EMI, 2007
Anouk is niet meer het misnoegde briesende geweld van weleer,
zoveel moge duidelijk zijn. Momenteel spendeert zij haar leven in
eerste instantie als gelukkig getrouwde moeder van drie, maar ook
op muzikaal vlak heeft ze haar wilde haren doorheen de jaren
gladder gestreken. Deze switch van onze teerbeminde
Noorderbuurvrouw konden we vaststellen toen ze drie jaar geleden
haar volwassener rockplaat ‘Graduated Fool’ opvolgde met het meer
richting pop georiënteerde en spijtig genoeg behoorlijk
onevenwichtige ‘Hotel New York’. Nu ja, ons mag je horen klagen,
haar heeft het in elk geval geen windeieren gelegd: ‘Girl’ werd een
monsterhit en de eraan gekoppelde tournee liet haar toe de grote
zalen te vullen. Omdat haar hoofd in Nederland tegen te veel
slaapkamermuren plakte, trok Anouk naar de Verenigde Staten, waar
ze een rustig leven op de boerenbuiten zocht (dat ze ondertussen
alweer ingeruild heeft voor de drukte van Amsterdam) maar
anderzijds ook de deuren weer op een kier zag staan om in Los
Angeles aan haar vijfde studioplaat te werken. Voor ‘Who’s Your
Momma’ zettte ze naast oudgedienden als Bart Van Veen en
hubby Remon Stotijn ook de ronkende naam Glen Ballard
(gekend van onder meer Alanis’ ‘Jagged Little Pill’) op haar
loonlijst.
Als er eentje is die wel eens goed zou kunnen gedijen onder de
Amerikanisering van haar materiaal, dan is het Anouk wel – zelf gaf
ze al meermaals toe verslingerd te zijn aan de opgezwollen
yankee-arrangementen. De eerste afgevaardigde van deze sessies is
er alvast eentje om “u” tegen te zeggen: ‘Good God’ werd dankzij de
kopersectie en een vinniger tempo de energierush die ‘Girl’ enkel
poogde te zijn. Spijtig genoeg scoort ‘Who’s Your Momma’ in de
eerste ronde als geheel veel zwakker. Naast de single is er
aanvankelijk nog slechts één track die weet op te vallen, zijnde de
heerlijke Anouk pur sang ‘If I Go’: enkele simpele elektrische
gitaarakkoorden waarover Teeuwe vocaal in het rond schupt om te
bewijzen dat ze onder geen beding een man met haar zal laten
sollen. Deze opener maakt ook meteen duidelijk waarom zij overeind
blijft in de weinig subtiele USA-rocksfeer: gewapend met die dijk
van een stem redt ze zichzelf zonder problemen van de
verdrinkingsdood.
Edoch, dit bewijs hoeft ze voor de rest van het album niet meer te
leveren, want al na vijf minuten heeft de loudmouth van weleer het
pand verlaten. Wat rest zijn voornamelijk down- en midtempo nummers
die enkele luisterbeurten nodig hebben om wat kleur te krijgen.
Onze initiële vrees voor een stinker van formaat moeten we echter
bijstellen, want ook een minder exuberante Anouk levert nog
degelijk materiaal op. De mooie bitterzoete afsluiter ‘If You Were
Mine’ is de ‘Sacrifice’ / ‘Lost’ van 2007, maar ook de
Ballard-samenwerking ‘Make It Rain’ heeft het in zich om als
rockballade in de winterse charts potten te breken (combinatie van
piano en gitaren: check, herkenbare semi-pathetische
thematiek: check, vocale lift na het tweede refrein:
check, sterker doorklinkend eindchorus:
check).
De aanklacht tegen de verloedering van de maatschappij ‘Modern
World’ klinkt lekker soulvol en zelfs het ruggengraatloze ‘Might As
Well’ krijgt nog een lading karakter ingezongen. Eens je voorbij
hun sterke gelijkenis met tracks van de vorige platen bent, gaan
ook ‘Ball And Chain’ (een beter uitgewerkt ‘Allright’) en ‘Daze’
(‘Cry’ in een lager toerental) erin als zoete koek. Een te hoog
gezongen en hopeloos gedateerd aandoend ‘Whatever You Say’ en het
ronduit saaie ‘The Difference’ vormen zo uiteindelijk de enige
struikelblokken van ‘Who’s Your Momma’. Aangezien ze ook nog eens
zij aan zij opduiken, raden we toch aan om een dikke tien minuten
voor het einde even de wekker te zetten.
Stilistisch grijpt ‘Who’s Your Momma’ terug naar ‘Together Alone’:
veel midtempo songs en hier en daar een flirt met soul en blues.
Onze verlangens om Anouk terug te zien keren naar haar temper
tantrums van haar tweede en derde plaat moeten we opbergen, maar in
de plaats krijgen we wel een plaat die ondanks een bleke eerste
indruk als geheel toch beter in balans is dan ‘Hotel New York’.
‘Who’s Your Momma’ slaagt er bovendien goed in om Anouks gouden
stemgeluid te accentueren, wat uiteindelijk toch haar grootste
troef blijft.
Anouk staat op 19 en 21 maart in het Sportpaleis.
Beluister en download ‘Who’s Your Momma’ hier.
http://www.anouk.nl/
