DIT WAS 2008 :: Guillemots :: ”Kinderen op wilde ontdekkingstocht”

Van een volte-face gesproken: na een intimistisch debuut met een randje kamermuziek pakte Guillemots deze zomer uit met een echt popalbum dat werkelijk alle registers opentrok. "En nu we dat uit ons systeem hebben, gaan we straks opnieuw iets anders doen", belooft frontman Fyfe Dangerfield.

Hij heeft iets van een Patrick Wolf zonder alle aanstellerige artistiekerigheid, die Dangerfield: opgeschoten, mager, en ongelofelijk getalenteerd. Maar bij hem geen doemerigheid of ergernis aan de wereld. Wel: een opgewonden vrolijkheid. Enthousiasme om wat zijn band allemaal kan realiseren, gewoon door met zijn vieren samen wat muziek te maken.

Red werd dan ook een complexloze, vrolijke plaat. De opvolger van het onvolprezen debuut Through The Windowpane schiet alle kanten uit — van gortdroge stuiterende R&B tot Oosters geïnspireerde musicalklanken — zonder uit de bocht te gaan of de grens met kitsch over te steken. Dit is pop zoals God het bedoeld had. En dat was ook het plan, zo vertelt Dangerfield.

"Pop. Wat een vreemd woord toch. Er worden zoveel betekenissen aan gegeven, maar voor mij staat het maar voor één ding: grote melodieën die je bijblijven en een beat waarop je kunt bewegen. Dat is pop, en niet wat men tegenwoordig als pop door je strot probeert te rammen. Dat moest Red zijn: toegankelijk en melodieus, maar met daaronder heel wat meer textuur. Als je met een koptelefoon luistert, krijg je er heel wat bonus bij."

Zoals die plotse klap die "Don’t Look Down" doet ontploffen? "Precies," glimlacht hij: "dat idee hebben we gepikt uit "The Boxer" van Simon & Garfunkel. Net als zij hebben we op een metalen liftwand gebeukt. Maar ik weet niet meer hoe precies." Bassiste Aristazabal Hawkes weet het goeie antwoord van aan de hotelbar: "We hebben er gewoon met een ijzeren dienblad op gemept. Tof geluid hé?"

Maar vanwaar die plotse ommezwaai? "We houden allemaal heel erg van pop. En eigenlijk vond ik Through The Windowpane ook al pop. Maar anders. Dat was een erg dromerige plaat met veel ballads, nu wilden we het allemaal iets krachtiger en directer maken. Sowieso is het stom om twee keer hetzelfde te doen. Deze keer was ik ook niet de enige songschrijver, maar droeg iedereen nummers aan. Dat heeft het spectrum van de plaat verbreed. Het zorgde er ook voor dat het soms moeilijk was om stukken af te werken omdat we het niet altijd eens waren."
"Het feit dat we allemaal zoveel bagage meebrachten, opende wel de deuren naar heel wat nieuwe mogelijkheden. Alles lag open. En dat was het moeilijkste soms: keuzes maken en bepalen welke optie we gingen nemen. We hadden ook onze eigen studio gebouwd in een verlaten synagoge en dat was net zo goed een voordeel als een nadeel: zonder tikkende klok was er geen deadline, en bleven we maar sleutelen aan nummers."

Red pootjebaadt zonder gêne in alle mogelijke genres. Zit er bijvoorbeeld een stiekeme musicalfan in Dangerfield verscholen? "Doen "Kriss Kross" en "Cockateels" je denken aan musicals?" De frontman begrijpt wat we bedoelen, maar neen. "Al zie ik wel wat je wil zeggen. Die Oosterse invloeden in die songs kan ik wel duiden. We hebben wel wat naar Oosterse folkmuziek geluisterd: Chinese muziek, Arabische,….. bits and pieces. Veel dingen die we gewoon oppikken zonder dat we daarom de naam hebben opgevangen. Voor "Cockateels" wilden we heel bewust dat Bollywoodgevoel met die Oosterse strijkers."

Om al die creativiteit in goede banen te leiden, overwoog Guillemots zelfs even om met een gerenommeerde R&Bproducer in zee te gaan. "Het werkte niet echt. Uiteindelijk hebben we Jimmy Douglas, die heel wat ervaring met R&B heeft, een paar songs laten mixen maar het resultaat was niet wat we zochten. Ik vermoed dat we misschien teveel eigen ideeën hadden om samen te werken met een grote naam. Met "Big Dog" hebben we inderdaad wel een puur R&B nummer opgenomen. Echt bedoeld als pastiche was het niet, maar het is wel de enige song op het album waarin we vrij letterlijk aan één stijl refereren in plaats van er ons ding mee te doen. We hebben er enorm veel plezier aan beleefd."

