De samenvatting is dezelfde als die van Vol. 1: ja, Newmans songs blijven overeind in deze naakte versies. En ook: zelfs de zogenaamde afleggertjes zijn de moeite.
Het getuigt misschien van een gebrek aan respect om te beweren dat dit tweede volume van The Randy Newman Songbook mindere songs bevat, maar dat is dan met het eerste deel in het achterhoofd. Elke plaat die “It’s Lonely At The Top”, “God’s Song (That’s Why I Love Mankind)”, “Political Science”, “Rednecks”, Louisiana, 1927”, “Sail Away” én “I Think It’s Going To Rain Today” bevat, is gedoemd om de concurrentie een beetje belachelijk te maken, zelfs als die van Randy Newman komt. Maar hey, zelfs een stel krakende demo’s van deze artiest is iets waar we nog altijd meer zouden naar uitkijken dan het sufgepolijste product van een band van 1,2 miljoen per concert, dus waarom zouden we klagen als er wat herontdekkingen te rapen zijn?
Het album bevat zestien songs die opgenomen werden tussen 1968 (“Cowboy” van het titelloze debuut) en 2008 (“Losing You” en “Laugh And Be Happy” van Harps And Angels). Als er iets opvalt, dan is het wel de indrukwekkende consistentie van Newmans werk. Je beseft dat hij met die combinatie van Tin Pan Alley pop, vroege jazz, blues en country meteen op een uniek spoor zat en decennia later is het nog steeds eenzaam aan die top. Er passeren songs van bijna al z’n albums (enige uitzondering is Bad Love), inclusief de musicalversie van Faust. Deze keer passeren vooral mindere bekende songs: doorgaans albumtracks die overschaduwd werden door grotere kleppers of vooral bij de hardcore fans een speciale status genieten.
Bevatte de eerste plaat een stelletje klassiekers waarbij je haast gaat beginnen duizelen (beseft u eigenlijk wel hoe geweldig zo’n “God’s Song” is?), dan is die status op deze plaat waarschijnlijk enkel weggelegd voor “Birmingham”. Zoals gewoonlijk hangt alles echter af van de context waarin je de dingen bekijkt. Zijn “Last Night I Had A Dream” en “Dayton Ohio – 1903” op Sail Away altijd veroordeeld geweest tot een bestaan in de schaduw van “You Can Leave Your Hat On” en “Political Science”, dan horen ze hier tot de uitschieters en bevestigen ze dat Sail Away misschien wel een van de allerbeste platen van de seventies was, en samen met 12 Songs en Good Old Boys een onovertroffen trio. Enkel uit hun voegen barstende gedrochten tot punk de rock-‘n-roll kwam redden? I think not.
En dan zijn er nog een heleboel songs waarvan je beseft dat je ze onterecht vergeten bent, dat je ze afgedaan hebt als degelijke, maar onopvallende quantité négligeable: “Dixie Flyer” is ongetwijfeld een van de beste songs van mid-period Newman, terwijl “Baltimore” een pak meer impact heeft dan de softrockversie van Little Criminals (al moet je het nu wel doen zonder backing vocals van een paar Eagles). Nog opmerkelijk: het ontluisterende, zelfs creepy “Same Girl” (“A few more nights on the street, that’s all / A few more holes in your arm / A few more years with me / You’re still the same girl”) en de ingetogen, vroege portretsong “Cowboy”.
En natuurlijk is er ook nog de humor. Nu en dan trekt Newman z’n sardonische masker weer aan: “My Life Is Good”, “Laugh And Be Happy” en “The Girls In Life (Part 1)”, de titels spreken al boekdelen, de uitwerking is nog beter. Slotconclusie is dan we het maar kunnen betreuren dat Newman zich dezer dagen vooral bezighoudt met het schrijven van soundtracks. Vast een uitdagende en lucratieve business, maar helaas betekende het dat er de voorbije twintig jaar maar drie albums van z’n hand verschenen, waarvan een dan nog een musical was. Wie echter nog eens bevestigd wilde zien dat hij behoort tot de grootste songschrijvers van de rockgeschiedenis, die moet niet langer zoeken. De waanzinnige gemiddelde kwaliteit van Vol. 1 wordt hier niet gehaald, maar wie ook maar een zijdelingse interesse heeft in Newman of de edele kunst van de songschrijverij, die doet er goed aan om dit pareltje in huis te halen.
