Op Les Nuits is het aangenaam toeven, dat mag na al die
jaren wel gesteld worden. Zelden wisten de dames en heren van de
Botanique echter een programma op te stellen dat ons dermate kon
imponeren – en wij zijn vast niet de enigen. Wij zouden elke dag
richting Brussel trekken, maar tussen droom en daad staan wetten in
de weg en praktische bezwaren. Daarom dienen wij onze tien
niet te missen concerten op Les Nuits aan, indien u nog
gaatjes in die agenda terug kan vinden. Tijd om uw contacten op de
zwarte markt dus terug op te sporen en de zwarte sok uit de hoop
dubieuze tijdschriften te graaien, in de hoop daar nog enkele
duiten terug te vinden.
Sufjan Stevens (10/05, Koninklijk Circus)
Eventjes zag het er heel slecht uit voor de fans van Sufjan
Stevens. Na de cd-release van ‘The BQE‘ – ’s mans
klassiek getinte soundtrack bij een visuele ode aan de
Brooklyn-Queens Expressway – in 2009, toonde onze favoriete moderne
troubadour zich namelijk moe en gefrustreerd door de gang van zaken
in de muziekbusiness. En dan was er plots ‘All Delighted
People‘, een wondermooie ep in de traditie van de vroegere
parels waarmee de man voordien al een hele generatie
indiekids had weten beroeren. Dat vond de zanger blijkbaar
niet voldoende, want amper zes weken voor zijn release werd ook
Stevens’ eerste reguliere soloalbum sinds 2005 aangekondigd.
Eerstgenoemde ep bleek al snel amper een voorbode van het
elektronisch getinte en bijzonder sprankelende ‘The Age Of Adz‘.
Nooit eerder klonk Sufjan Stevens zo fris, vlijmscherp en dodelijk
catchy tegelijkertijd. Of hij daar live ook in slaagt,
kunt u weldra zelf ontdekken. Voor het eerst sinds 2006 doet hij namelijk een
uitgebreide Europese tournee, waarbij een passage op Les Nuits
Botanique uiteraard niet mocht ontbreken. Wij gokken erop dat het
er zal stuiven. Zijn livereputatie is tot op heden namelijk
ongeschonden. Wie evenwel nog geen ticket heeft is eraan voor de
moeite, want uitverkopen is altijd al een van zijn sterkste kanten
geweest. (bk)
Pere Ubu (13/05, Rotonde)
Bijna twee jaar geleden kwam Pere Ubu hun rockmusical
voorstellen, een bevreemdend schouwspel gebaseerd op de
theatertekst van ene Alfred Jarry (‘Ubu, Roi’), dezelfde tekst die
de band hun nom de plume aanreikte. Er waren doldwaze
verkleedpartijen, vergeten stukken tekst, veel humor met
flatulentie als grondslag en ga zo maar door. Net als The Residents
probeert Pere Ubu keer op keer de eigen grenzen te verleggen, met
wisselend succes. Nu is het echter tijd voor een dikke laag
nostalgie, want ook David Thomas blijft niet gespaard van de
recente trends. Daarom komt het bonte gezelschap u opnieuw
verblijden met ‘The Annotated Modern Dance’, een uitgebreide set
met als middelpunt de plaat uit 1978.
Naast kanjers als ‘Street Waves’ en ‘Chinese Radiation’ mag u
zich echter ook voorbereiden op enkele andere krakers uit het
oeuvre van de band. ’30 Seconds Over Tokyo’, ‘Final Solution’, het
zijn songs die niet op deze setlist mogen ontbreken. Het recept
voor een geslaagde avond lijkt alvast neergepend, en het aparte
manspersoon David Thomas krijgt u er gratis bij. Long live Pere
Ubu! (dv)
Kurt Vile & the Violators (17/05,
Rotonde)
Deze Amerikaanse troubadour is met ‘Smoke Ring For My
Halo‘ al toe aan een derde solo-album en wordt live bijgestaan
door zijn begeleidingsband The Violators. Kurt Vile grossiert in
classic rock, gestoeld op de traditie van Neil Young en Tom Petty,
gecombineerd met de frisse hedendaagse touch waar we
dankzij Wilco al enkele jaren vertrouwd mee zijn. De ingenieuze
wijze waarop de singer-songwriter zijn album heeft volgestouwd met
intieme songs die nooit geforceerd of gemaakt aanvoelen zorgt
ervoor dat we dit concert aan onze agenda hebben toegevoegd. Zullen
Vile en zijn Violators de slaapkamerakoestiek van hun platen kunnen
vertalen naar de Botanique? Aan u om het uit te zoeken op 17 mei!
