House of Cards :: seizoen 3

Kan een reeks die zo goed onthaald is als House Of Cards nog ontgoochelen? Natuurlijk. In zijn derde seizoen wordt duidelijk dat de lat ondertussen zo hoog ligt, dat er wel gestruikeld moét worden. Nipt, weliswaar, door een hak die net bleef haperen, maar toch: het vuurwerk van eerdere afleveringen wordt hier node gemist.

Waar waren we ook alweer gebleven? Juist ja; bij die dramatische dubbele klop waarmee Frank Underwood – nog steeds Kevin Spacey in de rol van zijn leven – bezit nam van het Oval Office. Blijkt dat daarmee ook zijn winning streak afgelopen is. In dit derde seizoen van House Of Cards krijgt F.U. (proéf die initialen en grijns) voor het eerst klappen. En nog geen beetje.

Het helpt natuurlijk niet dat president zijn nog iets anders is dan Chief Majority Whip of Vice President. Underwood kan niet meer in de schaduwen werken; vanaf nu ligt alles open en bloot, en onder het vergrootglas van de dagelijks met stekelige vragen klaarstaande pers. Komt daarbij dat er ook geen tijd meer is voor het micromanagement dat zijn stekelige plannetjes doorgaans vragen: er is een Russische beer die de tijd rijp acht om de Amerikaanse adelaar te kietelen, en thuis moet de president alle zeilen bijzetten om een stoutmoedig banenplan door het congres te krijgen.

Zo vermoeid als Underwood al die afleiding van zijn echte plan ondergaat, zo bekijk je ook als toeschouwer al die verhaallijnen. De plot rond president Petrov – een akelige goeie Poetinkloon van Lars Mikkelsen (The Killing, Borgen, 1864) — komt nooit echt van de grond en je weet net zo goed als Underwood dat banen hem geen reet interesseren; maar hij heeft iéts nodig om in 2016 ook echt tot president te worden verkozen, zeker nu er in het Democratische kamp serieus wat venijnige tegenkanting te verwachten is.

En dus draait het in dit seizoen allemaal om Underwoods relatie met echtgenote Claire. Nu Doug Stamper na het einde van seizoen twee een zware revalidatie moet uitzweten, is zij zijn enige toeverlaat, en dat wordt haar, in combinatie met de gouden kooi van het First Ladyschap, te veel. Aanvaringen worden onvermijdelijk en, wanneer schrijver Thomas Yates (Paul Sparks – Boardwalk Empire) als nieuwe vertrouweling en biograaf-op-bestelling om de hoek komt kijken, ontwikkelt er zich een ongemakkelijke driehoeksverhouding die de ooit zo rotsvaste verstandhouding tussen de Underwoods definitief ondermijnt.

Het is een ratjetoe aan plots die een even onsamenhangend geheel vormt als de agenda van een echte president, waardoor House Of Cards in zijn derde seizoen nergens echt meer meeslepend wordt. De ontwikkelingen rond Stamper grenzen zelfs aan het ongeloofwaardige, een verwijt dat we voor deze reeks tot nu toe op stal konden laten, maar het is niet anders. Dat heel die verhaallijn ook wat verloren parallel loopt naast de rest, doet het ergste vermoeden voor het vervolg.

Dit seizoen is er één dat het van de kracht van zijn losse scènes moet hebben. De ontmoetingen tussen Underwood en Petrov zijn steevast prachtig in beeld gebrachte verbale krachttoeren, Claire Underwood mag als nieuwbakken V.N.-ambassadrice schitteren in een zinderende confrontatie met activist Corrigan, maar moet ook de dramatische gevolgen ervan dragen. Zoals gewoonlijk speelt Robin Wright het met ingehouden waardigheid en zin voor dosering.

Maar natuurlijk zullen het de ongemakkelijke seksscènes tussen de Underwoods zijn die van deze reeks het hardst zullen bijblijven. Zelden is de daad – of het onvermogen daartoe – rauwer verteld, seks als instrument in een relatie verbeeld. Het zijn sprekende ogenblikken waarin veel pijn voelbaar wordt; momenten waarin de verbrokkeling niet duidelijker kon worden gemaakt.

Het moet dus slecht eindigen. Op het eind staat Frank Underwood voor het eerst sinds we hem in die legendarische openingsscene leerden kennen in een minder gunstige uitgangspositie dan tien afleveringen eerder. En misschien is dat wat House Of Cards op dit moment nodig heeft: een inzet die opnieuw hoger ligt, een hoofdpersonage dat zich opnieuw moet bewijzen. En een plot die zich daarop durft te focussen. Aan de rest – camerawerk, regie (waaronder enkele afleveringen onder leiding van Wright), fotografie – scheelt nog steeds heus niets. Het moet dus te doen zijn.

De dvd:

De dvd-box verspreidt de 13 afleveringen (excuseer: hoofdstukken) over vier schijfjes, die alle eer doen aan het kille, grijs-blauwe kleurenpalet van de serie. Er is maar één extra: een 24 minuten durende making-of, waarin we uitzonderlijk niet alleen “creator” Beau Willimon aan het woord krijgen, maar ook leden van de crew die normaal gezien nooit hun zegje mogen doen in dit soort docu’s. Of hebt u al veel making ofs gezien waarin de focus puller aan het woord komt? Dat is best verfrissend, omdat het een vrij correct beeld schetst van de lange dagen die tientallen, zo niet honderden mensen kloppen om zo’n serie te maken. Een film of serie is meer dan een regisseur, een schrijver en enkele acteurs. De documentaire is dus meer dan een puur promotioneel praatje, maar we vragen ons toch af waarom Kevin Spacey en Robin Wright Penn niet op zijn minst even aan het woord komen.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in