Kan een band zijn oude reputatie zomaar van zich afschudden? Calexico probeerde het maandagavond in de AB, en ondervindt aan den lijve dat zoiets na twintig jaar niet altijd even makkelijk is.
“What day is this? Monday? That’s why” spreekt frontman Joey Burns zijn publiek voorzichtig kritisch toe. Niet zomaar: de Belgen hebben het vanavond moeilijk om hun stramme ledematen los te schudden — Calexico is nu eenmaal geen band voor jonkies — en hoewel uitverkocht, blijft de AB tijdens het grootste deel van de set bijzonder mak. Daar zit de “nieuwe” stijl van de band natuurlijk voor iets tussen: toonde Calexico zich vroeger een feestorkest waar de melancholie geregeld om de hoek kwam kijken, dan zijn de klemtonen op hun laatste albums flink verschoven. Mariachi maakt al eens plaats voor rock die weliswaar nog steeds zijn wortels in de woestijn heeft, maar ondertussen graag naar een traditioneler, wat ingetogener geluid teruggrijpt.
Dat is te merken aan “Falling From The Sky”, de opener van de set en van het pas verschenen Edge Of The Sun. Ja, er zijn trompetjes, zoals het hoort, maar het overheersende gevoel is toch dat van de wide open road, zij het als vluchtweg of op zoek naar bevrijding. “Where do you go / when you have nowhere to go”, verzucht Burns, om zichzelf daarna meteen weer bij elkaar te rapen voor een eerste rondje zuiders met de heupen schudden.
“Cumbia De Donde”, een van de uitschieters van de nieuwe plaat, is immers de perfecte verzoening tussen vrees en feest, zoals Calexico dat al doet sinds de begindagen. Net als een paar jaar geleden wordt Amparo Sanchez opgetrommeld, een Barcelonese die mee de Mestizo-scene aanvoerde (zie ook Manu Chao, van wie later nog een flard “Desaparecido”‘voorbijkomt). Haar tattoos en rauwe stem doen een ruiger verleden dan dat van de Calexicomannen vermoeden, en verlenen de synth- en percussiegedreven song de nodige extra flair.
Wat niet wil zeggen dat Burns niet zonder haar kan: hoewel op Edge Of The Sun een hele parade aan gastzangers mag aantreden, schittert Burns in “Miles From The Sea” net zo goed in zijn eentje. De met lichtjes getooide accordeon van Martin Wenk speelt een weemoedige trage, terwijl in de teksten alweer een heimwee en verlangen naar elders opduikt. Ook “Sunken Waltz” en “Let It Slip Away” zijn ingetogen kleinoden, die bewijzen dat Calexico niet noodzakelijk trompetgeschetter nodig heeft om een zaal in te pakken.
Dat werkt echter niet elke keer: in het wat kabbelende middenstuk van de set herinneren songs als “Splitter”, “City Of Dreams” en “Maybe On Monday” aan wat de band onlangs in een interview liet vallen: hoe jammer ze het vinden dat mensen hen als degelijk, en “gewoon goed” omschrijven. Toch zien we op zulke momenten net dà t: een band die perfect op elkaar ingespeeld is, weet hoe een goede song in elkaar zit, maar daardoor ook zelden verrast. Het knettert pas weer als Sanchez in het gloeiende “Roka (Danza De La Muerte)” voor pakkende vocals mag zorgen, en de bandleden nog maar eens tonen dat niemand blazers en gouden melodieën kunnen versmelten zoals zij.
Met “Alone Again Or” van Love wordt dan toch nog aan het verplichte feest-annex-coverkwartiertje begonnen, al lijkt het niet met volle overgave. Die flard “Love Will Tear Us Apart” in “Not Even Stevie Nicks” hoefde niet echt (niet elk nummer is gediend van de opstuivend zand-aanpak), vaste waarde “Güero Canelo” overtuigt daarentegen zonder moeite. Opgeluchte mamadansen en handjeklaps worden ingezet, maar het is al wat laat om nog echt de fik erin te krijgen. Dat de band tussendoor voortdurend gas terug neemt, zoals in de met harp versierde Lhasa de Sela-cover “Con Toda Palabra”, doet ook vermoeden dat ze dat zelf niet noodzakelijk willen.
En hoewel het eerste sléchte optreden van deze band nog moet komen, moeten we vandaag dus toch weer “oerdegelijk” als meest toepasselijke adjectief uit onze mouw schudden, voor dit Calexico dat zich op een tweesprong lijkt te bevinden.
U kunt dit optreden volledig herbekijken op http://www.abconcerts.be/nl/nieuws/abtv/herbeleef-calexico-live-in-ab-op-youtube/1663/
