Drie jaar geleden transformeerde de introverte J. Tillman in de baarlijke duivel genaamd Father John Misty, iemand die vooral graag met een whiskeyfles in de hand achter de vrouwen aanzat. In de tussentijd is er echter wel wat veranderd: De voormalige Fleet Foxesdrummer is zowaar getrouwd en, afgaande op zijn tweede worp I Love You, Honeybear, tot over zijn oren verliefd.
enola: Je eerste teken van leven was het optreden bij Letterman, waar je “Bored In The USA” speelde, en dat wel wat buzz veroorzaakt heeft. Had je dat zien aankomen?
Joshua Tillman: “Ik was eigenlijk vooral zo bezorgd over al het praktische gedoe, zoals met de zichzelf bespelende piano, dat ik niet echt tijd had om daarover na te denken. Er kwam zoveel logistiek bij kijken, en dan was er nog een discussie met het netwerk over de lachband. Eigenlijk wou ik dat het publiek zelf zou lachen op aansturen van een applausmeester, maar de producer zag dat niet echt zitten. Vervolgens was er de discussie of we de lachband dan na het optreden zouden toevoegen of tijdens het optreden zelf zouden aanzetten. En dan was er ook nog het orkest, en het overleg met de cameraman. Mijn eerste zorg was dus vooral dat alles zou kloppen zoals het er in mijn hoofd uitzag, maar ik dacht wel dat mensen het zouden kunnen smaken.”
enola: Je bent onlangs van Los Angeles naar New Orleans verhuisd. Veel mensen zullen jouw muziek denk ik echter eerder verbinden met het LA van de jaren ’70 met zijn canyonsfeer, of hebben wij misschien een wat te romantisch beeld van LA?
Tillman: “Dit album heb ik wel grotendeels in LA opgenomen, maar als ik aan het LA van nu denk, denk ik vooral aan elektronische muziek en DJ’s. “Chateau Lobby” met zijn mariachiband, dat is wel ook echt een typische LA-sound. Er is een levendige Mexicaanse cultuur in LA, en je hoort die muziek echt overal. Dat nummer gaat eigenlijk gewoon over Emma en ik die elkaar ontmoeten in LA en ons amuseren en met die mariachiesound wou ik die sfeer wat weergeven.”
enola: in de titeltrack zing je over je buren die denken dat je geesten aan het oproepen bent, waren dat je buren in LA?
Tillman:(lacht) “Achter het huis van Emma woonde een heel gesloten familie, maar zij had een grote deur die open kon en op dat moment rookten we vooral veel wiet en hadden we veel seks; we genoten gewoon van het leven en waren er ons niet echt van bewust dat er nog andere mensen rondom ons leefden.”
enola: New Orleans is een jazzstad, denk je dat dat invloed zal hebben op je muziek?
Tillman: “Niet echt denk ik, we gaat ook niet meer zoveel uit. Emma en ik leven op dit moment een beetje in ons eigen wereldje.”
enola: Wie wel nog in LA woont is Jonathan Wilson, een goede vriend van je en opnieuw producer van het album. Staat die vriendschap het productiewerk soms in de weg? Durft hij wel eens van een nummer zeggen dat het bagger is?
Tillman: “Ja, maar we respecteren elkaars meningen en verschillen. Hij was het zeker oneens met een aantal zaken, en sommige dingen veranderden we dan en andere niet. “The Night Josh Tillman Came To Our Apartment” klinkt heel clean en ik wou ook bewust dat het nummer zielloos klonk. Jonathan vond dat eerst vreselijk, maar toen het nummer bijna af was, had hij wel ongeveer door waar ik naartoe wou en was hij wel mee.”
enola: Ik heb het gevoel dat je met dit album pas echt je stem van Father John Misty gevonden hebt. Met deze plaat in het achterhoofd klinkt Fear Fun nog wat als een overgangsplaat. Hoe zou jij de evolutie naar I Love You, Honeybear beschrijven?
