Twee jaar geleden was ‘Iron Man’ een relatief aangename
verrassing. In se wist de film met haar fletse scenario en dito
regie bijlange niet hetzelfde niveau te halen als een ‘X-Men’, een
‘Spider-Man’, een ‘Watchmen’ of een ‘Batman’, maar de aanwezigheid
van Robert Downey Jr. alleen al was genoeg om Jack Sparrow-gewijs
de hele film in een hogere versnelling te schakelen. Ergens hadden
wij na het bekijken van die franchisestarter al meteen zin
in de sequel – en dat gebeurt niet elke dag – omdat de obligate
set-up na deel één definitief uit de weg was.
Bigger, faster en louder, dat ging ‘Iron
Man 2’ toen al ongetwijfeld worden, maar we hoopten ook stiekem op
better, cooler en exciting… er. Nu dat
tweede deel ook daadwerkelijk een feit is, zijn we – we moeten daar
eerlijk in zijn – lang niet zo enthousiast. Waarom? Omdat het
verhaal alle kanten tegelijk uitgaat zonder ook ergens naartoe te
leiden, omdat de sterrencast gerust gehalveerd mocht worden als we
daarvoor in de plaats ook echte personages hadden gekregen en omdat
zelfs de schalkse lach van Downey Jr. niet meer genoeg is om ons de
saaie conversaties en routineuze actie te doen vergeten.
‘Iron Man 2’ pikt de draad weer op waar we hem lieten liggen in
deel één. Tony Stark (Robert Downey Jr.) heeft zich geuit als Iron
Man en spendeert zijn dagen met het beschermen van de wereldvrede
en dan vooral die in Amerika. Het publiek is gek op hem, maar het
leger begint ongeduldig te worden en eist dat Tony zijn geheime
wapen aan hen overlevert. Corporate sleazeball en
concurrerende CEO Justin Hammer (Sam Rockwell) probeert zo goed als
hij kan een eigen versie van het pak te bedenken, maar hij heeft
pas succes als hij een deal sluit met de contactgestoorde Rus Ivan
Vanko (Mickey Rourke). Vanko heeft echter een eigen agenda: het
vermoorden van Tony Stark, koste wat het kost. Ondertussen kampt
Tony met gezondheidsproblemen (de batterij die hem in leven houdt,
vergiftigt zijn lichaam langzamerhand), relatieproblemen (Gwyneth
Paltrow mag als Pepper Potts de zeur komen uithangen) en
hormonenproblemen (courtesy of Scarlett Johannson). Hulp
komt van oude kameraad Rhodey (Don Cheadle vervangt Terrence
Howard) en de mysterieuze Nick Fury (Samuel L. Jackson), die Tony
verrassend nieuws over zijn vader brengt. U kunt nog volgen? Nee?
Wacht maar gewoon tot de grote robots het op een knallen
zetten.
‘Iron Man 2’ mag je al meteen in het rijtje zetten van de hordes
aan films waarvan je de coolste stukken al hebt gezien wanneer je
de trailer hebt bekeken. Niet dat er over de plot veel verklapt
wordt (er is dan ook niet veel om te verklappen), maar alle
actiescènes en drie vierde van de leukste quotes heb je op een
dikke twee minuten wel gezien. Het toont alleen maar aan hoe arm
‘Iron Man 2’ wel niet is. Een groot deel van de onschadelijke
fun factor die het origineel nog charmant maakte, is hier
verdwenen. Tony begint megalomane trekjes te vertonen en gedraagt
zich bij momenten ronduit irritant, terwijl Downey Jr. een
vermoeide indruk maakt. Zijn ironische, flamboyante en
schurkachtige présence werkt hier nog net, maar het begint
tijd te worden dat hij eens uit een ander vaatje tapt. Het lijkt
alsof hij er niet echt veel zin meer in heeft en dat is
begrijpelijk, maar dat maakt de film er niet beter op. Zo is het
ook met de rest van de prent. De fut is er veel te vroeg uit en
enkele opmerkelijke momentjes kunnen een acuut – haha – ijzertekort
niet goedmaken.
De onopmerkelijke regie van Jon Favreau – ook te zien in de film
als Happy de bodyguard – zit er ook voor iets tussen. Er zit
werkelijk niets suspense of spankracht in ‘Iron Man 2’. De actie is
snel, gewoontjes en voorspelbaar. Alleen in een knappe scène op een
racecircuit in het begin van de film gaan het tempo en de spanning
heel eventjes de hoogte in. Er zit evenwel opvallend weinig
kanongedonder in ‘Iron Man 2’ – die scène op het racecircuit, een
even vervelend als overbodig partijtje catch tussen Tony
en Rhodey, en de bombastische finale, dat is het – dat vooral met
lange praatscènes aan elkaar hangt. Aangezien de dialogen, op
enkele uitzonderingen zoals een dronken verjaardagsfeestje na, niet
bijster interessant zijn, krijg je met 124 minuten een film die
niet alleen lang duurt, maar vooral ook lang aanvoelt. Dat is nooit
een goed teken. Als je ziet aan wat voor snelheid pakweg ‘Back To
The Future II’ destijds voorbijraasde, dan lijkt ‘Iron Man 2’ haast
op een avondje ‘Ran’. Alleen is Favreau – nee, echt – geen
Kurosawa.
Tussen de rommelige plotdraden – hier en daar slingert er wel
eentje rond – lopen de bijpersonages er ietwat verward en verloren
bij. Samuel L. Jackson mag aan het eind van de film even de
‘Avengers’-film komen introduceren (een soort van
Marvel-superproject met o.a. Robert Downey Jr. als Iron Man en
Edward Norton als de Hulk), Sam Rockwell doet het oké in een rol
waar echt niks vlees aan zit en Scarlett Johansson is dan weer
bloedgeil als een roodharige en wél goed in het vlees zittende
superagente. Serieus, Scarlett Johansson met rood haar: wauw. Het
is echter Mickey Rourke die de show steelt als de Russische
zonderling die Tony omwille van een familievete een kopje kleiner
wil maken. Hij ziet er in ieder geval ongemeen indrukwekkend uit
met zijn vuile haar, gouden tanden, vieze littekens en rollende
spieren. Om over zijn rollende r-en nog maar te zwijgen. Alleen
krijgt hij hier slechts bitter weinig interessants doen en zien we
hem vooral aan het werk als veredelde mecanicien.
‘Iron Man 2’ is dus, in het kort, een teleurstelling. Enkele
leuke scènes hinten naar de film die dit had kunnen worden, maar
een leuk vondstje hier en daar – een dronken Iron Man! een
gigantisch suit voor Mickey Rourke! Scarlett Johansson met
rood haar! – is spijtig genoeg too little, too late. Een
geconcentreerde plot, een kleinere cast en – wellicht – meer
Scarlett Johansson hadden wonderen kunnen doen. Nu zit er helaas al
na twee films stevig wat – hoho! – roest op de ‘Iron
Man’-formule.
Omdat wij echter de kwaadsten niet zijn en om toch nog op een
positieve manier te eindigen: wie niet al te veel van een film
verlangt en zich gewoon wil amuseren met wat hersenloos
entertainment zal zich aan ‘Iron Man 2’ allerminst storen. Alleen
had het allemaal veel meer, veel beter kunnen zijn. En gewoon, nog
één keer, om u alsnog met een grote glimlach bedwaarts te sturen:
Scarlett Johansson met rood haar! Gère gedaan.
