Wat feel good bands betreft, zijn het tegenwoordig héél triestige tijden: op The Beatles hoeven wij al lang niet meer te wachten, Weezer probeert zijn muziek onnodig interessanter te maken met rapmuziek en andere foute invloeden en ons eigen Fence ligt helemaal stil wegens de ontluikende professionele carrières van de groepsleden. Het gevolg? Een geluk dat niet stuk kan wanneer wij na een lange periode van vasten eindelijk eens een band als het Texaanse Hacienda op ons bord krijgen.
Weet u waar wij echt van kunnen genieten? Van zonovergoten muziek, geschikt om tijdens een warme zomer in onze draagbare CD-speler te steken terwijl wij op ons terras in de zon liggen te baden. U weet wel: lichte muziek over een wondermooi meisje met tanden zo wit dat de zon er nog harder van gaat schijnen. Op de achtergrond horen we zachte mannenkoortjes die haar naam herhalen alsof het één of andere psychedelische drug is.
Met Hacienda is het eindelijk nog eens zo ver: met de single “She’s Got A Hold On Me” opent het combo zijn plaat heel feestelijk met lyrics als “She’s got a hold on me and I don’t mind!”. Wie het videoclipje even opzoekt op het internet, zal merken dat niet alleen de muziek maar eveneens het beeld van de feel good band helemaal klopt: het nummer wordt gezongen door vier gebruinde, Mexicaans uitziende Texanen met een brede lach op het gezicht. Daarbij komen herinneringen aan het vroege Weezer naar boven, maar het duurt niet lang voordat er andere zonnige referenties hun intrede maken. Met opvolger “Angela” volgt er bijvoorbeeld een heel dromerig nummer dat met zijn zachte, hypnotiserende vocalen helemaal in de stijl van The Beach Boys Pet Sounds en Brian Wilsons Smile baadt. Met “Hear Me Crying” levert Hacienda zelfs een nummer af dat met zijn tekst aan The Beach Boys megahit “Hang On To Your Ego” doet denken.
Met “Useless And Tired” maakt de groep vervolgens weer een even grote bocht van 180° door met totaal andere vocalen uit te pakken. Het onthult dat de groep, net zoals The Beatles, vier talentvolle zangers in huis heeft en dat potentieel maximaal benut. Het is Haciendas verdienste dat het liedje aan het allerstrafste van The Beatles’ Revolver doet denken. Dat het openingsriffje van “Another Day” als twee druppels water op het begin van The Beatles’ “Something In The Way She Moves” lijkt, is het ultieme bewijs dat het combo zijn liefde voor The Fab Four niet wenst te verbergen.
Doordat wij hier zo’n grote klassieke voorbeelden als referenties gebruiken, zou het haast gaan lijken of Hacienda geen eigen profiel heeft en vooral in de schaduw van grote voorbeelden bestaat, maar niets is minder waar. Luistert u bijvoorbeeld maar eens naar “Shake Ya” dat hoogstens een beetje aan Weezer doet denken, maar waarmee Hacienda zich vooral als een verre neef van Pavement profileert. Met “Little Girl” gaat Hacienda nog verder en combineert het combo het vocale bereik van The Beatles met de aanstekelijke pianoriffjes van Ben Folds Five. Het zijn stuk voor stuk liedjes waarin Hacienda zijn voorbeelden benut om het eigen karakter te versterken.
Wie de voornoemde referenties even overloopt, merkt uiteraard dat het allemaal feel good bands zijn, en het resultaat van een plaat als Loud Is The Night ligt bijgevolg zeer voor de hand: het plaatje is één massieve verzameling van positieve energie en het is zo dat Hacienda er probleemloos in slaagt om niet alleen zijn hemelse muziek, maar eveneens zijn enthousiasme aan het publiek over te dragen. En wij? Wij zagen dat het goed was.
