Voor de gerodeerde concertbezoeker bestaat een jaar uit slechts twee seizoenen: dat van de zaaloptredens en dat van de festivals. Het unieke van dat laatste tracht MTV-reporter Arne Van Terphoven in boekvorm te gieten. De eerste namen, ticketje boeken, achteraf helemaal kapot thuiskomen en het festivalbandje aanhouden: u mag alvast mee enthousiast worden.
Het festivalgevoel, hoe beeld je dat in hemelsnaam uit? Het is zowat even moeilijk als het verklaren van verliefdheid en voor velen is het eigenlijk hetzelfde. Hoewel een festival een vast gegeven is, beleeft iedereen het anders. Een collectief gebeuren met een individuele ervaring. Er zijn er die het gras verstikken door er een heel weekend onbeweeglijk op te liggen, je hebt ook atleten die veertien uur op de been zijn voor die ene ontdekking, of de bekerrapers die dankzij het leeggoed hun drankkosten proberen te drukken en voor wie de achtergrondmuziek mooi meegenomen is.
Omdat het onbegonnen werk is om de letterlijk honderden festivals van onze Lage Landen te bespreken, focust Van Terphoven zich op de grote vier: Pinkpop, Werchter, Pukkelpop en Lowlands. Hier worden naast de affiches ook de jaarlijkse cijfers opgelijst, wordt de geschiedenis bondig uit de doeken gedaan en komen tot slot de heren organisatoren aan het woord. Zij laten zich zelfs tot een opmerkelijke uitspraak verleiden: wanneer Herman Schueremans laat optekenen niet zomaar nee te zeggen tegen een verhuis van Rock Werchter, veroorzaakt dat een halve rel in het plaatselijke verenigingsleven.
Iedereen die een festival heeft meegemaakt, houdt daar verhalen aan over. Van Terphoven heeft daarom, naast het blok geschiedenis (waarin ook grondlegger Jazz Bilzen gelukkig aan bod komt), veel ruimte over voor getuigenissen en verhalen. Van de schichtige buurtbewoner die van tussen de sanseveria’s het passerend luidruchtig tuig gadeslaat tot de vaste tapper die al decennia lang barmhartig werk levert of de artiest die zich nog levendig herinnert hoe de tent werd afgebroken. Of bijvoorbeeld die anekdote van Josh Homme, die samen met de rest van Queens of the Stone Age na hun slechtste optreden ooit op Rock Am Ring de dag en het tijdstip op de ribben liet tatoeëren (Freitag 4:15). "Where it hurts the most."
Naast die vaste structuur wordt er crossmediaal gegoocheld met letters en beeld. Zo loopt er doorheen het volledige boek een lange ketting sms’jes die tijdens de festivals verzonden zijn, waarbij duidelijk opvalt dat de rode draad ’afspreken’ is. "Sta aan de paal links vooraan", u kent dat wel. Hier en daar wordt stilgestaan bij een kernwoord dat niet uit het festivalwoordenboek weg te denk is: modder, zon en Dixi — zelfs Johannes Paulus II vertrouwde er zijn hoopje aan toe — zijn hier weinig originele maar logische keuzes. De vele foto’s van Isabella Rozendaal maken het beslag luchtig. Geen academische meesterwerken, maar veelal sfeervolle snapshots zoals u en ik ze ook proberen te maken wanneer we meer herinneringen mee naar huis willen dan we ons geheugen toevertrouwen.
Op festivals vinden altijd opmerkelijk weinig incidenten plaats, maar heel soms loopt het mis. Veruit het aangrijpendste stuk in dit boek gaat over het drama in Roskilde uit 2000, toen tijdens een concert van Pearl Jam negen doden vielen door de drukte en hysterie vooraan in het publiek. De trieste gebeurtenis krijgt een gezicht door het verhaal van Frank Nouwens, een net afgestudeerd Nederlands slachtoffer. Familie en vrienden doen hun relaas. Ook de band zelf worstelde enorm met het drama, maar na jaren van stilzwijgen stond gitarist Stone Gossard plots voor de deur van het ouderlijke huis. Het was hoe dan ook een gebeurtenis die een grote invloed had op het verdere verloop van alle festivals ter wereld.
De doorwinterde festivalganger zal de inhoud van het boek erg herkenbaar vinden en een serieuze trip down memory lane maken, wat het op zich al de moeite maakt dit boek in huis te halen. Wie een complete festivalmaagd is, loopt het risico dat het serieus begint te jeuken, hoewel "Het Festivalgevoel" allerminst een "Festivals Voor Dummies" is. Het is vooral een bijbel voor het groeiende leger gelijkgezinden, pelgrims die uitkijken naar hun jaarlijkse bedevaart.
