Laten we de jonge Nieuw-Zeelander Willy Moon vooral niet te snel uitspuwen als een Sportlife Chlorofylle waar de smaak na drie minuten al is uitgekauwd. Bekend zijn vanwege een Martini-reclame suggereert meestal een ééndagsvlieg, maar ‘I Wanna Be Your Man’ klinkt als een heel fijne zomerhit en retrosounds combineren met moderne beats is sowieso een goed ideetje van meneer Moon, die met Here’s Willy Moon een interessant visitekaartje afgeeft.
Simon Reynoulds vertelt in zijn boek Retromania hoe de Westerse popcultuur verslaafd is geworden aan zijn eigen verleden. Alsof we ons 20e-eeuws zelfvertrouwen willen terugvinden door alle muziek uit de periode 1945-2001 te herkauwen met een digitaal sausje eroverheen. Dat medicijn tegen de angst kunnen we goed gebruiken, want de onbestemde hoop dat morgen alles beter zal zijn dan vandaag, is al jaren verdwenen uit onze collectieve emotie.
We compenseren dat gemis met een popcultuur die eindeloos terugblikt over de eigen schouder. De neopsychedelica van Tame Impala, de neoshoegazepop van The Pains Of Being Pure At Heart, de neopostpunk van Editors, de neosoul van Amy Winehouse, klassieke albums die integraal worden uitgevoerd, vintage kleren, grootmoeders keuken, I Love The Nineties-feesten, enz. Het fenomeen is alomtegenwoordig en het einde lijkt nog niet in zicht.
Het was natuurlijk hoog tijd dat iemand achter een bureau dit in de gaten kreeg en er het juiste popgezichtje bijplakte. Dat werd dan de piepjonge Willy Moon die als een Jacques Anquetil circa 1960 uit een film noir komt gerold. Luister naar hoe ‘She Loves Me’ dub aan zeemzoete fiftiesrock verbindt met een breakbeat eronder en je beseft dat alle muzikale grenzen verdwenen zijn. Dit is pure Schengenpop. Vederlicht door zijn gebrek aan een eigen stem, maar een verzameling popshots die bijna klinken als het ongrijpbare ‘Nu’.
Laten we het retromania-concept even achterlaten. ‘She’s My Girl’ is een popnummer pur sang, los van de productie. We horen Buddy Holly-vocals, een hip hop beat en versnelde echo’s van doo-wop, zoals The Ramones dat ook graag deden. Willy Moon is evenwel niet zo van de gitaren. Beats, samples en Cubase bouwen zijn universum, meer heeft hij gelukkig niet nodig, anders zou het voor de platenfirma teveel kosten om hem op tour te sturen.
Here’s Willy Moon is zeker niet de allerbeste muziek die ooit gemaakt is en authentiek is het al evenmin, ondanks de vele verwijzingen naar authenticiteit. Wel is het een interessante sound met een handvol erg lekkere pocketsized popsongs en daarom zou het niet ongezellig zijn als hier een radiohit uit zou komen. Als Moon in de toekomst zijn concept kan verbinden aan songs met een iets groter soortelijk gewicht zou Willy wel eens sneller een wereldster kunnen zijn dan je ‘kiwipop’ kunt zeggen.
