Botanique, Brussel, 1 oktober 2009
Een
dikke twee jaar
geleden betraden drie New Yorkse meisjes wat onwennig voor het
eerst de Belgische bodem om in veertig minuten tijd een karig
gevulde Rotonde helemaal in te pakken. Met hun derde plaat staat Au
Revoir Simone ondertussen in een bijna afgeladen Orangerie, die
Erica Forster, Annie Hart en Heather D’Angelo zonder enig spoor van
zenuwen betreden. Toch is de magie niet verdwenen: de nummers
spatten nog steeds heviger van de bühne dan door de thuisboxen en
tussendoor kakelen de dames lustig zonder enige vrees voor
reputatieschade.
Sérieux en Au Revoir Simone hebben namelijk nooit samengegaan: met
rudimentaire synthriedeltjes, dunne stemmetjes en bescheiden lyrics
zal geen Nobelprijs gewonnen worden. De beperkte middelen vloeien
echter steevast samen tot topamusement, zoals de laatste langspeler
‘Still Night, Still Light’ nogmaals bevestigde. Deze plaat vormde
meteen ook de dankbare ruggengraat van het concert. ‘All or
Nothing’ was daaruit een gedroomde opener: een relaxte start met
het uitgelezen poprefrein die niet meteen alle kruid verschoot.
Langzaamaan bouwde de set op naar eclectische composities, die
voornamelijk in het tweede deel een fikse dosis waanzin
veroorzaakten. ‘Only You Can Make You Happy’ zet een
geitenwollensokkenmelodie om in mesjogge elektonica met een rondje
synchroonzuchten. Nog genietbaarder gekte bij ‘Knight of Wands’,
dat het feestje volledig liet losbarsten en daarenboven nog eens
bewees dat de symbiose van de drie dames steeds sterkere resultaat
doet voortbrengen.
Vanavond moest voornamelijk een fuifje worden, hoewel hier en daar
nog plaats overbleef voor enkele rustmomenten, waarvoor
voornamelijk het oudere materiaal dienst deed, met als uitschieters
een loungy ‘Through the Backyards’ en het sprookjesachtige ‘The
Lucky One’. Ondanks de beperkte grondstoffen is Au Revoir Simone
dus geen one trick pony. Grootste professionaliteit is dit
absoluut niet: het samenspel klinkt niet altijd even harmonieus,
sommige stempartijen worden volledig door de synths opgeslorpt en
hier en daar komt een slappe lach roet in het eten gooien. Deze
imperfecties zijn echter deel van de charme die van dit trio blijft
afstralen. Er zijn al genoeg artiesten die kunst met een majuscule
K willen brengen, dus laat de Au Revoir Simonekes maar kleine,
fijne liedjes blijven maken om grijze weekdagen in felle kleuren op
te vrolijken.
