Met To Lose My Life… herstelt het Londonse postpunkcombo White Lies duistere romantiek opnieuw in ere. Het was van de jaren tachtig geleden dat popmuziek nog eens zo schaamteloos dramatisch mocht zijn en dat is goed nieuws. “Death” en “Unfinished Business” zijn immers van de sterkste singles van het moment.
We geven dan ook grif toe dat we niet de enigen zijn die White Lies als de in de gaten te houden band van dit voorjaar tipten. De BBC nam ze op in een lijstje namen die het dit jaar moeten waarmaken en het weekblad NME stuurde ze mee op hun New Noise Tour samen met onder andere Friendly Fires, Crystal Castles en Team Waterpolo. “Dat helpt om bekend te worden bij een publiek van jongeren die je anders nooit zouden zien spelen, maar het blijft een vreemde line-up,” zegt drummer Jack Lawrence-Brown aan de telefoon uit Londen: “met de meeste bands zouden we nooit samen spelen. Voor het publiek is het echter een goeie kans om zelf hun mening over ons te vormen. Optreden geeft uiteindelijk toch nog altijd het beste weer wat we eigenlijk zijn.”
“De hype heeft zijn voordelen. De mensen zijn meteen een stuk meer geïnteresseerd in je muziek, maar tegelijk is het zo gevaarlijk dat anderen je lof gaan toezwaaien nog voor ze je plaat hebben gehoord. Om eerlijk te zijn laten we het niet echt aan ons hart komen: het album was af lang voor de heisa en we zijn er erg trots op. We nemen al die gekte dus met een dikke schep zout. Wat ons betreft hebben we 95 procent van onze doelstellingen al lang bereikt. We omarmen de voordelen van al de drukte dus maar wat graag.”
Maar eigenlijk begon het allemaal veel eerder. Lang voor White Lies was er nog een andere band: Fear Of Flying, dat plots van de ene dag op de andere dood werd verklaard om te herrijzen als White Lies. “We waren nog jong toen,” zegt Brown, “we kenden maar een paar akkoorden en verkeerden in de compleet foute veronderstelling dat hoe sneller je die kon spelen, hoe beter je was. Toen we negentien werden, groeiden we daaruit. Op een bepaald moment voelden we niets meer bij de poppy en vrolijke nummers die we vier jaar tevoren hadden geschreven. Dat was een breekpunt, waarna White Lies langzamerhand vorm kreeg. Eigenlijk gebeurde dat alles nogal stapsgewijs ook hoor.”
“I leave my memoirs in blood on the floor”, “there’s blood on your hands and I know it’s mine”,… op To Lose My Life… viert de pathos hoogtij. “Waar dat vandaan komt? Dat is nu eenmaal waar Charles (Cave, bassist, mvs) blijkbaar mee bezig is. Hij schrijft de teksten en benadert die als een verhaal. Vaak zit er wel een persoonlijk gegeven in — iets dat hij of iemand anders heeft meegemaakt — maar hij weeft er dan telkens een heel drama rond. Ik zou echter niet te veel op dat doemerig aspect focussen, want in zijn teksten zitten toch ook veel boodschappen van hoop vervat. Je moet er misschien wat harder voor zoeken, maar ik vind niet dat het één en al duisternis is.”
Het is in elk geval vreemd om een band zo te zien teruggrijpen naar het pikzwarte geluid van de jaren tachtig. Met hun prille twintig jaar zijn ze toch veel te jong om die new wave bewust te hebben meegemaakt? “Eigenlijk vind ik het zelf vreemd dat we met die bands worden vergeleken,” zegt de drummer, “want de meeste ervan hebben we zelf pas daarna ontdekt. We zijn pas naar Tears For Fears, Echo & The Bunnymen en Joy Division gaan luisteren nadat ons werd gezegd dat we zoals die bands klonken. Het klopt wel dat we een gelijkaardig geluid hebben en een zelfde soort gevoel overbrengen, maar dat heeft eigenlijk niets met die bands te maken.”
“Een van de grootste misvattingen over onze band is dat we Joy Division zouden verafgoden. We lusten de romantiek er rond wel, maar eigenlijk, om eerlijk te zijn houden we meer van heel het verhaal over de band dan van de muziek. (lachje) Editors? Da’s nog zoiets. Dat is één vergelijking die we nooit hebben begrepen. Ik heb er wel vertrouwen in dat het publiek elke band op zijn eigen verdiensten beoordeelt. Niemand zal ons beoordelen op basis van vergelijkingen met andere bands.”
Nochtans maakt de groep er een punt van enkel in zwarte kledij gefotografeerd te worden. Is dat de vergelijkingen niet opzoeken? “Die zwarte kleren hebben een erg eenvoudige reden,” klinkt het: “we wilden niet dat het bij onze optredens zou gaan om wat we dragen. Een week voor ons eerste optreden zijn we ons beginnen afvragen wat we zouden aandoen en al gauw waren we het er over eens om het bij een stemmig uniform zwart te houden. Dat is het meest neutrale. We wilden dat de muziek de bovenhand hield, en dus zijn we dat blijven dragen. Liefst van al worden we inderdaad niet in een vakje als vleermuizen geduwd. Als men ons dan toch wil labelen, laat het dan alsjeblieft op basis van de muziek zijn.”
Veel muziek is er echter niet. De band gaat er prat op dat er niet meer White Liesnummers bestaan dan de tien die op To Lose My Life… staan. Hadden ze dan niet liever eerst wat meer songs geschreven om de beste uit te kiezen? “Lukt ons niet,” lacht Brown, “we zijn heel slecht in het schrijven van B-kantjes. Als we niet het gevoel hebben dat een song briljant is, kunnen we die niet afmaken. Van bij het begin vonden we dat de plaat niet langer dan tien nummers mocht zijn aangezien de meeste songs al tegen de vijf minuten aan duren. We waren het er over eens dat een plaat een beperkte energie en een zuiverheid over zich moet hebben, die verloren zou gaan als de plaat langer duurt. Ik hou wel van het idee dat mensen online zouden zoeken naar meer songs, maar niets meer krijgen dan wat ze hebben met de plaat, net als van de gedachte dat mensen met deze plaat het volledige plaatje hebben van wat White Lies is. Ik denk dat onze plaat met tien songs net de perfecte lengte heeft.”
Tot slot: nu het album in de winkels ligt, begint het echte werk nog voor White Lies. Live bewijzen dat ze de hype waard zijn. Hoe kijkt Brown daar tegenaan? “Het is vreemd dat ik al weet wat ik ga doen de komende vijf maanden, maar het ziet er naar uit dat het allemaal opwindende, nieuwe dingen zullen zijn, dus dat is ok. We hebben hier hard voor gewerkt en ik denk dat het komende jaar ons jaar wordt. We gaan er dan ook alles aan doen om onze plaat eer aan te doen. Het is nogal angstaanjagend dat we het grootste deel van de tijd weg van huis zullen zijn. Dat wordt een levensstijl waar we aan zullen moeten wennen.”
