Droeve muziek waar je blij van wordt, slaat dat ergens op? Toch is dat net wat White Lies op album nummer vier opnieuw naar voren schuift. Friends combineert die typisch neerslachtige elementen die de band zo kenmerken met enkele infusen disco for downers. Bijzonder interessante plaat, maar niet noodzakelijk vanwege de muziek.
Wat moet je in 2016 nog met een band als White Lies? Na drie platen waarop je een muzikale versie kreeg van de toenmalige maatschappelijke kommer en kwel, leek de toekomst voor dit trio uit Londen niet bepaald rooskleurig. Na Big TV, plaat nummer drie, werden de jonge Britten op een niet bijzonder subtiele manier door hun toenmalige label aan de kant geschoven. Beweren dat de pijnlijk negatieve recensies die het album verzamelde daar voor iets tussenzaten, gaat vast wat kort door de bocht, maar hoe je het ook draait of keert, recensies beïnvloeden de verkoopcijfers. Friends zal niet meteen het album zijn dat de schrijvende goegemeente opnieuw door de knieën zal doen gaan, maar kijk: als je de bodem bereikt, is elke stap voorwaarts een kleine overwinning.
Op de keper beschouwd, kan je erg kort zijn over het album. Friends past perfect binnen de lijnen die de band al ettelijke jaren geleden voor zichzelf heeft uitgezet: de alomtegenwoordige synths — nu slepend, dan weer dreigend — herkenbare basisemoties en die immer aanwezige eighties vibe die je met geen stokken uit de band geslagen lijkt te krijgen. Het grote voordeel is en blijft het gegeven dat die cocktail werkt. Een single als “Take It Out On Me” blijkt zo onmiddellijk de juiste snaar te raken: niet alleen ga je overstag door de nostalgische ondertoon van het nummer, muzikaal ligt het tempo net hoog genoeg om spontaan je schoenen uit te zwieren en in het rond beginnen te springen. “Morning In LA” en “Hold Back Your Love” ruilen de dansende voeten in voor een hoofd dat melodieus meedeint, terwijl “Swing” je dan weer moeiteloos aan het zingen krijgt”.
Het nadeel? Geen hond die weet naar welk album je nu eigenlijk aan het luisteren bent. De volledige productie van Friends valt terug te brengen tot een haast exacte kopie van zowat alles wat de band al heeft uitgebracht. Als je daarna ook nog eens merkt dat het grootste pijnpunt uit het verleden opnieuw aanwezig is — baggerteksten die geen enkele respectabele band op album nummer vier ook maar zou durven neerpennen: “I’m not going to break your heart/But I might use it”–, dan kan je niet anders dan diep zuchten en ostentatief met je ogen draaien.
En toch, wat als dat nu net de bedoeling is? Doe je dit vier keer, dan spreek je over een dodelijk gebrek aan vernieuwing en je reinste navelstaarderij. Doe je dit acht of negen albums lang, dan heb je het echter over duidelijk afgelijnde niches en een muzikaal kader waarin je als band keer op keer een consequent product lijkt af te leveren. Bijzonder interessante plaat. Maar nu vallen wij in herhaling.
