Na jaren van korte strips brengt Floor De Goede nu voor het eerst een volledige graphic novel. Dansen op de Vulkaan bevat alle kwaliteiten die we al van De Goedes werk kenden. Eens te meer blijkt zijn eigen leven de beste bron van inspiratie.
De relatie van Floor De Goedes alter ego Flo met Bas vormt sinds jaar en dag één van de vaste uitgangspunten van de daily comic die Floor De Goede sinds 2004 quasi elke dag maakt. Regelmatig laat hij ons delen in de twijfels en onzekerheden van Flo. Ook in Dansen op de Vulkaan is Flo het hoofdpersonage. Het boek is opgedeeld in drie hoofdstukken die niet chronologisch op mekaar volgen, maar die wel voortdurend invloed uitoefenen op elkaar. In een eerste deel gaat Flo als fotograaf mee met een reisjournalist op een trip naar de Eolische eilanden. De verstandhouding met de journalist verloopt niet opperbest en bovendien mist Flo Bas verschrikkelijk. In een tweede deel komt de gemeenschappelijke vriend Tom na een breuk in diens relatie bij Bas en Flo wonen. Beide worden heimelijk verliefd op Tom en twijfelen daardoor aan de oprechtheid van hun relatie. In het laatste deel woont Flo in New York bij Jasper als roommate. Jasper is hyperpopulair en trekt voortdurend mooie kerels aan. Flo begint ook daar te twijfelen aan zijn oprechtheid tegenover Bas.
De drie verhalen lopen in mekaar over, maar De Goede maakt dit nergens expliciet. Daardoor blijven ze alle drie los van elkaar te lezen. Met een mooie epiloog aan het einde geeft hij echter nog wat extra diepgang aan Dansen op de Vulkaan. In dit album lijkt de auteur vorm te geven aan zijn eigen twijfels en problemen. Hij doet dit zonder veel schroom. Flo komt niet ongeschonden uit dit album. Een ietwat nukkige en egoïstische twijfelaar lijkt hij wel te zijn, waarbij het als lezer niet meteen eenvoudig is om de hele tijd te blijven meeleven. Anderzijds lijkt het er op alsof dit ook helemaal niet de bedoeling is van de auteur. Ondanks de hoge schattigheidsfactor in zijn tekeningen, gaat het in dit album om echte mensen met hun soms weinig aantrekkelijke kleine kanten.
Na jaren van korte strookstrips gooit Floor De Goede het in Dansen op de Vulkaan resoluut over een andere boeg. Met ruim 250 pagina’s maakt hij meteen één van de omvangrijkste graphic novels uit Nederland. Wat meer is, hij brengt het er ook nog eens erg goed van af. Zijn tekeningen behouden hun typische schattigheid, maar tegelijk toont hij aan dat hij een goede verteller is. Door het spelen met de tijd tussen de drie delen toont De Goede dat hij zijn verhaal helemaal begrijpt. In sommige delen krijgt de zeurpiet in Flo wel erg lang de bovenhand, wat hier en daar ontaardt in mindere passages. Toch is Dansen op de Vulkaan zeker en vast een meer dan geslaagde entree in de wereld van de graphic novelists voor De Goede. Gelukkig kunnen we na deze brok Flo nog steeds elke dag terecht op ’s mans website voor een dosis.
