De RAT Events, naar het gelijknamige RAT-label van Teun Verbruggen en Bruno Vansina, hebben zich tegenwoordig genesteld in Het Bos in Antwerpen. Het programma van deze concertreeks is altijd een ontdekkingsreis in het land van frisse en uitdagende, meestal Belgische, bands. De aftrap van het nieuwe seizoen was voor rekening van Tandaapushi en Sgt. Fuzzy, die elk om beurt hun debuutplaat kwamen voorstellen.
Aan het begin van de avond was het waarschijnlijk even nagelbijten voor de organisatie. Enkele minuten voor het trio rond de 27-jarige toetsenist Leo Dupleix aan haar set moest beginnen, oogde de concertruimte van Het Bos nog akelig leeg. De gonzende monotonie die Tandaapushi van bij aanvang de zaal inpompte werkte gelukkig wel als een magneet en na een vijftal minuten surften al heel wat concertgangers mee op de golf die het trio had uitgekozen. Met Laurens Smet op elektrische bas en Louis Evrard op drums, produceerde Tandaapushi aanvankelijk een ritmisch schokkend improvisatiespel in een onvast tempo, alsof een dj drie krautrockplaten door elkaar draaide en daar ook nog eens voortdurend de snelheid van manipuleerde. Het was op en top minimalistisch: zowel Dupleix als Smet hadden weinig meer nodig dan twee of drie noten, en ook Evrard beperkte zich tot een simpele gebroken beat. Maar binnen deze context haalden ze wel het maximum uit de mogelijkheden, door te variëren, om te buigen of even haasje over te springen.
Na een tijdje dreven de muzikanten naar elkaar toe en beten zich vast in een pompende groove, waardoor alle koppen in het publiek gezamenlijk op en neer gingen. Zulke momenten waren er wel vaker en telkens deelden ze daarbij een punch van jewelste uit. Het trio groeide naarmate de set vorderde en het orgelpunt volgde dan ook bijna op het einde, toen Dupleix een simpel maar onregelmatig melodieus patroon herhaalde. De baspartij van Smet werd er op een prikkelende manier tussen geschoven terwijl Evrard het ritmische vuur nog wat oppookte. Wat volgde was een indrukwekkende caleidoscoop van elektroakoestische klanken, tevens een aardig adrenalinemoment.
Het bijna ritualistisch ritmische karakter van de muziek klonk bij momenten vertrouwd in de oren, alsof een sludge-versie van Supersilent of Neu! in Antwerpen was neergestreken. Maar al bij al beschikte Tandaapushi over een geheel eigen smoel, wat wordt bevestigd op Fire Disposal, het eerste album van de groep dat nu beschikbaar is.
Hoewel compositie al voor een stuk een rol speelde bij Tandaapushi, was het pas bij het tweede concert van de avond dat men werkelijk over composities en zelfs songs kon spreken. Sgt. Fuzzy is de groep rond rietblazer Thomas Jillings, die we vooral kennen van zijn samenwerking met gitarist Ruben Machtelinckx onder de naam Linus. Deze keer echter geen intieme kamerjazz in duo, maar wel een potige rockvibe in kwintetvorm, met een dosis improvisatie en elektronica om de boel op smaak te brengen. Ook Sgt. Fuzzy heeft sinds kort een eerste album onder de arm, uitgebracht bij het alomtegenwoordige El Negocito-label (slaapt men daar eigenlijk ooit?). Om dat de vieren trok de groep voor enkele concerten door het land, met Antwerpen als tweede stop.
Jillings verzamelde voor deze band enkele usual suspects rond zich. Zijn maatje Ruben Machtelinckx vormt samen met Quinten De Cuyper (op de plaat speelt Bert Dockx nog mee) het duo gitaristen, bassist van dienst is Nathan Wouters en de Amsterdamse Knalpot-drummer Gerri Jäger maakt het kwintet compleet. Gitaar en sax bepalen voor een groot deel het groepsgeluid en hoewel de muzikanten allemaal een jazzachtergrond hebben, klinkt Sgt. Fuzzy in eerste instantie als een rockband. Dat was alvast het geval bij de twee stukken waarmee het concert werd geopend, tevens de eerste twee tracks op de plaat. “Suspension of Disbelief” en het toch wel erg straffe “Displaced” liggen min of meer in de lijn van Jim Black’s AlasNoAxis: een stevige drive, gecombineerd met afgelijnde solomomenten en af en toe een freaky dissonant. Het ging de groep al aardig af op cd, maar live klonk het allemaal net nog wat vetter.
Men bleef echter niet lang op diezelfde nagel kloppen, want later werden andere registers opengetrokken. Met de inbreng van elektronica en effecten werden de contouren wat vager, maar de structuur stond altijd als een huis. Er werd ook teruggeschakeld, zoals in “What’s New”, waardoor het mooi klagerige saxofoonspel van Jillings helemaal tot zijn recht kwam. Tegelijk kwam er meer ruimte voor solo’s van vooral Machtelinckx, die hier zijn herkenbare ijle reverb-klanken afwisselde met een ietwat agressiever geluid dan we gewend zijn van bij Linus en andere van ’s mans projecten.
De setlist bestond niet alleen uit materiaal uit die eerste plaat, ook nieuw werk en composities van andere bandleden dan Jillings kwamen aan bod. In een van die stukken gooide Jäger een bommetje door plots over te schakelen op een ander, naar hiphop neigend drumpatroon, wat de muziek plots in een funky context plaatste. Het was een van die momenten waarop de groep tot een gezamenlijke focus kwam en als een stoomtrein voortdenderde. Sgt. Fuzzy bleek dan ook niet zomaar een samenraapsel van goeie muzikanten, maar een goed uitgebalanceerd geheel met een imponerende sound. Waar het op de plaat af en toe nog wat voorzichtig klinkt, wisten Jillings en co. live absoluut te overtuigen. Opnieuw een leuke aanwinst voor de El Negocito-stal dus. We raken eerlijk gezegd stilaan de tel kwijt.
