De zomerfestivals staan al langs alle kanten te zwaaien met
affiches en pinten in voorverkoop, maar voor het zover is kunnen
muziekliefhebbers nog steeds hun hart ophalen aan enkele lokale
indoorfestivalletjes. Hier geen regenjasjes, hoeren-roepende pubers
of veel te dure pinten, maar muziek, en laat het daar nu eens bij
enola wel net om gaan zeker?
Sinds een viertal jaar is de lijst van dergelijke festivalletjes
weer een telg rijker met het steeds weer mooi gevulde Dunk!festival
in Zottegem. Voor hun affiche trekken ze daar resoluut de kaart van
de liefhebbers. Voor hitgevoelige rockgroepjes of papperige R’n’B
moet je er niet zijn, mooie muziek des te meer. Zo zijn de
blikvangers van dit jaar EF en God is an Astronaut zeker niet van
de minste en dan hebben we het nog niet gehad over Transit, Cecilia
::Eyes en de andere prachtige bands die dit jaar de Bevegemse
Vijvers aandoen.
Omdat we door omstandigheden Art!Itch aan ons
hebben moeten laten voorbijgaan, begint dag 1 van deze tweedaagse
voor ons bij Pentark, een Waals postpunk-noisy
trio dat volgens hun bio nogal wat leentjebuur deed bij de
klassieke jazz. Dat we van die jazz weinig gemerkt hebben kan je
bezwaarlijk als kritiek aanheffen, maar wat ze dan wel deden kwam
toch niet echt van de grond. Pentark deed bij momenten denken aan
wat de jongens van Penguins
Know Why uit hun mouwen schudden, maar miste de drive en de
energie die de Oost-Vlamingen net dat beetje meer geeft. Het geheel
kon best wat meer variatie gebruiken en echt losbarsten deed het
optreden nooit helemaal. Gelukkig voor onze oren kozen de heren van
Pentark voor een meer door bas gedreven geluid en hoefden we de
rest van de avond (zoals zo vaak bij minder geslaagde acts) niet
met een nutteloos gescheurd trommelvlies doorbrengen. Pentark
afschrijven op basis van wat we gezien hebben, zouden we niet
durven. Daarvoor doen ze wat ze doen wel goed, maar laat ze
misschien eerst nog wat groeien en zoeken naar een origineler en
gevarieerder geluid vooraleer we ze gaan aanraden.
Na wat stiekem geërger aan de opbouw tussen de verschillende bands,
weliswaar bedekt met de mantel der liefde, want op vrijdag is
vooraf soundchecken niet altijd even gemakkelijk, was
Transit aan de beurt. Er is ondertussen al veel
gezegd en geschreven over post-rock. Het genre zou een beetje aan
het doodbloeden zijn, ’t is altijd hetzelfde en alle bands lijken
op elkaar, maar kijk, hier op enola hebben we er wel een boon voor.
Transit kan ondertussen al een aardig palmares aan voorprogramma’s
voorleggen. Zo speelden ze al opwarmerke voor EF, 65DaysofStatic, Apse,…
en kaapten ze in 2005 de publieksprijs weg op het Oost-Vlaams
rockconcours. Allemaal niet minder dan terecht, want Transit kan
ondertussen (in België) toch wel bij de top van al dat
postrockgeweld gerekend worden. De heren kwamen hier op Dunk! hun
debuutalbum al een beetje voorstellen (de officiële release-party
is blijkbaar pas volgende week) en deden dat zoals gewoonlijk naar
behoren. Dat Transit misschien niet de meest orginele der post-rock
acts is, moeten we schoorvoetend toegeven. Maar wat ze uit hun
instrumenten halen is werkelijk subliem. Gedurende een dikke drie
kwartier slaagden ze erin ons en het misschien toch niet zo talrijk
opgekomen publiek, mee te voeren naar alle regionen waar een gitaar
maar heen kan. Dromerige tripjes met climaxen die net niet
uitbarsten. De ene keer rustig, dan weer ongedurig, maar steeds met
oog voor het muzikale en subtiele afwerking. Met de ogen dicht zou
je nog wel durven vergeten dat je ergens in een fuifzaal in
Zottegem staat.
Voor meer (en misschien zelfs nog wat beter) van dat moesten we
natuurlijk bij het Zweedse EF zijn, vorig jaar nog
de meest besproken band op het Brugse Music in Mind, dit jaar niet
minder dan verdiend headliner van deze eerste Dunk!-dag. Ook EF
kwam dit jaar nog met een nieuw album op de proppen, dat u in de
betere platenzaak of op het net kan terugvinden onder de naam ‘I Am
Responsible’. Of ze dan echt zo verantwoordelijk zijn, zouden we
ons op het eerste zicht nog niet zo durven over uitspreken, feit is
wel dat zij verantwoordelijk waren voor alweer een live-ervaring om
duimen en oordopjes van af te likken. EF creëert met een klein
dozijn gitaren, drums en andere instrumenten een geheel eigen
geluidsuniversum dat hoewel dikwijls verstild en ongedurig nooit
echt helemaal stil staat. Zweverige, soms tot op het zeemzoete af,
melodieën waaronder een laag onrust en dreiging verscholen gaat,
telkens weer opbouwend tot een hoogtepunt waarvan je nooit zeker
bent of het er nu geweest is of niet. Steeds weer slagen ze erin
net niet dat te doen wat je denkt dat het zal worden. Het was
georkestreerde, maar mooie chaos die enkel op het allerlaatste
moment tot een uitbarsting kwam (onze innige deelneming aan de
Fender Telecaster die tijdens dat stukje ontploffing door de lucht
zijn weg van het podium zocht), of hoe ook muziek geestesverruimend
kan worden. Onze nacht kon alvast niet meer stuk!
