AB, Brussel, 22 april 2012
Sommige artiesten hoeven geen hits, grote media-aandacht of dure
pr-campagnes om hen het publiek dat ze verdienen te bezorgen.
Madeleine Peyroux is zo’n artieste. Ze kan sinds 1996 rekenen op
een trouwe schare fans die jaar na jaar, cd na cd aangroeit en de
zangeres op zachte handen draagt. Zo ook in die zondagavond in een
net niet uitverkochte Ancienne Belgique.
Even na achten stapte de band het donker podium op. Peyroux heette
iedereen welkom en zette ‘Dance Me To The End Of Love’ van Leonard
Cohen ( en van haar ‘Careless Love’) in. De sfeer zat meteen goed,
de muzikanten sleepten zich het nummer in, en Peyroux liet haar oh
zo gekende geluid door de zaal galmen. En dat oh zo gekende geluid
deed nog meer dan op plaat aan Billie Holiday denken. De krak en de
snik braken live nog meer door dan op cd en dat alleen al kwam de
muziek ten goede. Op het eind van het nummer volgde de obligate
voorstelling en mocht elke muzikant z’n solo prijsgeven.
‘Don’t Wait Too Long’ verloor wat van z’n kracht door het iets
trager te spelen, maar dat alles was snel vergeten wanneer ze
‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’ aankondigde. Eerst had
ze het over Rambo (en hoe sommige mensen niet door hebben dat het
over Rimbaud gaat), waarna er een gesprek met een fan ontwikkelde
over de plaats waar Verlaine werd beschoten door Rimbaud. Peyroux
was helemaal ondersteboven wanneer ze besefte dat die plaats
praktisch om de hoek is, en dat ze er misschien die middag
passeerde. Het nummer rolde er alsnog vlot uit en ze zou later die
avond nog een paar keer verwijzen naar Rimbaud en Brussel.
Doorheen de set toonde Peyroux zich van haar hartelijkste en
vrolijkste kant. Grapjes, bindteksten, danspasjes, niets was er te
veel aan, en het publiek genoot met volle tuigen. Een wondermooi
‘Between The Bar’ werd ingeleid als “the drinking song but not
drinking in a good way”, Voltaire kwam kijken als ze het over
Gainsbourgs ‘La Javanaise’ had en een inventief lichtspel
vergezelde haar naar eigen zeggen vrolijkste nummer
‘Instead’.
‘Standing On The Rooftop’ kabbelde door het orgel van Jim Beard
voort als was het een snikhete zomerdag en had de airco van de AB
het begeven. ‘Half The Perfect World’ was dan weer de volledig
perfecte jazzsong en in ‘I Hear Music’ hoorden we een opgewekte
Peyroux.
Absolute hoogtepunt was zonder twijfel het van Robert Johnson
geleende ‘Love In Vain’. Peyroux kraakte terwijl de muzikanten de
sfeer voor een onvervalst love gone wrong klassieker
schiepen. Dat het volledig verkeerd loopt, demonstreerden ze
middels een experimentele jam en een onvervalste diepsgestoorde
chaos. De zangeres met haar band schitterden niet alleen op deze
manier, ze zetten ook een plaats opzij om het nummer de eer te
geven die het verdient. Als je ’t ons vraagt: Klasse met
hoofdletter!
Peyroux eindigde de avond met het Franse en van Jospehine Baker
bekende ‘J’ai Deux Amours’ en een zacht ‘Careless Love’. Een uur
en een kwart nadat het concert begon, was het alweer afgelopen. Ja,
ons inziens iets te kort, maar laten we het van de positieve kant
bekijken en oordelen dat het beter een kort maar geweldig concert
was dan een lang en goed.
http://madeleinepeyroux.com
Setlist: Dance Me To The End Of Love; Don’t Wait Too Long; You’re
Gonna Make Me Lonesome When You Go; Between The Bars; Standing On
The Rooftop; La Javanaise; Don’t Pick A Fight With A Poet; Love In
Vain; The Kind You Can’t Afford; Half The Perfect World; I Hear
Music; Instead – Bis: J’ai Deux Amours; Careless Love
