Een nieuw schrikkeljaar, een nieuwe Novastar. We zien het niet snel een uitdrukking zoals “driemaal is scheepsrecht” worden, al zou dat wel eens van toepassing kunnen zijn op Almost Bangor. Of zoals de titel zelf al aangeeft: bijna van toepassing.
Voor de vier jaar oude voorganger Another Lonely Soul kampte Joost Zweegers met een depressie. Deze keer was een verbrijzelde hiel tijdens een privéconcert in 2005 in Vorst het begin van een (niet alleen fysieke) calvarietocht, maar in een adem ook het abrupte einde van wat een “veroveringstocht” door Europa had moeten worden. Uiteraard laat dat alles sporen na op ’s mans platen. In (of beter: nabij) het Bretoense dorpje Bangor zag Zweegers plots weer het licht en liet het schijnen over alle songs die uiteindelijk op deze, derde, plaat belandden. Herboren is hij, schreeuwt hij van de daken. Dat laat zich horen.
Niet alleen voor mensen die “The Best Is Yet To Come” elk jaar in de Donna Top 2000 stemmen (excuseer: stemden, tja) zal het even slikken zijn bij de eerste beluistering. Weg is bijvoorbeeld de piano die op de vorige plaat in een luchtkasteel bespeeld leek te worden, samen met de vollere arrangementen die de melodieën wel eens boven zichzelf dreigden te doen uitstijgen. Weg is ook Piet Goddaer: producer Wim De Wilde (ex-Noordkaap-toetsenist, en eerder al producer van Neeka en De Nieuwe Snaar) stripte mee de songs tot de schaars geklede essentie. De (akoestische) gitaar staat centraal. Almost Bangor is dan ook een wit blad waarop achteraf weinig zinnen zijn geschreven, maar waarop tussen de lijnen veel meer te lezen is.
Dat De Wilde ook soundtracks componeert, laat zich horen. De strijkersarrangementen zijn mee van de mooiste die de laatste jaren op een Belgische plaat zijn beland. Luister bijvoorbeeld maar eens naar “Making Waves”, dat zich mede daardoor ontvouwt als een mooie glimlach op een nog mooier gezicht. Net als een paar andere songs is dit Zweegers’ strafste werk tot nu. De twee gekozen singles vormen een perfecte brug naar zijn vorige platen: het fijne “Mars Needs Woman” hoort ook u ondertussen graag op de radio passeren en vooral “Because”, de single in Nederland, is vintage Novastar: een parelende popsong waarvan we toch blij zijn dat ze in handen van De Wilde is beland. Een geheide livefavoriet.
Ze bieden bij een eerste beluistering een houvast voor wie de wenkbrauwen stretcht bij het horen van het grillige “Weller Weakness”, waarin Zweegers nochtans spontaner klinkt dan ooit tevoren en de piano alsof ze in een Antwerps café bespeeld wordt waar u net binnenstapt. Na een dozijn luisterbeurten duiken nog steeds weerhaakjes op, alsof ze al die tijd verstoppertje hebben gespeeld. Op titelnummer “Bangor” zingt Zweegers dan weer lager dan ooit tevoren, al beklijft het nummer minder dan het gros van de plaat. Voorts heeft het 473 woorden geduurd eer de Beatles vermeld worden in een Zweegers-recensie, maar wie de intro alleen al van de puike popsong “Wings On Me” hoort, weet dat het niet anders kan. Opgewekter klonk Zweegers nog niet, een fijn contrast met “Sundance” daarvoor, waarin hij nog eens de piano als een (niet zomaar fluweelzachte) mantel rond het nummer mag draperen.
Tot aan het einde van de plaat duidelijk wordt dat de eerste acht nummers een aorta zijn die u naar het kloppende hart van de plaat pompen: “Miles” en “All Day Long”. Twee daverend mooie, pakkende songs die meer dan zomaar het beste zijn dat Zweegers ooit op plaat heeft gezet. Ze zetten na een dik halfuur al een (orgel)punt achter deze plaat, die een veel langere houdbaarheidsdatum heeft dan zijn voorgangers. Ondanks de soberheid, die een hoog “what you hear is what you get”- gehalte aan Almost Bangor geeft, moet u haar wat tijd geven om volledig in te werken. En talloze luisterbeurten later overheerst toch nog altijd het idee dat u er nog niet klaar mee bent. Mooi zo.
Kijk, Zweegers had het zich heel wat gemakkelijker kunnen maken door zijn X&Y te maken die weer hits zou opleveren in Italië en/of andere omringende landen. In plaats daarvan komt hij middels een U-turn met de zonder twijfel sterkste Novastar-plaat tot dusver af, die jammer genoeg niet volledig het niveau van “Miles”, “All Day Long” en “Making Waves” haalt — maar kom, wie in deze contreien doet dat wel. Hopelijk moeten we niet tot het volgende schrikkeljaar wachten om te zien of de volgende plaat definitief oogst wat op Almost Bangor gezaaid is.
Novastar speelt op 30 oktober in de AB. Het concert op 29 oktober in diezelfde AB is al uitverkocht.