Tillman: “Ik was begonnen met het plan dat ik dit album op dezelfde manier als Fear Fun kon maken. Wat ik toen deed, had gewerkt, dus ik doe het gewoon opnieuw; dat idee. Maar na een tijdje realiseerde ik me dat deze songs heel anders zijn dan die van Fear Fun, veel gevoeliger, intiemer en dus ook kwetsbaarder dan die op het eerste album. Ik was heel bang sentimenteel en melig te zijn, en probeerde krampachtig te verhinderen dat dat zou gebeuren. Van “When You’re Smiling and Astride Me” bijvoorbeeld dacht ik een tongue in cheek R&B-song te maken, maar dat klonk verschrikkelijk. The souflé wouldn’t rise, en ik raakte heel gefrustreerd, tot Emma me op een bepaald moment zei dat ik niet zo bang moest zijn om de nummers gewoon mooi te laten zijn. Het zijn nu eenmaal mooie nummers, dus laat ze ook gewoon mooi zijn. Toen maakte ik echt een klik in mijn hoofd en bedacht ik me dat het oké is serieus te zijn over mooie dingen en dat er niets mis is met eerlijkheid. Dat idee gaf me als het ware ook toestemming om weelderig te arrangeren als ik daar zin in had. Fear Fun maken was als het vertellen van verhalen, over kerkhoven of over naar LA verhuizen of naar psychedelische feestjes gaan. Die plaat is gewoon een verzameling vrij luchtige verhalen. De nieuwe songs zijn intenser, kwetsbaarder ook. Maar er was dus zeker een angst om dat verleden achter te laten en het anders aan te pakken, en dat heeft me wel wat tijd gekost.”
enola: Je speelt vaak met bijvoorbeeld het clichébeeld van beroemdheid, zoals in “Funtimes in Babylon”. Vrees je soms dat mensen, nu er meer humor in je nummers zit en ze wat extravaganter zijn, gaan denken dat je minder begaan bent met je songschrijven? Dat bij luisteraars het idee heerst dat vroeger, toen je nog een stille, wat verlegen songschrijver was, je ernstiger met je muziek bezig was dan nu?
Tillman: “Ironisch genoeg moet een goed nummer klinken alsof het makkelijk te schrijven was, dus daar ben ik niet echt bang voor. Er houden ook veel meer mensen van mijn muziek nu dan vroeger, dus ik denk wel dat ik iets gevonden heb waar ik beter in ben dan in J. Tillman zijn. Ik was blijkbaar gewoon niet zo goed in J. Tillman zijn, en het was heel frustrerend toch krampachtig te proberen die kerel te zijn. Ik zou het haten moesten mensen denken dat mijn muziek nu een grap is, of dat ik het niet serieus neem. Ik begin ook niet met in mijn achterhoofd het voornemen ‘ nu ga ik een grappig nummer schrijven’, het is gewoon mijn natuur. Meestal schrijf ik gewoon iets, en dan speel ik het en dan lachen mensen, maar dat is hun eigen verlangen. Vaak lachen mensen omdat je iets zegt dat eigenlijk niet echt in een popsong thuishoort en dat tegen hun verwachtingen ingaat. Mensen zijn ook vaak serieus als ze grappig zijn, en grappig als ze serieus zijn. Humor is iets bizar, een soort rorschachtest. Als jij een nummer van mijn grappig vindt, dan zegt dat eigenlijk meer over jou dan over mij.”
enola: Je lijkt jezelf wel geamuseerd te hebben met het schrijven van de titels.
Tillman: “Ik heb wel iets met over the top songtitels. “I Love You, Honeybear” doet mij lachen, omdat het zo cheesy is.”
enola: Denk je dat er tegenwoordig misschien te weinig humor in muziek is? In de jaren ’70 had je nog mensen als Loudon Wainwright en Randy Newman.
Tillman: “Maar dat is heel donkere muziek natuurlijk. Als ik één ding in hedendaagse muziek zie, is het een gebrek aan realiteit. Ik hoor gewoon een brij, en niet echt één stem die eruit springt en iets echt tegen me zegt. Ik haal tegenwoordig vaak meer uit een film van Woody Allen dan uit een album. Er zijn in ieder geval weinig tijdgenoten die me inspireren, het is allemaal zo saai geworden.”
enola: Een hoofdthema van de plaat is de Jekyll en Hydekant van de liefde, het mooie ervan maar tegelijk ook het perverse en pijnlijk. Is dat de enige manier waarop liefde kan werken volgens jou?
