Nieuwe tijden, Na de oorlog, Station 16, net zoals de Vrije Vlucht collectie een nieuwe adem gevonden lijkt te hebben met het indrukwekkende Femme Fatale, gaat het collectie Getekend duidelijk opnieuw voor de wind. Zonder pardon kan vandaag probleemloos aan het rijtje succesverhalen toegevoegd worden.
Le Lombard heeft daarvoor ditmaal grote kanonnen in stelling gebracht. Hermann en Yves H tekenen present voor Zonder pardon en verdienen daarmee stilaan de titel voor meest productieve vader-zoon-duo. Dat dwingt extra bewondering af wanneer je weet dat Station 16, Terug naar Congo en de laatste Jeremiah nog als pas verschenen aanvoelen en bovendien de verhalen telkens staan als een huis. Om nog te zwijgen van het tekenwerk. Ruim vijftig pagina’s lang laat Hermann — die nochtans dit jaar toetreedt tot de jeugd van 77 — zien dat hij weinig tot geen concurrentie te duchten heeft als het aankomt op het afleveren van overweldigende kleurenplaten.
Die situeren zich, na de ijsvlaktes van Rusland en de tropen van Congo, ditmaal in de dorre woestijn van Wyoming. Een gebied dat Hermann eerder uitgebreid uit potlood en penseel liet vloeien bij Comanche, maar dat hier veel waarheidsgetrouwer wordt weergegeven dan hij in het verleden deed, zo bekent zoon H in het nawoord van dit album.
Fictie of realiteit: Hermann levert ook nu een grafisch meesterwerk af met een filmisch karakter dat bewondering afdwingt. De thema’s die Yves H daarin aan bod laat komen, zijn niet nieuw in het universum van de familie Huppen, maar worden desalniettemin ook ditmaal tot in de puntjes verzorgd zodat ze, in overeenstemming met de tekeningen, een diepe indruk nalaten.
Deze western — en zijn eigenlijk niet alle Hermanns waarin goed en kwaad aan bod komen op hun manier een beetje western? — volgt de zoektocht van Buck Carter naar zijn zoon en van Marshall Masteron naar vader en zoon Carter. Er is geen goed en slecht in de rolverdeling voorzien, enkel gradaties van slechtheid met daarin, in meer of mindere mate, zo nu en dan een element van goedheid, waarmee de gitzwarte kijk van Hermann op de mensheid nog maar eens in de verf gezet wordt.
Desondanks is Zonder pardon geen sombere vertelling. Daarvoor zijn de eerder opgenoemde kwaliteiten te onmiskenbaar. Dat de mensen die in de strip rondlopen kloothommels van mensen zijn, tja, dat is dan maar zo. Dit is het wilde westen, eind negentiende eeuw. Daar anno 2015 nog romantiserend over doen wanneer je mikt op een publiek dat de lagere school ontgroeid is, zou wat vermoeiend zijn. In de plaats daarvan, hebben Hermann en Yves H er voor gekozen hun reputatie als rasstripmakers weer maar eens een beetje te verstevigen.
