Het was een kwestie van tijd voor we met het schaamrood op de wangen moesten bekennen dat we een knaller uit 2011 pas het volle krediet gaven in 2012. En dan ook nog met een band die gevuld wordt met tweederde van wijlen Sleater-Kinney (zolang die beloofde concerten of dat album er niet zijn, is die comeback geen feit), en dat was, eerlijk is eerlijk, de beste wijvenband van de laatste twintig jaar.
De opvallendste pion van dat legendarische indietrio — Corin Tucker, de vrouw met de speciale stem — is hier niet van de partij, maar waarom zou je klagen als je Carrie Brownstein (zang/gitaar) en de belachelijk onderschatte drumster Janet Weiss samen in een band hebt? Voeg daar nog Mary Timony (ex-Helium, zang/gitaar) en Rebecca Cole (The Minders, toetsen) aan toe, en je hebt op papier al een combinatie die ruikt naar indierockhemel. Het mooie is dat de plaat eigenlijk nergens teleurstelt. Integendeel.
Het is het soort plaat in een genre dat misschien nog wel gemaakt wordt, maar steeds minder op het voorplan kan treden: dat van de bruisende, door gitaren gedomineerde indierock. Terwijl de nadruk binnen het wereldje verschoven is naar folkgeoriënteerde barden/nimfen en genre-overspannend eclecticisme, en het snarenkabaal heil is gaan zoeken in de marge, wordt op Wild Flag resoluut de kaart van de complexloze gitaarrock getrokken. Machopose en in de blues gedrenkte hardrock komen er niet aan te pas, maar ook zonder dat is dit een plaat met attitude en ballen. Of, zoals een van de minderbegaafden in de jury van So You Think You Can Dance? placht te zeggen: vetcoole swagger.
Als Brownstein een liedje zong bij Sleater-Kinney, dan was het vaak duidelijk dat ze tweede viool mocht spelen, maar hier is dat wel even anders. Ze valt nog altijd bezwaarlijk een geweldige zangeres te noemen, maar geeft zich hier volledig, werpt alle remmingen overboord en kweelt en kermt er hier en daar op los als een loops teefje dat zich terdege bewust is van haar geweldige kont, maar de tijd en de luxe heeft om het aloude spelletje van geven en nemen zo lang als gewenst uit te stellen. Opener “Romance” is eigenlijk een perfecte single: stoer, puntig, catchy en sexy, gedreven door potig kringelende gitaren, opduikende keyboardeffecten en het no nonsense-geweld van Weiss. Je hoort iets dat verwant lijkt aan de retro-wave van Elastica, misschien hoor je ook Televisions “See No Evil”, maar je hoort vooral een knaller van een refrein en een schwung die van alle tijden is.
Wat volgt is heen-en-weerverkeer tussen Brownstein en Timony, waarbij Weiss en Cole een vrije rol krijgen als bemiddelaars. Timony heeft als zangeres niet het uitgesproken karakter van Brownstein en evenmin de hoekige energie, maar ze verrijkt het album met al even eclectische, naar meerdere richtingen lonkende pop en een hogere complexiteit. “Something Came Over Me” en “Electric Band” klinken door haar ietwat vlakkere vocale performances minder begeesterd dan Brownsteins onbedwingbare ongeduld, maar ze krijgen hun waarde in een plaat die gaandeweg een imposante dynamiek blootgeeft, waarin plaats is voor zowel franjeloze pop met onweerstaanbare toetsenriedels (“Future Crimes”), meidenbandpop anno nu, compleet met jengelorgeltje (“Endless Talk”), en psychedelisch aandoend materiaal dat flirt met Dream Syndicate-terrein (“Glass Tambourine” en dan vooral die zinderende finale).
En dan heb je nog een geweldige klepper als “Boom”, die half steunt op een vergeten Magazine-riff, maar dan met een moderne productie, stompende drums, knetterende gitaarpartijen en — opnieuw, want we kunnen het niet laten — zo’n paraderende performance van Brownstein, die zich hier opnieuw ontpopt tot een regelrechte indie Queen. Vernieuwend of écht verrassend is Wild Flag zelden, maar het album is wel een soms glorieuze revitalisatie van het soort platen dat meer en meer in de verdrukking geraakt. Een van de lekkerste rockalbums van 2011. En beyond cool, dit vrouwenclubje.
Wild Flag speelt op 3 februari in de Gentse Vooruit tijdens de Cutting Edge Awards.
