dan dat u en ik van jas wisselen. Live hield het combo zijn voet stevig op de Wahwah-pedaal gedrukt voor een concert op plankgas. Dolletjes!
De band rond enfant terrible Bobby Gillespie opende meteen beresterk met het controversiële ‘Swastika Eyes’. Wahwah-effectpedaaltje op vol vermogen, volume en begeleidende sirene op tien, heerlijke tegenritmes van de drummer en hup, we zijn vertrokken voor een intraveneus shot heftige en -welja- gevaarlijke rock and roll. Eerste hoogtepunt viel al verrassend vroeg in de set: het uit de pan swingende ‘Jailbird’ zou zelfs een lamme terug aan het dansen krijgen. Denk Manchester begin jaren negentig: The Stone Roses meets Happy Mondays maar dan nog beter.
Maar de band tapt regelmatig, met de onvoorspelbaarheid van een moorddadig spel Russische roulette, uit een compleet ander vaatje. Zo is ‘Dolls (Sweet Rock’n Roll)’ heerlijke garagerock van het zuiverste water, een nauwelijks verborgen hommage aan The Rolling Stones die wij alleszins absoluut konden smaken. Verdere hoogvliegers? Wat dacht u van een grondig vertimmerde, wat bombastischere versie van het bedrieglijk naïeve “Star”? En yep, die heerlijke mondmelodica voerde ook ons terug naar het tienjarig jochie dat we op de keper beschouwd altijd gebleven zijn.
Uiteraard plukte de band ook enkele songs uit haar laatste wapenfeit, het in 2016 verschenen album Chaosmosis. Openingssong uit die plaat, ‘Tripping On Your Love’ klonk ook live alsof een dozijn fijne Motown-bands eind jaren zestig een ferme tongkus draaiden met een al even intensief dozijn Manchester-bands begin jaren negentig. Met de ogen dicht waande je je dus zo op een concert van The Happy Mondays, ergens op een hoogst illegale rave diep in de jaren negentig.
En de vergelijking met laatstgenoemde band bleef ook verder opgaan. Na een zinderend ‘100 procent or nothing’, pure rock die elk moment uit de bocht kon vliegen, kregen Gillespie en de zijnen de voltallige Roma aan het dansen met de terechte wereldhit ‘Loaded’ uit de legendarische doorbraakplaat Screamadelica, toen ook Primal Scream heel even werd meegerekend met de destijds razend populaire Manchester-scene. Konden we nu al van een vlekkeloos concert gewagen? Helaas.
Gillespie was immers, uitgerekend in de eindsprint, niet meer goed bij stem. En zo kwamen het op plaat nochtans lekker wegrockende ‘Country Girl’ -The Stones in het kwadraat- en ‘Rocks’, die andere wereldhit, niet helemaal uit de verf. Jammer, door en door jammer. Neen, eeuwige aartsrivalen The Jesus And Mary Chain hebben een grotere plek in de popgeschiedenisboeken, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar wat een heerlijk swingende voetnoot in diezelfde boeken mag Primal Scream dan wel wezen! Rock’n roll was in de Roma weer heel even spannend, lekker, hoogst onvoorspelbaar en -we schreven het al- een tikkeltje gevaarlijk. Wil er iemand de organisator van de Lokerse Feesten even dringend bellen?
