Wie rusteloos is, blijft zoeken. Ook als er even geen moederschip is om je ding mee te doen. Animal Collective ligt in rust na de uitputtende wereldtour rond Centipede Hz, en hier is Avey Tare alweer met een nieuwe groep die in weerwil van zijn naam niets te maken heeft met horrorprenten. Voor één keer wordt er niet moeilijk gedaan; dit is toegankelijke shit voor mensen die een beetje bang zijn voor het echte werk, maar hun teen al eens in het water willen steken.
Het boeiende aan de soloalbums van de Animal Collectiveleden is dat plots zo duidelijk wordt wat zij specifiek aan de immer anders kleurende band bijdragen. Wie Person Pitch hoort, wéét dat het Panda Bear is die Merriweather Post Pavillion die meer elektronische richting uit duwde. Nu Avey Tare — née Dave Portner — eindelijk eens een min of meer behapbare plaat heeft afgeleverd — het echte solodebuut Down There is een hermetische break-upplaat die enkel de fanatieke liefhebber gehoord moet hebben — is het ook duidelijk hoe hard hij achter het stuur zat bij Feels van die groep uit 2005. Met Slasher Flicks — in zijn eigen woorden een “jazz power trio” — roept hij samen met Angel Deradoorian van Dirty Projectors en ex-Ponytaildrummer Jeremy Hyman immers heel wat herinneringen aan dat doorbraakalbum op.
Zo zijn de immer aanwezige percussie en de tribale kreten die “Catchy (Was Contagious)” even een andere richting uitsturen, wel heel erg schatplichtig aan pakweg “Purple Bottle”, en ook “Roses On The Window” moet het hebben van ritmische drive. Het grote verschil met 2005? Hier is het concept “song” geen verdorven gedachte, wat wel anders was in tijden waarin Animal Collective het zelfs vertikte om op een concert nummers uit de laatste plaat te spelen, maar liever met nieuw werk kwam aandraven.
Niets daarvan hier. Single “Little Fang” is zelfs van het meest poppy werk dat Avey Tare zichzelf ooit toestond te maken. Geen wonder dan ook dat de ritmetrack willens wetens erg dicht naast die van Michael Jacksons “P.Y.T. (Pretty Young Thing)” heeft gelegen. Al even aanstekelijk is het geweldige “Strange Colores” dat eindigt op een gekke, stampende riff; ongewoon direct. Het is op zo’n moment, net als in opener “A Send”, dat je voelt dat Enter The Slasher House live is opgenomen en dat zelfs die jazzreferenties niet gek aanvoelen. Dit ademt spelplezier en rechtstreekse interactie tussen de muzikanten.
Elders blijft Slasher Flicks soms steken in de fase van veredelde jam, en waar dat bij Animal Collective vaak al genoeg is om magie te creëren, proeft het hier soms belegen. “Duplex Trip” dobbert maar wat rond in licht psychedelische sferen — dwarsfluit incluis — zonder ter zake te komen. Hetzelfde geldt voor “That It Won’t Grow” dat ook niets nieuws kan bijdragen aan een idioom waar Tare al eeuwen in rondzweeft.
Maakt het Enter The Slasher House een slechte plaat? Neen. Voor elk flauw “Modern Days 3” is er daarna een waanzinnig “Strange Colores”, waar we elke keer weer wat uitgelaten van worden. Maar we hebben ook nog altijd Feels in onze muur cd-torens steken. En dus kunnen we niet anders dan concluderen dat Avey Tare’s Slasher Flicks wel een aangename bende is, maar dat ze enkel écht bestaansreden zal krijgen als Animal Collective er het bijltje bij neer gooit. Twee maal is immers dubbel op. Voorts zijn we echter mild. Enter The Slasher House is een redelijk fijne plaat. Of u daar genoeg aan heeft, hangt vooral van uw budget af.