Hét kernwoord bij Through The Windowpane was "escapisme", daar is Dangerfield het mee eens. "Maar hoe ik Red zou omschrijven? Geen idee. (Lacht) We bedachten het terwijl we het schreven. Op dezelfde manier is er geen diepere grond waarom het album Red als titel kreeg; dat was een erg instinctieve beslissing. Al vroeg tijdens het maken leek die kleur één van de rode draden te worden en waren we aan het praten over hoe het artwork rood moest zijn en zo. "Rood" heeft heel wat connotaties: verleiding, woede,.. Het voelde juist, zonder dat we daar lang over nadachten."

Eigenlijk klinkt de plaat als vier mensen in één kamer die vol enthousiasme proberen waar elk knopje voor dient. "Zo is het wel een beetje ja. Misschien gaat dat weg als we ouder worden en gaan we ons meer inhouden, maar voorlopig is het zo. Ik denk dat de volgende plaat een stuk kaler wordt en veel meer live ingespeeld. Dit hebben we nu uit ons systeem, het is tijd voor iets anders. Nu willen we leren om wat minder ideeën in één song te steken en er eentje te verfijnen. Waarom? Omdat ik wil dat we evolueren en veranderen."

Is dat geen risico? Alle muzikanten in Guillemots hebben een of andere muzikale scholing gehad en kunnen technisch behoorlijk goed uit de voeten. Staat dat soort techniek niet vaak de creativiteit in de weg? "Maar wij zijn helemaal niet zo getraind", protesteert Dangerfield. "Aristazabal heeft een jaar jazzles of zo gevolgd en ik piano. Ik zou wel muziekschool kunnen gaan volgen, maar MC Lord (Magraõ, gitarist) en Greig (Stewart, drummer, mvs) zijn autodidacten. Mensen denken dat we studenten muziek zijn, maar dat klopt niet. De truc is om niet technisch te gaan spelen. Ik haat dat notengeneuk. Het gaat er niet om dat je dat kunt. Niemand heeft Jimi Hendrix ooit verweten dat hij aan muzikale masturbatie deed, omdat hij met zoveel vuur speelde dat het niet uitmaakte. Als je luistert naar pakweg Joe Satriani; dat is iets anders. Of ja: ook Radiohead slaagt er al eens in de ziel uit een plaat te halen door hun streven naar te veel perfectie. Dat is inderdaad het risico als je technisch goed bent. Misschien is het woord verfijning niet goed gekozen We zeggen dat we dat willen doen, omdat we daar niet goed in zijn. Ik hou van het idee om onszelf een uitdaging te stellen."

De reacties op de plaat zijn nogal gemengd, maar dat kun je natuurlijk verwachten als je probeert elk genre met een kwalijk geurtje — musical, U2, r&b — op één plaat te smijten. De frontman moet lachen. "’t Is geen coole, hippe plaat, dat is waar. Maar ik hoop dat we toch net niet aan de foute kant belanden, zelfs al houden we allemaal wel van dat soort niet erg modieuze muziek. En dan is er nog het "gekke genieën"-etiket dat we soms opgeplakt krijgen. Ik vind niet dat je gek moet zijn om ons soort muziek te maken! We houden er gewoon van om geluiden te halen uit alles. (begint met zijn glas ritmisch op tafel te tikken). Als het maar een interessant geluid oplevert. Dat is alles wat ons interesseert. Het heeft niets intellectueels, maar eerder iets van een kind dat door het huis rent op wilde ontdekkingstocht."

Eigenlijk zei die Nederlandse recensent het nog het beste toen hij — niet goed wetend wat hij nu van een Guillemotsoptreden moest vinden — schreef: "Guillemots wil alles wat ooit eerder gedaan is, en nog meer en dan wel in een keer. Guillemots wil ontroeren en vervreemden tegelijk. Experiment en toegankelijkheid in hetzelfde liedje"? Dangerfield kan alleen maar beamen. "Dat is een heel mooie omschrijving met al onze goeie en slechte punten. Een mission statement zou ik het niet noemen, maar het is wel exact wat we zijn."

http://www.guillemots.com
http://www.guillemots.com
Polydor

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Guillemots :: Hello Land!

Met een uitroepteken kondigde Guillemots geheel onverwacht een nieuwe...

De vier seizoenen van Guillemots

Vergeet Vivaldi; Guillemots zorgt voor een nieuwe interpretatie van...

Guillemots + Chloë & The Lonesome Cowboy

Guillemots stond donderdag in de Botanique te Brussel met...

Guillemots :: 29 september 2011, Botanique

"Waarom is deze band in godsnaam niet bekender?"; het...

Guillemots :: Walk The River

Na de commerciële flop Red probeert Guillemots met Walk...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in