Southern Lord blijft de voltreffers afvuren. De voorbije maanden hebben de volgelingen van het vermaarde undergroundlabel, dat van alle donkere stijlen thuis is, op hun muil gekregen door Black Cobra, Nails, All Pigs Must Die en Black Breath. Nu is het aan Wolfbrigade om de fans van crusty geweld knock-out te slaan.
Eigenlijk moet iedereen die trouw is aan het “In Crust We Trust”-motto uppercuts als Lycanthro Punk en Comalive al geïncasseerd hebben. De Zweden staan sinds 1995 op de barricaden van de crust metal, een extreme variant van metal-achtige punk, en elk album is als een molotovcocktail die naar een cordon flikken gekeild wordt. De hoofdbestanddelen van de Wolfbrigade-brandbommen zijn dan ook sinds jaar en dag Mikael Dahls brul- en spuuggeweld, uiterst dodelijke metalriffs en haast non-stop rollende, vaak op Motörhead-leest geschoeide drums.
In 2002 waren de auditieve amokmakers genoodzaakt om Wolfpack, hun oorspronkelijke bandnaam, te wijzigen wegens associaties met een gelijknamige neonazigang, maar dat weerhield hen er niet van om een radicale, agressieve geest te blijven uitstralen. Ook hun vorige wapenfeit, Comalive, klonk naar alle gewoonte verdomd grof, lekker punky en nog eens melodieus ook. De plaat blijft tot vandaag een regelrechte aanslag op het gehoor.
Damned heeft een minder bescheiden, verrassend gelikte productie meegekregen. Voor een keer was het niet Kurt Ballou (Converge) die een metal/punk-album van Southern Lord onder handen nam, maar wel Frederik Nordstrom (bekend van zijn werk voor Opeth en Amon Amarth). Voortaan lijkt het niet meer of je in de kleinste kamer van een kraakpand naar de band staat te luisteren, maar je met volle teugen kan genieten van een energieke live-sound, net als bij genregenoot Disfear.
Maar gezellige feestmetal is Wolfbrigade nog niet geworden, integendeel. Allerminst verrassend is dat de plaat van de overdonderende opener “Feed The Flames” tot de verschroeiende finale kopstoot “Peace Of Mind” in twaalf nummers en ruim een halfuur als een Chinese hogesnelheidstrein voort dendert. Op Damned past het label “metal” wel opvallend beter dan “(crust)punk”.
Zelfs in nummers zoals “The Curse Of Cain” en “On Your Knees… In Misery”, waaraan zeker een vuil punk-randje zit, overheerst een massieve, metallische sound. Het meest typerende voorbeeld van de nieuwe Wolfbrigade-sound is “Ride The Steel”, het meest intense nummer van de cd. In de intro lijkt het of de gitaristen de mosterd haalden bij Amenra, maar in het middenstuk gooit de band er alweer pompende d-beat-metal tegenaan, maar dan ook met de punch van Entombed. Tegen alle verwachtingen in wordt het nummer in onvervalste Gothenburg-stijl (lees: episch en melodieus) afgesloten. Nooit gedacht dat na een schijfje van Wolfbrigade ons een hallelujah-gevoel zou overmeesteren.
Je moet het maar kunnen: de zoveelste killerplaat maken die over de hele lijn kan boeien én te onderscheiden is van al de voorgaande hondsbrutale platen. Damned is de overtuigende bevestiging van een band die sinds 2007 weer actief is. Nu rest ons alleen nog de Europese concertdata nauwlettend in het oog houden. Bij deze bent u nu al gewaarschuwd.
