Na de verpletterende finale van seizoen 1 had J.J. Abrams met de opnames van ‘Mission: Impossible III’ even geen tijd meer voor zijn favoriete geesteskindje. Driewerf helaas, want de tijdelijke afwezigheid van Abrams is duidelijk voelbaar in dit lichtjes inferieure tweede seizoen: plotlijnen beginnen af en toe verdacht uit te rafelen, sommige afleveringen modderen maar wat aan en voor het eerst zijn er ook wat valse noten hoorbaar in de schitterende symfonie die ‘Lost’ heet.
Het vertrekpunt is nochtans interessant: Walt is gevangen genomen door ’the others’, wat zijn vader Michael alsmaar meer tot wanhoop drijft, het mysterieuze luik begint zijn geheimen prijs te geven en de passagiers van Flight 815 uit het staartgedeelte blijken niet zo dood als men gedacht had. Stof genoeg om er een spetterend vervolg van te maken. Spijtig genoeg vertraagt het tempo na de schitterende eerste afleveringen aanzienlijk. De openingsscène is een klepper, een typisch ‘Lost’-moment dat bij de beste uit de reeks mag worden gerekend – we zien een man zich rustig klaarmaken in de ochtend wanneer er plots een alarm afgaat en blijkt dat het tafereel zich afspeelt in the hatch; typische beeldmanipulatie die de kijker succesvol desoriënteert en volledig op het verkeerde been zet – maar dat niveau kan men helaas niet aanhouden.
Het probleem zit ‘m erin dat ‘Lost’ van bij het begin opgevat is als een volledig verhaal – oorspronkelijk goed voor zo’n drietal seizoenen – totdat de studio’s geld roken na het overweldigende succes van reeks één. Waarom een koe niet melken tot ze leeg is, dachten ze daar bij ABC, en dus moesten de schrijvers het verhaal aanzienlijk verlengen. Dat is dan de vloek van de commercie, zullen we maar denken. Het resultaat is dat er hier weer een aantal nieuwe mysteries geïntroduceerd worden, zonder dat het publiek in de plaats ook enkele antwoorden krijgt; iets wat voor vele kijkers zo frustrerend was dat ze hebben afgehaakt. Gelukkig hebben ze die vermindering in kwaliteit bij ABC ook gemerkt en is er na dit seizoen wél een einddatum vastgelegd – na zes seizoenen is het onherroepelijk gedaan met ‘Lost’ – zodat de makers voor seizoen drie weer wisten hoeveel tijd ze hadden om hun plot af te werken. Het bij momenten razend spannende seizoen drie haalt dus – u mag nú een rondedansje doen – weer het torenhoge niveau van reeks één.
Dat klinkt nu allemaal behoorlijk negatief, maar dat neemt niet weg dat ‘Lost’ ook wanneer het mindere dag heeft, nog altijd wel met kop en schouders boven het gros van de gemiddelde series uitsteekt (jawel, het kickt nog steeds de ass van ‘Prison Break’!). Oké, er worden inderdaad te weinig antwoorden gegeven en af en toe valt het tempo wat stil, maar de meeste afleveringen zijn wel degelijk heel sterk. De verhaallijn rond Walt, het luik en Henry Gale zijn nooit minder dan intrigerend en de frequentere verschijningen van ’the others’ zorgen ook voor een verhoogde suspense. Spijtig is wel dat er zoveel aandacht uitgaat naar de overlevenden uit de tail section. Die personages – met Ana Lucia, een agressieve ex-agente, en Mr Eko, een religieuze geweldenaar, op kop – worden nooit écht interessant en spelen eigenlijk een wel héél kleine rol bij het centrale verhaal rond het eiland zelf, dat in de latere seizoenen verder wordt uitgewerkt. Duidelijk een tussendoortje om tijd te rekken dus.