(ec)
Bill Callahan (17/05, Théatre 140)
Met stip te noteren in de agenda van eenieder die zich al eens
met een goed glas wijn bezadigt aan mistroostige, door het bot
snijdende americana: lo-figod Bill Rahr Callahan, ook wel gekend
onder nom de plume Smog. Sinds zijn pioniersalbum ‘Sewn To
The Sky’ in 1990 schreef Callahan een oeuvre bij elkaar dat
weerspanniger is dan een Bengaalse tijger maar net daarom
essentieel materiaal is in uw platenkast: kamermuziek voor
einzelgängers, waarin het cynisme van Warren Zevon en de
luisterliedjes van generatiegenoot Will Oldham een burleske en soms
hoekige wals dansen. Enkele jaren terug gooide hij de mantel van
zijn alter ego af en breidde hij onder zijn geboortenaam een
indrukwekkend vervolg aan zijn onconventionele back
catalogue. ‘Sometimes I Wish We Were
An Eagle‘ was een ongeziene mijlpaal, en na een eveneens
uitstekend livealbum (‘Rough Travel For A Rare Thing’) is er dit
jaar ‘Apocalypse’: meer van hetzelfde, en meteen de perfecte reden
om naar Brussel af te zakken. (sk)
Animal Collective (18/05, Koninklijk
Circus)
Ha, Animal Collective! Heeft ons aller favoriete beestenbestand
überhaupt nog een inleiding nodig? Welke band drukte afgelopen
decennium immers meer zijn stempel op het landschap van de
alternatieve muziek dan dit los-vaste kwartet uit Baltimore? Dat
dachten wij al! Wie ook live eens wil proeven van tribale
geluidsgolven, harmonieuze samenzang en dissonante noise-erupties
in een getikt weefsel van dichte elektronica en trippy
acidfolk: weet dat Animal Collective live een quasi-religieuze
ervaring is, niet zomaar een “optreden”. Verwacht u dus gerust aan
een loeihard volume, repetitieve experimenten eerder dan trouw
gereproduceerde songs en (best van al) heel wat embryonaal
materiaal van de nu al langverwachte opvolger van ‘Merriweather Post
Pavillion‘, tot nader order nog steeds een van de beste platen
aller tijden. Nog niet overtuigd? In het voorprogramma krijgt u er
nog eens gratis en voor niets het succulente Teengirl Fantasy
bovenop. Alstublieft! ’t Zal een straffe die ons hier weg krijgt.
(vvp)
Perfume Genius (20/05, Orangerie)
Zeker weten we het niet, maar we vermoeden dat Roger Vangheluwe
dezer dagen wel eens ‘Mr. Petersen’ loopt te neuriën, Perfume
Genius’ verbijsterend mooie track waarin een jongen zijn pedofiele
leraar een vredig hiernamaals toebedeelt. Slechts één plaat heeft de jonge
Mike Hadreas op zijn conto staan, maar de demonen die hij daarin
bezweert, zijn niet te tellen. In zuinig georkestreerde pianosongs
laat hij de luisteraar binnen in een wereld die hem zo bevreemdend
voorkomt dat de frêle Hadreas alle gevoel prompt naar binnen sloeg
en daar liet gisten tot een brouwsel van pijn, melancholie en
onmacht. ‘Hope There’s Someone’ (Antony and the
Johnsons) kon de soundtrack van zijn leven zijn, maar in de
Botanique kan u horen wat hij er zelf van maakt. (sk)
Caribou (21/05, Chapiteau)
Dan Snaith opereerde al een tiental jaren in de marge, voor hij
in 2010 definitief doorbrak met zijn ‘Swim‘. De mix van
elektronicastructuren en een deels analoog geluid noopte de
Belgische festivalganger al tot het kopen van een retourtje Kiewit,
en ook de Ancienne Belgique moest er datzelfde jaar nog aan geloven. Nu u ook nog
een derde kans krijgt, raden wij aan deze met beide klauwen te
grijpen. Want as we speak vliegen de laatste ticketjes de
deur uit. Kom dus niet bij ons klagen als er die bewuste zaterdag
een bordje met ‘Complet’ op de Chapitau hangt.
