2010 was een jaar waarin kerk en leven (of is het kerk en staat?) zich wederom van hun mooiste kant lieten zien. Desondanks heeft (pn) een mooi jaar achter de rug. Maar ach, zal het u allemaal een hol benieuwen, denkt u nu. En terecht. Allé hop, hier met dat lijstje.
- Anathema :: We’re Here Because We’re Here
Fuck man, wat een plaat. Een emotionele bobslee die uw aders als parcours gebruikt. Van een melancholische euforie waar Anathema de vorige platen naar heeft opgebouwd. “Thin Air” strijdt met “Terrible Love” om de titel Song Van Het Jaar. In notenbalken gegoten ontroering, troost en ontlading. Een emotionele windroos waar Radiohead, Pink Floyd, Sigur Rós en Porcupine Tree de vier windrichtingen zijn. (pn) raakt tijdens elke luisterbeurt in ieder geval nog steeds het noorden kwijt. - The National :: High Violet
Wat Elbow in 2008 overkwam, gebeurde met The National dit jaar. Bewezen wat ze niet meer moesten bewijzen, serveerden eenieder wederom een diep rakende koek los op het bakkes die ook wederom live eenieder helemaal KO sloeg. Where do they go now but nowhere? Livemoment van het jaar: “Terrible Love” in de AB. - Joanna Newsom :: Have One On Me
Het huzarenstukje van het jaar. Luisteren naar Have One One Me doet vermoeden waar een term als “opperste staat van genade” voor staat. Don’t get me started over wat kijken naar Joanna Newsom achter haar harp dan vermag. Een mens zou hopen dat reïncarnatie bestaat. Weet er iemand of je daarvoor een voorkeur kunt invullen ergens? En wat je daarvoor moet doen? Kruis voor (pn) dan alvast maar “harp” aan. Of “haarborstel”. - Robyn :: Body Talk
Nummer 4 al, en nog geen popmeisje in een lijstje van (pn)! Tijd om daar verandering in te brengen. Al was dat aanvankelijk niet evident: 2010 leverde de zwakste lading popmeisjes in vijf jaar af (Marina & The Diamonds, Ellie Goulding of ochgot Eliza Doolittle: we zijn ze tegen Pasen 2011 al vergeten). Nee: het popmeisje én vooral de popmuziek van het jaar kwam van oude garde Robyn, die met drie platen een syllabus voor popperfectie schreef. Melodieus, inventief in al z’n efficiëntie en eenvoud, pakkend door weemoedige en vaak tongue in cheek teksten. Verslavend spul. - Marble Sounds :: Nice Is Good
Veruit de beste én mooiste Belgische plaat van het jaar — van de afgelopen jaren? Pieter Van Dessel stuurde met het meeslepende “The Time To Sleep” én de bijhorende videoclip een jaloers makende fanfare voorop die de concullega’s al meteen het bos in stuurde. Ook de rest van Nice Is Good maakt dat de plaattitel het understatement van het jaar is. Doorbloed mooi. - Laura Marling :: I Speak Because I Can
Imposante hinkstapsprong weg van haar debuut, terwijl dat nog niet eens nodig was. Marling is amper twintig maar lijkt per verjaardag vijf jaar aan maturiteit te winnen. Intelligente, donkere plaat, mede ingespeeld door de band van haar nieuw lief, Marcus Mumford. Wiens groep niet toevallig een van de bands van het jaar was. Marling wordt een grote. - Kanye West :: My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Megalomaan, rotinventief en -gesofisticeerd, hip pop zoals die zelden gemaakt wordt: My Beautiful Dark Twisted Fantasy was dé plaat van het najaar, maar de impact ervan, onder andere op onszelf, is nog koffiedik kijken. We zijn er nog niet klaar mee. Wél nu al de plaat van 2010 waarvan de geest het hardst over 2011 zal hangen. En misschien over de jaren daarna ook. - Triggerfinger :: All This Dancin’ Around De plaat die Triggerfinger anno nu perfect vat: hitsig, losgeslagen, bloedgeil, puur, stierlijk, onkauwbaar rauw, frenetiek, bloeddoorlopen. Een motherfucker van een plaat. The monster lijkt nu pas echt loose.
- Buurman :: Mount Everest
Geen lijstje van (pn) zonder een Nederlandstalige plaat. Dit jaar was de keuze wel heel snel gemaakt: Mount Everest leent zich daadwerkelijk tot alle goedkope metaforen die met de gelijknamige berg gemaakt kunnen worden. Eindelijk nog eens een Nederlandstalige band die groots, ambitieus en zowel tekstueel als muzikaal ontzettend meeslepend kan, wil, durft te klinken. - Crowded House :: Intriguer
Neil Finn verbindt het beste van Crowded House uit de jaren negentig met het beste uit zijn solocarrière van de noughties en verkent wat nieuwe wegen die Crowded House los het komende decennium in katapulteren. En daar zijn we heel wat beetjes blij mee. Neil Finn stelt al een kwarteeuw lang op geen enkele plaat teleur.
Krijgen uit een gevoel van immanente rechtvaardigheid ook een eervolle vermelding:
11. Grinderman :: Grinderman 2
12.Arcade Fire :: The Suburbs
13. Dorléac :: Dorléac
14. Johnny Cash :: American VI – Ain’t No Grave
15. Eels :: End Times
16. Iron Maiden :: The Final Frontier
17. Blood Red Shoes :: Fire Like This
18.Antony & The Johnsons :: Swanlights
19. Kate Nash :: My Best Friend Is You
20.How To Destroy Angels :: How To Destroy Angels (EP)
Nog eentje buiten categorie wegens 22 jaar oude wijn van nooit ouder wordende zakken: de schatkist die The Promise en de hele reissue van Springsteens Darkness On The Edge Of Town was.
Live: U2 in het Boudewijnstadion, Joanna Newsom in het Koninklijk Circus, The National in de AB, Crowded House in Vorst en Anathema in Trix.
