Vaartkapoen, Brussel, 3 november 2007
Gebrulde voordrachten, niet te slopen gitaarmuren en apocalyptische
porties wanhoop waardoor zelfs de grootste optimist in een
existentieel dipje zou vallen: de programmatie van de Vaartkapoen
heeft duidelijk een shift richting minder zonnige oorden gemaakt.
In december mogen High On Fire en
Pelican de
Brusselse zaal verbouwen, maar nu was het de beurt aan de Japanse
undergroundgrootheden van Envy om het publiek
een meedogenloze linkse te verkopen. Dit Aziatische
postcore-collectief beschikt over de schurende power en betonnen
weemoed van Cult
of Luna en Neurosis, maar
vergeet tevens de melodieuze nuance van de huidige lichting
postrockers niet uit het oog. Het is een combinatie die Envy tot in
de puntjes beheerst en waarmee ze de toeschouwers een
confronterende afdaling in de psyche laten maken. Het voorportaal
van de hel werd muzikaal vormgegeven door onze Belgische
sludge-trots Amen Ra: de kenners wisten dus dat de buizen van
Eustachius alweer een fikse rammeling te wachten stond.
Het Kortrijkse Amen Ra smijt je nooit zomaar als
een zak vlees aan de andere kant van de oever van de Styx. De band
neemt je eerst mee op een tocht door creepy tunnels, spookhuizen,
verlaten ziekenhuizen en een paar rondjes op de rivier van de hel
om je dan met een bloedsmaak in de mond achter te laten aan de
poorten van de Hades. Hun psychedelische minimalisme is namelijk
even roesopwekkend als loodzwaar en brengt de luisteraar met
zorgvuldig uitgedachte, ritualistische hellebeesten van nummers in
trance. De pijn mag dan wel vormeloos zijn zoals beweerd wordt in
‘The Pain. It Is Shapeless’, alweer een hoogtepunt van hun
optreden, maar dat kan van hun heidense mis niet gezegd worden. De
eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat het nieuwe materiaal nog
niet helemaal opweegt tegen Mass III, hoewel
‘Razoreater’ zijn reputatie als nieuwe publieksfavoriet alle eer
aandeed. Net als in de bijwijlen misselijkmakende visuals rijt dit
nummer traag de ingewanden open om dan met nietsontziende
distortionaanvallen in de bloederige massa te peuteren. De
traditionele afsluiter ‘Ritual’ moest deze keer plaats ruimen voor
‘Am Kreuz’, een afwisselend beenharde en dromerige six feet
under-song die ook zonder de bijdrage van Lynn Pieters voor
een stevige portie zwartgallige zelfreflectie zorgde. Het is
ongeduldig uitkijken naar ‘Mass IV’!
Een halfuurtje na de pletwals die Amen Ra heet, was het dan de
beurt aan Envy om onze trommelvliezen te
teisteren, zij het dan met een iets subtieler geluid. De
verwachtingen waren hooggespannen, aangezien Envy de naam heeft een
uitstekende liveband te zijn. Niet voor niets werden de
postrockgiganten van Mogwai ogenblikkelijk fans nadat zij deze
Japanners live bezig gezien hadden. Die verwachtingen werden
moeiteloos ingelost: Envy kwam, zag en triomfeerde.
Tetsuya Fukagawa en zijn band putten voor hun show in de VK vooral
uit hun laatste drie albums en ‘Abyssal’, hun nieuwe ep. Die keuze
resulteerde in een gevarieerde set, waarin woeste lappen hardcore
en pure noise afgewisseld werden met hartverscheurend mooie
postrock. Het geluid stond behoorlijk hard, zodat Fukagawa bij
momenten wel erg zijn best moest doen om boven de geluidsmuur uit
te komen, maar dat harde geluid heeft uiteraard ook zijn voordelen;
de hard/zacht-dynamiek, die zo typisch is in de songs van Envy,
werd op die manier extra benadrukt. De harde nummers, zoals de
ziedende lap screamo van ‘Left Hand’, contrasteerden zo prachtig
met sfeervollere nummers als ‘Scene’ en ‘A Warm Room’. Met hun
bijzonder intense optreden pakte Envy de VK in, en het sprak dus
voor zich dat ze na hun show nog eens teruggeroepen werden. Hun
bisnummer werd ‘Go Mad and Mark’, wat een van hun meest ontroerende
songs is, niet in het minst door de heerlijke finale. Dat was een
goeie keuze, zo blijkt. Zelden hebben wij een publiek meegemaakt
dat zo stil was…
Envy heeft duidelijk zijn status van fantastische liveband niet
gestolen. Deze groep slaat, zalft en slaat opnieuw, en laat zijn
publiek murw achter. Wij popelen dan ook om deze Japanners zo snel
mogelijk terug te zien. Arigato!
