Dag 2 begon met flyers die een gewijzigd dagprogramma aankondigden en het pijnlijke nieuws dat Shrinebuilder, voor velen de doorslaggevende factor om naar Tilburg af te zakken, helaas niet zou spelen op zaterdag. Het zette onvermijdelijk een kleine domper op een dag die in het teken stond van het door Tom G. Warrior gecureerde ‘Only Death Is Real’-project.
De Zwitser Thomas Gabriel Fischer heeft z’n sporen jaren geleden al verdiend. Met Hellhammer en vooral Celtic Frost (twee bands die nu ook bedacht zijn met een fors fotoboek met de titel Only Death Is Real) leverde hij een cruciale bijdrage aan de ontwikkeling van de extreme metal, en dan de black metal in het bijzonder. Vijfentwintig jaar na verschijnen staan albums To Mega Therion en Into The Pandemonium nog steeds overeind als moeilijk te catalogiseren werken, die zelfs vaak onder de noemer avant-garde geplaatst worden. De lijst met artiesten die verklaren door de band beïnvloed te zijn is dan ook even lang als divers. Het pleit voor organisatoren Walter Hoeijmakers en Jurgen van den Brand om voluit te gaan voor een project als dit, al kreeg je soms ook een gevoel dat het een wig sloeg tussen de muziekfans: enerzijds de metalheads en anderzijds… de rest.
Wij trokken alleszins opnieuw naar het Midi Theater voor de mysterieuze bende van Master Musicians Of Bukkake. Zeven kerels in lange gewaden, waarvan zes met een muskietnethoed en eentje met een boerka, die samen muziek maken die ergens te situeren valt tussen het eclecticisme van Secret Chiefs 3, oude Krautrock, Oosters exotisme en donkere ritueelmuziek die werd opgebouwd rond minder gebruikelijke, vaak percussieve elementen, maar ook de analoge elektro niet schuwde. Het leverde een performance op die het moest hebben van dosering en ruimte, van klankkleur en trance. Nu en dan had het iets bezwerends en waande je je daadwerkelijk op een ander continent, maar op andere momenten leek er te weinig schot in de zaak te komen om van een eclatant succes te kunnen spreken.
Het verschil met Death Row kon niet groter zijn. Die band werd begin jaren tachtig gevormd door enkele Pentagram-leden terwijl die band op non-actief stond. Oorspronkelijk maakte zanger Bobby Liebling er ook deel van uit, maar die was afwezig. De rest van de originele line-up was wel actief, met vooral gitarist/zanger Vic Griffin als troef. De man, die de voorbije jaren ook actief was met o.m. het ondergewaardeerde Place Of Skulls, liet meteen horen een van de minder bekende helden van het genre te zijn. Zijn zwaar door Iommi beïnvloedde stijl is dreigend en loodzwaar en wat gitaartoon betreft moet hij enkel Wino laten voorgaan. Death Row speelde old school doom metal zoals je die niet vaak meer te horen krijgt. Wars van fijnzinnigheden werd vooral (en iets te veel) leentjebuur gespeeld bij de eerste vijf Black Sabbath-albums, wat dan weer voor goedkeurend geknik zorgde bij de oude garde.
Op naar de Main Stage waar Thorr’s Hammer de meest verpletterende sound van de dag (en vermoedelijk het weekend) creëerde. De band rond Greg Anderson en Stephen O’Malley maakte een slechts een handvol opnames midden jaren negentig, maar die zijn intussen wel legendarisch geworden in bepaalde kringen. Het is dan ook opmerkelijk om te horen, die onwaarschijnlijk zware, slepende doom (best voor te stellen als Sunn O))) met een drummer en bassist erbij), met daarbovenop de lage staccato grunts van de Noorse blondine Runhild Gammelsaeter (in een zwarte jurk en op naaldhakken!). Daardoor vormde het geheel een soort van death doom die genadeloos inbeukte om de zintuigen. Je zou kunnen stellen dat het allemaal wat veel van het goede was, maar dan heb je het waarschijnlijk niet goed begrepen.
Dé verrassing van de dag kwam van Comus, een folkband die begin jaren zeventig twee albums uitbracht, vervolgens zo’n 35 jaar op non-actief stond en recent, en naar verluidt op aandringen van Opeths Mikael Akerfeldt, opnieuw herenigd werd. Heel is opmerkelijk dat vijf van de zes oorspronkelijke leden aanwezig waren, bijgestaan door een extra percussionist die ook dwarsfluit en hobo speelde. Hun sound omschrijven is niet voor de hand liggend: er zitten progressieve elementen in, er zit traditie in, er zit duivelsuitdrijving in en veel van de songs zitten opmerkelijk complex in elkaar. Het is alleszins niet de wollige variant die velen associëren met Britse folk. Zanger/gitarist Rogerr Wootton is bovendien een artiest à la Kevin Coyne, die er niet voor terugdeinst om uit te pakken met excentrieke stemmetjes en expressieve zanglijnen.
De sfeer veranderde soms meermaals per song, nu eens idyllisch en dromerig en dan weer onheilspellend, maar zelfs in de mooiere nummers (“Diana”) zat er een ongemakkelijke onderhuidse spanning verwerkt. De instrumentale invulling van gitaar, bas, percussie en viool was nu eens sober, met subtiele interacties en dan weer gedreven en bezwerend. De band speelde vooral nummers uit zijn debuutalbum First Utterance (1971), aangevuld met enkele nieuwe stukken, die lieten horen dat de vlam duidelijk nog niet gedoofd is. Comus bracht een uniek en indrukwekkend concert, een exorcisme dat nog maar eens bewees dat die hele weird folk-hausse van de voorbije jaren helemaal niet uit de lucht gevallen kwam.
’s Avonds werd opnieuw duidelijk dat het kiezen was: ofwel naar Tom G. Warriors Triptykon, ofwel naar het Midi Theater, dat al snel veel te vol zat voor stonerrockformatie Karma To Burn. Triptykon dus, een band die ondanks z’n jonge leeftijd al met aardig wat poeha werd aangekondigd. Gesteund door drie jonge honden (waaronder een gitarist van Dark Fortress en bassiste/donkere schone Vanja Slaij) probeert Fischer een vervolg te breien aan Celtic Frost. Het mag dan ook geen wonder heten dat Triptykon stilistisch in het verlengde ligt van die band, met die duistere sferen, theatrale make-up en tussen de stijlen vallende aanpak. Het verschil is dat het de dag van vandaag helemaal niet meer zo vernieuwend klinkt. De band liet het zich niet aan z’n hart komen en nam een duik in het verleden die vooral een welkome verrassing was voor zij die in de jaren tachtig leefden op een dieet van dergelijke metal. Wij vonden dan weer dat drie kwartier ruimschoots volstaan zou hebben.
