Slowdive is terug! Shoegaze is terug! En deze keer is er geen vijandige Britse muziekpers die de toekomst van jonge bandjes met een vloek en een zucht zomaar kan torpederen. Redenen genoeg om u te verheugen dus in deze tijden waarin escapisme geen overbodige luxe meer is en al zeker omdat de nieuwe Slowdive een bijzonder goed in het gehoor liggend plaatje is dat het wegdromen bevordert. Verrassen doen ze op dit eerste album in 22 jaar niet en dat is prima zo.
Het tweede hoofdstuk in het grote Slowdive boek begint in 2014 wanneer Rachel Goswell en Neil Halstead besluiten om Slowdive opnieuw op te starten. Er is vraag, er is online een significante groep fans te vinden en verschillende bands noemen Slowdive en andere shoegaze-generatiegenoten als prominente invloed. Genoeg redenen dus om de trein der vertraging weer op de rails te zetten en er direct een album aan vast te knopen.
Slowdive verkoopt zichzelf aan de trouwe fans, gevuld als die is met binnenkoppertjes van het zuiverste, meest sprankelende water: track 1 “Slomo” voelt direct vertrouwd aan. Een beetje thuiskomen eigenlijk. De onderwaterstemmen van Neil Halstead en Rachel Goswell, het met zilveren lakens bedekte bedje van klaterende gitaren, de resonerende drums: de ambient- en elektronica-experimenten van laatste Slowdive-plaat Pygmalion zijn ver te zoeken. Die dromerige synthesizers hadden we overigens ook al op “Alisson” of “When The Sun Hits” gehoord en het doet goed daar meer van te horen. Mooi overigens ook hoe het nummer halverwege op elk moment uit elkaar lijkt te kunnen vallen en vervolgens toch gestaag voortschrijdt met immer aanzwellende, etherische keyboards en een pulserende bas. Dat is wat je dan een innemende brug noemt die als een spinnend katje tegen je rug komt aanschurken.
Eerste single “Star Roving” drijft het tempo meer op dan je op een Slowdive album zou verwachten en verkent in combinatie met groezelige The Cure-gitaren en keyboards als flikkerende lichten van verre torens dezelfde onmetelijke horizonten als The War On Drugs. Het valt dan ook op dat er qua productie en geluid nauwelijks van sfeer wordt afgeweken, wat een bijzonder coherente plaat oplevert met acht nummers die stuk voor stuk in een of andere mistige, post-apocalyptische droomwereld plaatsvinden. Net zo toegankelijk en gemakkelijk in het oor liggend als diepgaand en intrigerend. In tegenstelling tot eerdere Slowdive-platen is er meer variatie in tempo’s, zowel in de nummers zelf (kijk maar naar het grillige “Don’t Know Why”) als tussen de nummers onderling, zoals het uiterst gedreven “Everyone Knows” met een hoofdrol voor een kirrende Goswell, een nummer dat met een beetje minder wazigheid en mist ook op het album van Minor Victories had kunnen staan, het vorig jaar verschenen gelijknamige album van een supergroep waar Goswell ook deel van uitmaakt.
Absolute hoogtepunten die op de playlist bij uw volgende boeddhistische retraite niet mag missen zijn “Sugar For The Pill”, een gedragen, mysterieus stapnummer met een paar van de mooiste, meest uitgekristalliseerde gitaarpartijen van de hele plaat en “No Longer Making Time” dat zo op Just For A Day had kunnen staan, twee nummers waarin het heerlijk verdwalen is dankzij de hese stem van Halstead en de subtiele harmonieën van Goswell op de achtergrond. Vakkundig opgebouwde strofes naar intense refreinen met feedbackpedaal op maximum ingesteld? Check. Gitaren zo fuzzy dat ze accute statische elektriciteit in de oren veroorzaken? Check. Ambient-klinkende keyboards die u doen geloven dat de vroege jaren 90 weer terug izjn (was het maar waar!)? Dat zijn drie checks! Natuurlijk niets dat we nog niet van Slowdive hadden gehoord, maar als het zo mooi klinkt, hoeft dat ook geen bezwaar te zijn.
Slowdive is dan wel een kort album met maar acht nummers maar dat neemt niet weg dat er ook enkele uitschuivers op staan die wat van de magie van bovenvermelde nummers wegnemen. Neem nu “Go Get It”, waarop Halstead absurd laag in de strofes gaat en de gitaren in het refrein iets te generisch klinken om echt te beklijven. Of wat te maken van een track als “Don’t know why” dat toch net iets teveel opbouw middels irritante staccato-strofes naar een groot, luchtledig niets van een refrein gaat, teleurstellend zoals een inzakkende quiche, in het bijzonder temidden van zoveel ander moois. Afsluiter “Falling Ashes” is adequaat, maar ook niet veel meer dan dat, en de dunne grens tussen shoegaze en muurbehang wordt hier teveel uitgewist.
Naar Slowdive luisteren we trouwens vooral voor de sfeer, de melodieën, de zinderende gitaarpartijen en niet voor de teksten want die hebben weinig om het lijf, koorddansend tussen onopvallend en clichématig, zoals “We’re younger than clouds” in “Slomo” of “Can’t abide the sun / This jealousy will break the whole” in “Sugar for the pill”. Gelukkig stoort Halstead’s rijmelarij zelden aangezien de muziek zo sfeervol en innemend is, wat het hele punt van het shoegaze-genre in de eerste plaats was. In tegenstelling tot Just For A Day vindt Slowdive op dit album meer een balans tussen nummers en sfeer, dat is niet per sé slecht of goed, het maakt van dit album eerder de missende schakel tussen Just For A Day dat het vooral van de wazige, bedwelmende sfeer moest hebben en de eclectische, op sterke nummers gebouwde opvolger Souvlaki.
Dat brengt ons dan bij enkele cruciale filosofische vragen die wel degelijk gesteld moeten worden. Is het vreemd dat het eerste album van een herenigde band na 22 jaar zo opvallend klassiek klinkt alsof het rechtstreeks uit de vroege jaren 90 lijkt te komen? Speelt Slowdive het op dit album zo bewust op veilig – zoals ze reeds in interviews hadden aangegeven – dat daardoor ook wat van de spanningsboog en verrassing wegvalt? En vooral, als we zin hebben in Slowdive, zullen we dan dit album uit de kast halen of toch eerder naar ouder werk teruggrijpen? Het zijn vragen waar geen pasklaar antwoord op te geven valt en die een uitbundige recensie met confetti en gulle porties spacebrownies voor iedereen wat in de weg staan.
Het ding is: Slowdive heeft een truc en het is een goeie – atmosferische, traag opbouwende strofes en intense, van feedback zinderende refreinen met harmonieën en melodieën die aan de jaren 60 en Simon & Garfunkel doen denken. Nummers als “No Longer Making Time” of “Star roving” zijn uitgepuurde stijlvoorbeelden op een album dat zo vintage Slowdive is en dat zo comfortabel aanvoelt als een zachte wintertrui die je na jaren weer eens uit de kast haalt. Slowdive heeft al beloofd dat het niet bij dit ene album zal blijven en laat ons vooral hopen dat er op de volgende wat meer artistieke evolutie te horen is. Tot dan is deze dromerige, uitgepuurde Slowdive een meer dan aangename, zachte balsem.
