Vaststelling: de 11 nummers van de nieuwe Elbow hadden net zo goed op hun vorige cd kunnen staan. En op die dààrvoor. We kunnen dus niet anders dan razend enthousiast zijn over The Seldom Seen Kid. Meer van hetzelfde is in het geval van Elbow namelijk preciés wat we verlangen.
De plaat opent niet minder dan machtig met een korte eruptie van noise, het geluid van een dronken orkest dat de instrumenten stemt. Amper vijftien seconden ver zijn we, en de aandacht is getrokken om nooit meer losgelaten te worden. Wat volgt is een bloedmooie intro van anderhalve minuut, eerst rustig, vervolgens twee keer keihard uithalend. Pas dan, twee minuten in "Starlings", laat Elbow zijn grootste troef los: de slepende maar kraakheldere stem van opperhoofd Guy Garvey: "How dare the premier ignore my invitations?" vraagt hij zich zelfbewust af. Het is niet meer dan schijn. Nog eens twee minuten later volgt de schrijnende apotheose van de song: "Darling is this love?", croont/kreunt de zanger, zoals alleen hij dat kan.
Is een dergelijke dissectie, minuut per minuut, soms zelfs seconde per seconde, overdreven? Niet in het geval van deze sublieme mini-symfonietjes, die per song meer ideeën bevatten dan het volledig oeuvre van pakweg (geschrapt). Luister maar eens naar de laatste 40 seconden van "The Bones of You", het fan-tas-tische tweede nummer op de plaat, waar we ons plots, zonder enige overgang, in een nightclub in de roaring twenties bevinden.
Over naar de single die uit dit album werd geplukt. Hadden we het woord ’machtig’ al gebruikt? Op zoek naar een betere omschrijving dan maar: "Ground for Divorce" is bezwerend, verslavend. Een trip. Het soort song dat drugs overbodig maakt. En je blijft als luisteraar nog even in trance, want het is tijd voor "An Audience with the Pope". Kent u een groep die met een dergelijke songtitel wegkomt? En er bovendien een catchfrase van maakt die dagenlang in je hoofd blijft spoken?
God (om de man in navolging van Garvey ook maar even rechtstreeks aan te spreken), we zijn amper halfweg en we weten nu al welke plaat de komende maanden uit onze speciaal voor de gelegenheid gekochte boxen zal klinken. Maakt het dan uit dat "Weather to Fly", in vergelijking met al het voorgaande moois iets (iéts) te – euh – landerig klinkt? Absoluut niet, want daar is "The Loneliness Of A Tower Crane Driver" al, een song die wél de eenzame hoogte uit de titel bereikt.
En kijk: met "The Fix" weet Elbow toch ook nog te verrassen. Het is een duet zowaar, niet met the blond bimbo of the month (we gokken dat Garvey die voor andere doeleinden uit de plaatselijke pub vist), maar wel met Richard Hawley. De twee stemmen zijn behoorlijk verschillend – hoog tegenover laag, licht tegenover donker – maar passen wonderwel samen. Het perfect opstapje naar nóg een — het hoeveelste intussen? — hoogtepunt: "Some Riot". Een kristallen pianolijntje met de bijna-parlando van Garvey er overheen, een tekst die je bij het nekvel grijpt (al vat je ze net niet helemaal) en de karakteristieke, meeslepende neurie-intermezzo’s. Het lijkt allemaal zo simpel en toch wordt het op geen enkel moment een trucje.
Op "On a Day Like This" zijn het de violen die Garvey voortstuwen tot ze — na twee en een halve minuut — plots gas terugnemen en met een paar minieme snaar-aanslagen de tekst onderstrepen. Waarna het album in complete verstilling eindigt, met het ingetogen "Friend of Ours".
Componisten schreven vroeger symfonieën die eenvoudigweg genummerd werden. De Tweede, Derde en nu ook Vierde van Elbow passen perfect in dat rijtje. Alweer een klassieker.