Met de introductie van Desmond, de man die de overlevenden aantreffen in the hatch, is het wél prijs: die zal gaandeweg groeien tot een van de coolste personages van de reeks. Ook met de wisselwerking tussen Jack, Sawyer en Kate zit het weer helemaal goed en een van de interessantste plotelementen uit de hele reeks komt hier echt tot ontplooiing: het groeiende conflict tussen man of science Jack en man of faith Locke. De overlevenden moeten volgens Desmond om de 108 minuten (alla, daar heb je die numbers weer), een cijfercombinatie ingeven in een computer (drie keer raden wélke cijfers), zonder dat ze weten waarom dat nodig is en wat er zou gebeuren als ze dat niet zouden doen. Dat leidt tot een felle discussie tussen de twee mannen waarin Locke het aanhoudende scepticisme van Jack in vraag stelt (‘Why do you find it so hard to believe?’) en Jack op zijn beurt gefrustreerd raakt door het onstuitbare vertrouwen van Locke in het eiland en hun eigen rol in die vreemde habitat (‘Why do you find it so easy?’). Heerlijke stuff allemaal, en belangrijk voor de komende seizoenen, waar de grens tussen extremisme, geloof, en rationaliteit steeds dunner wordt.
Op het eiland is er dus maar zelden een saai moment te bespeuren. Het probleem zit ‘m eerder in die ellendige flashbacks. Er is uiteindelijk maar zóveel dat je moet weten over een personage om zijn of haar motieven te begrijpen, en wanneer die informatie gewoon opvulsel wordt om telkens aan een aflevering van 42 minuten te kunnen geraken, dan is dat ronduit saai. Sun en Jin hadden problemen als koppel, got it, maar de gemiddelde kijker heeft écht geen elvendertig terugblikken nodig om dat geschetst te zien in twaalfentachtig verschillende situaties. En nevenfiguren als Rose en Bernard vervullen hun rol op het eiland meer dan behoorlijk, zonder dat ze gaan storen, maar hoe ze elkaar nu precies hebben leren kennen is simpelweg geen cruciale informatie. Die flashbacks halen veel meer dan in seizoen één en zelfs dan in seizoen drie (raar genoeg, want daar moesten ze er wellicht nog meer bij verzinnen) de vaart uit het verhaal.
Wel leuk om te zien – op het eiland, dat spreekt – is dat de overlevenden steeds meer pissed off worden en zich beginnen klaarmaken om een oorlog aan te gaan tegen ’the others’. De personages groeien duidelijk op het eiland en het is interessant om te zien hoe de verschillende karakters boven zichzelf uitgroeien op een plaats buiten de werkelijkheid. Stilaan wordt al duidelijk hoe de beslissing om van het eiland af te willen complexer is dan ze lijkt. To be continued.
Nu, waar de meeste kritiek op dit seizoen vandaan kwam, was waarschijnlijk de finale. De finale van dit beestje roept namelijk zo’n sterk what the fuck-gevoel op dat het sommige mensen misschien zal afschrikken om verder te kijken, maar wees gerust: daarna kómen de antwoorden er stilaan en lijkt het er steeds meer op dat de makers wel degelijk heel goed weten waar ze mee bezig zijn en waar ze naartoe willen. Volhouden is de boodschap, hoewel dat voor de meeste mensen niet moeilijk zal zijn. ‘Lost’ blijft namelijk een heel belonende reeks, met meer dan genoeg emotionele en suspensevolle hoogtepunten om te blijven boeien.
Het is dus zeker niet zo dat dit tweede seizoen een smet op het blazoen is van Abrams & co, maar ook niet de triomfantelijke overwinning die de andere seizoenen wél zijn. De meeste personages – vooral de originele dan – zijn nog steeds om van te smullen (een oneliner van Sawyer! Hoera! Nog één!), de relaties tussen de personages worden veel verder uitgewerkt (Rose en Bernard, Charlie en Claire, Jack en Kate, Sawyer en Kate, Jack en Ana-Lucia, Sawyer en Ana-Lucia, Jack en Sawyer? The list goes on en u weet wat we bedoelen.) en je wil verdomme gewoon blijven kijken om te weten wat er nu allemaal gebeurt op dat eiland! Maar wees gerust, allen ongeduldigaards, de antwoorden zullen er komen. In seizoen drie bijvoorbeeld. Welkom terug, mijnheer Abrams. Niet zeggen tegen de rest, maar we hebben u toch een beetje gemist.