Verwacht een stomende set, vol intelligente beats en lage
bassen. Verwacht die fijne stem, zo zacht maar ook zo zuiver.
Verwacht ook sferische soundscapes om bij weg te dromen.
Maar verwacht vooral een feestje zonder weerga. Wij kunnen alvast
niet wachten om kleppers als ‘Odessa’ of ‘Jamelia’ in hun
respectieve liveversies te aanschouwen.
Als u ‘Caribou’ ingeeft als zoekterm op Wikipedia, wordt u
vooralsnog doorverwezen naar de infopagina over het dier. Wij
durven echter gokken dat dit niet bijster lang nog zo zal blijven.
(bk)
Low (21/05, Orangerie)
Voor een band die al achttien jaar meedraait, heeft Low
eigenlijk nog nooit teleurgesteld. Oké, hun ‘One More Reason to
Forget’ uit 1998 zouden we nu niet aanraden, zeker niet mocht dit
je introductie betekenen, maar pik er een van hun andere negen
full albums uit en je hoort waarom het drietal uit Duluth
(USA) een Duysterfavoriet is: puike vocale harmonieën, precieze,
trage, minimalistische composities en een steeds dominant gevoel
van warmte en vervreemding. Het is niet voor niets dat deze in ons
land graag geziene formatie rond Alan Sparhawk de grootmeesters van
de slowcore genoemd worden.
Komt nog eens bij dat Low na wat zijprojectjes helemaal terug in
de belangstelling staat dankzij het licht geweldige, zopas
uitgebrachte ‘C’mon‘. Er is geen
enkele band die Low kan volgen, zoals onze reviewer het veel mooier
verwoordde, en ook live zijn we na een viertal performances nog
nooit met honger huiswaarts gekeerd. Hoor je daar het woord
‘aanrader’? (kvv)
Twin Shadow (22/05, Orangerie)
Lang, láng geleden dat wij nog eens zó genoten hadden van een
pril optreden als toen op die kille
februariavond in de AB Box: er hing daar iets ongrijpbaars in de
lucht (talent? magie? een simpele valling?) dat alle koude
meteen uit onze kleren dreef. Whatever it was, Twin Shadow
gebruikte het om ons onherroepelijk te betoveren. Très
straffe band, ijzersterke songs en een sublieme zanger: meer hebben
George Lewis et al. niet nodig om u onder te dompelen in
een deugddoend bad van Smithsmelancholie en licht glooiende,
zomerse tristesse. Het beste van de eighties in een
omhelzing met het zonnigste uit de zomer van 2009: met ‘Forget‘ schreef de
man niet alleen een van dé debuutplaten van vorig jaar bij elkaar,
maar gewoon een van de beste platen tout court.
Dat hij nu ook nog Les Nuits Botanique mag opvrolijken in het
gezelschap van goed volk als Holy Ghost! (DFA-signees uit
de school van Hot Chip) en Esben and the Witch (niet ons ding
zijnde gothpop) zou u over de streep moeten trekken om op deze
ongetwijfeld (we voelen het al terug prikkelen) magische lenteavond
óók naar Brussel af te zakken. (vvp)
Mercury Rev (23/05, Koninklijk Circus)
Dat een potje oude koeien uit de sloot halen verkoopt, weten
luminairen als Pixies en The Neon
Judgement al langer dan vandaag. Aangezien we toch stilaan mogen
zeggen dat Mercury Rev aan de neerwaartse beweging
van hun carrièreverloop zijn aanbeland, is het dan ook logisch dat
er nu een trip down memory lane opgezet wordt. Back to
the nineties, zeg maar.
Koe der nostalgie van dienst is ‘Deserter’s Songs’, het in 1998
uitgebracht hoopje neo-psychedelica dat de dag van vandaag vooral
erg schattig klinkt, net als pakweg ‘The Soft Bulletin’ van
The Flaming
Lips. Wat er ook van zij, ‘Deserter’s Songs’ blijft een
klassieker, ook al is het misschien enkel een persoonlijke mijlpaal
voor Jonathan Donahue. Sowieso zijn wij er rotsvast van overtuigd
dat ‘Delta Sun Bottleneck Stomp’ een geniale afsluiter van een
ongetwijfeld prima concert en een prachtig festival wordt. Als (erg
smakelijk) toemaatje krijgt u als toeschouwer ook The Walkmen te
zien voor de prijs van een ticket. Een prima deal, dunkt ons.
(dv)
