Zij die het afgelopen decennium onder een steen hebben geleefd zullen het misschien vreemd vinden dat er tegenwoordig terug vinyl in de rekken ligt. Maar kijk, het medium is opnieuw springlevend en dus springen steeds meer platenhuizen opnieuw op de kar. Ook Rogue Art, het Franse jazzlabel dat ons al meer dan tien jaar soigneert met albums van Nicole Mitchell, Matthew Shipp, Hamid Drake en Roscoe Mitchell, is nu begonnen met een reeks vinylreleases en gitarist Jeff Parker en kornettist Rob Mazurek mogen met Some Jellyfish Live Forever in duo de spits afbijten.
Parker en Mazurek kennen elkaar al meer dan twintig jaar en musiceren al net zo lang samen binnen de avontuurlijke muziekscene van Chicago. Midden jaren 90 speelden ze al zij aan zij in Isotope 217 en enkele Chicago Underground-constellaties, terwijl ze elkaar tegenwoordig nog tegenkomen in het kleurrijke Exploding Star Orchestra, Mazureks buitengewone sci-fi bigband. Daarnaast bouwden ze elk een indrukwekkende carrière uit, vooral als improvisator in ontelbare bands en projecten, hoewel Parker ook al bijna 20 jaar deel uitmaakt van Tortoise (hij werd aan boord gehesen vlak na het succesalbum Millions Now Living Will Never Die). Samenwerken in duo was er tot nog toe niet van gekomen, maar een ideetje van Parker bracht daar eindelijk verandering in.
Een poos geleden begon de gitarist op zijn eentje te experimenteren met soundscapes, met de ambientalbums van Brian Eno als uitgangspunt. Hij merkte al snel dat hij een goede muzikale partner nodig had om zijn ideeën vorm te kunnen geven en daardoor kwam Mazurek, gezien hun lange gedeelde geschiedenis, meteen in het vizier. De kornettist stapte mee in het project en bracht zelf ook ideeën aan, waardoor uiteindelijk vier van de vijf stukken op Some Jellyfish Live Forever gestoeld zijn op enkele van zijn melodieën. Maar zoals dat bij improvisatoren gaat fungeert dat geschreven materiaal vooral als een soort beginpunt, een geraamte dat via de uitvoering een lichaam en liefst ook een ziel krijgt. En vooral in dat laatste slaagt het duo enkele keren wonderlijk.
Opvallend is dat Mazurek zich op deze plaat beperkt tot zijn kornet, terwijl hij in functie van eigen projecten al jaren volop gebruik maakt van allerlei elektronica, wat in deze ambient-context bijna een evidentie is. Het is echter uitsluitend Parker die zich naast zijn gitaar van de nodige effecten bedient met als resultaat een reeks traag kabbelende loops en uitgerekte klanken, die een landschap uittekenen waarin het vanaf opener “Proton Stolons” heerlijk wegdromen is. Nochtans ligt die eerste track niet meteen makkelijk in het gehoor, want Parker produceert hier behoorlijk wat dissonantie. Pas bij het daaropvolgende “Water Flowers Medusa” wordt die ongemakkelijke spanning verlicht door het vredige, empathische samenspel van het duo, een lijn die gedurende de rest van het album mooi wordt aangehouden.
De samenwerking tussen Parker en Mazurek straalt een zeker comfort uit, waarbij de drang om zich te bewijzen volledig ontbreekt. Het is dan ook in zekere zin onopvallende muziek, het soort dat haar waarde en geheimen pas prijsgeeft bij aandachtige beluistering. “Beauty Android” en “Hydra And The Little Clones” zijn wat dat betreft echte pareltjes, waarin het sobere samenspel mooi in evenwicht ligt met de wat meer afstandelijke elektronische accenten. Het duo slaagt er in om in dat eerste stuk heel wat uiteenlopende stationnetjes te passeren door slechts een korte frase steeds maar te herhalen en aan te dikken met effecten, waardoor het op een gegeven moment bijna orkestrale proporties krijgt. Uit een klein zaadje ontkiemt hier zowaar een monumentale boom.
Het meest uitdagende of opzwepende werk is dit hoegenaamd niet, dat bewaren beide heren wel voor een andere gelegenheid. Some Jellyfish Live Forever kan je eerder beschouwen als een voorbeeld van hoe twee originele muzikale karakters toch opvallend complementair kunnen zijn en dat gegeven prachtig in het voordeel weten doen uitdraaien.
