Twee jaar na het markante Dakhmandal komt het Finse Dark Buddha Rising over de brug met Inversum. Een diepgaande introspectie van de menselijke psyche en een reflectie van het universum waarin deze vertoeft, opgevoerd in twee theatrale scenes.
Inversum is reeds het zesde wapenfeit – maar pas het tweede op een groter label – dat de band aan zijn palmares toevoegt en vormt naar eigen zeggen de aanzet van The Third Cycle in hun discografie. We zijn niet zo vertrouwd met de beginjaren, dus het is gissen naar wat dat zou kunnen betekenen. Maar het is in ieder geval het eerste project dat de band volledig zelf opgenomen en geproducet heeft. Daarnaast doet deze langspeler – jawel hoor, een volwaardige full length bestaande uit twee nummers – dienst als de ideale introductie van hun twee nieuwe leden gitarist/vocalist V. Vatanen en toetsenist J. Saarivuori.
Het nieuwe album gaat van start met “E S O” dat vrijwel onmiddellijk een sfeer neerzet die vergelijkbaar is met de ritualistische sludge van Minsk. Een immense, cirkelvormige afgrond nodigt gapend uit om dichterbij te komen, terwijl brommende gitaren – die akelig vertrouwd in de oren klinken als die van Electric Wizard – vanuit de diepte naar boven cirkelen. Al wie door nieuwsgierigheid gedreven over de rand van de afgrond tuurt, wordt nu in een vrije val naar het centrum van de aarde gesleurd. De schacht lijkt eindeloos en drijvend op de repetitieve drums die de komst van iets ontzagwekkends aankondigen, wordt een gevoel van gewichtloosheid gecreëerd. Helse kreten afkomstig van een middeleeuwse folterkamer laten merken hoe nietig de mens is en dat ontsnappen aan de trance uitgesloten is. Totdat een plons in het ijskoude water van het ondergrondse meer de bezwering doorbreekt en de weg terug oneindig ver weg lijkt. Psychedelische, dreunende gitaarlijnen maken zich meester van het binnenoor en de verwarring slaat toe in de vorm van een alles omsluitende, vloeibare, zwarte massa. Niets is nog wat het lijkt en net als de agonie niet langer vol te houden is, vullen longen zich fluitend met de ijle lucht die in een fractie van een seconde het verschil maakt tussen leven en dood.
De scharnieren van de diptiek draaien krakend verder open en “E X O” eist zijn deel van de aandacht op. Stemmen in de verte nemen langzaam de vorm aan van keelzang en geluiden die thuishoren op een zwarte mis. Door het duister geplaagde ogen worden opnieuw begroet door schemerlicht en vallen op een groep monniken in bloedrode pij, diep verzonken in hun Sunn O)))-achtige mantra. De offerande aan hun sluimerende god is bijna ten einde als een duistere gestalte opdoemt tegen de wanden van de eeuwenoude tempel. Forse pilaren die sinds mensenheugenis het gewicht van de wereld torsen, dreigen plots te bezwijken onder de densiteit van de geluidsmuur die door het zestal uit Tampere wordt opgetrokken. De demon ontwaakt en manifesteert zich als twee reuzenslangen die het offer gretig tot zich nemen, met een heus bloedbad tot gevolg. Wanneer de laatste romp in het keelgat verdwenen is, wroeten de monsters zich een weg naar boven. Klaar om de wereld te veroveren en aan hun wil te onderwerpen.