Tillman: “Niet per sé, maar de geboorte van die liefde is altijd pijnlijk. Een plek van echte intimiteit bereiken kan pijnlijk zijn, omdat er dingen zijn die je liever vergeet. Later wil je vaak terug de persoon zijn die je aan het begin van de relatie was, de coole jongen, grappig, gevat. Je wilt die persoon blijven, je wilt niet de baby (wijst naar de platenhoes, ml.) worden, en dat besef is pijnlijk. Het is pijnlijk geboren te worden als een echt, serieus persoon nadat de eerste verliefdheid gepasseerd is, als de persoon die gezien wordt voor wie hij echt is. Maar die pijn blijft natuurlijk niet, je moet gewoon doorgaan. Er zal ook in pijn in de toekomst zijn, pijn die ik nu totaal nog niet zie aankomen, maar dat is het verschil tussen sentimentaliteit en realiteit. Sentimentele muziek begint met de premisse ‘ liefde is prachtig’, net zoals een sentimentele kerstfilm begint met de premisse ‘ kerst is prachtig’, en alles moet in die lijn liggen. Al het andere, elk idee dat daar niet in past, moet weggelaten worden. Maar ik probeer dat er juist in te laten, en dan kom je bij echte emotie uit, en dat is juist wat een nummer levenskrachtig maakt.”
enola: En op die manier ben je natuurlijk eerlijker dan de trieste troubadour, waarvan mensen misschien wel gaan denken dat hij eerlijker en serieuzer is.
Tillman: “Ja inderdaad. Dat is waar J. Tillman over ging, dat eenzijdige, maar nu wil ik al mijn gevoelens in mijn muziek stoppen, en dat houdt bijvoorbeeld ook mijn gevoel voor humor in, of andere zaken. Ik wil gewoon alles in Father John Misty steken, er mag geen muur zijn tussen Josh Tillman de persoon en Josh Tillman de schrijver.”
enola: Is dat ook waarom Emma zo aanwezig is en je haar bijvoorbeeld ook expliciet bij naam noemt?
Tillman: “Ja, en waarom ook niet, zij is nu eenmaal de persoon waar het allemaal om draait. En het maakt haar ook niet, zij daagt mij juist uit om verder te gaan en meer te tonen. Op haar foto’s ben ik vaak gewoon halfnaakt.(lacht) Zij gebruikt mij ook, omdat ik haar inspireer. We hebben gewoon besloten zo eerlijk mogelijk te zijn, in alles. Ik denk dat zij het erger zou vinden als ik zaken zou ontwijken en vaag zou zijn, maar vaagheid inspireert mij niet. Ik wil geen liefdesliedjes voor de wereld schrijven: het is geen album over liefde, het is een album over mij.”
enola: In de titelsong of in “Holy Shit” is er ook het gevoel van liefde als een bescherming tegen de boze buitenwereld.
Tillman: “Ja er zit wel wat romantiek in, maar de titelsong gaat meer over ik die het feit erken dat ik misschien donker en cynisch ben, maar dat Emma óók donker en cynisch is. Het is een nummer over het idee dat ik aan het begin van onze relatie had, namelijk dat het beste wat liefde kan zijn is: miserabel zijn met een ander persoon. Nu realiseer ik mij dat dat kan veranderen en dat je niet voor eeuwig die persoon moet blijven. Daarom is het het eerste nummer: het is het begin van iets, van onze liefde. De wereld is een saaie, banale plek maar binnen de relatie is er een apocalyps, en dat is interessant.”
enola: Je hebt een tijdje geleden je eigen parfumlijn (“Innocence”, ml.) gelanceerd, hoe gaat het daarmee? Loopt de verkoop wat vlot?
Tillman:(lacht) “Ik denk van wel, maar ik kan de muziek zeker nog geen vaarwel zeggen. Misschien later, dan kan ik nog steeds het kasteel in de Zwitserse Alpen kopen moest dit album floppen.”(lacht)
