De jaren zeventig staan niet onmiddellijk bekend als exponent van de goede smaak. Of zoals komiek Denis Leary het zo treffend verwoordde: “There we were in the middle of a sexual revolution wearing clothes that guaranteed we wouldn’t get laid.” Vreemd genoeg blijken er toch nog steeds mensen te bestaan die zweren bij deze esthetiek die wansmaak hoog in het vaandel voerde.
De spuuglelijke roze hoes van We Know You Know bezwijkt haast onder de gedateerde verwijzingen naar sektes en cults allerhande en belooft weinig goeds. De groepsfoto, een momentopname uit een tijdperk dat uit naam van alles wat mooi en goed is liefst vergeten wordt, is zo mogelijk nóg minder smaakvol. De tong zit bij deze lesbiennes zo diep in de wang gedraaid (althans dat hopen we toch), dat de achterliggende ironie haast verloren gaat in de geniale pastiche die tezelfdertijd een eerbetoon is.
Want lang voordat de huppelkutjes van Destiny’s Child op een uitgekiende marketingmelodie zongen hoe “independent” ze waren, was er al sprake van echte onafhankelijke vrouwenmuziek. In het bijzonder wist Olivia Records in de jaren zeventig naam te maken als het label voor en door vrouwen, met alleen vrouwelijke artiesten. Het is dan ook in de eerste plaats bij de artiesten van dit label dat Lesbians On Ecstasy leentjebuur speelt voor hun “eigen” muziek.
Laat het maar aan popmuziekhistorici over om alle (al dan niet obscure) referenties uit de nummers van Lesbians On Ecstasy te vissen, want net zoals op hun debuutalbum brengen de dames niet louter een hommage, noch een ironische knipoog die alles waar het label voor stond in vraag wil stellen. Veeleer gaat het hier om een “electro meets punk-clash” die het verleden herinterpreteert en het oude ideeëngoed afgestoft de volgende eeuw wil binnenloodsen.
Maar We Know You Know klink in al zijn postmoderniteit te opvallend retro en helaas niet altijd even geïnspireerd. Lesbians On Ecstasy tapt namelijk uit iets té veel oude vaatjes om een coherent album te brengen. De songs refereren echter te veel aan specifieke artiesten en subgenres om onderling nog nauw bij elkaar aan te sluiten. Op zichzelf staan de nummers nochtans als een huis.
De gemuteerde disco van “Sisters In Struggle” bijvoorbeeld laat de dansvloeren vollopen met een aanstekelijke zanglijn en dreunende drum, maar het veel duisterdere “Sedition”, met blieps en keyboards die klinken als gitaren, zoekt de donkere hoeken van diezelfde zaal op. In het overstuurde “Party Time (A Womyn’s Luv)” wordt gestoeid met “Wordy Rappinghood”-zanglijnen, maar braken de keyboards smerige geluiden uit die een militante inslag hebben. Die militante sfeer wordt doorgetrokken in het met een marsritme behepte “Is This The Way” waarin de tekst gedeclameerd wordt als was het een oorlogsverklaring.
“It’s Practically Freedom” klinkt schizofreen door lieve stemmen en vreemde klanken samen te gooien. In “We Won’t Give It Back” klinken diezelfde stemmen, door een effectenbak gejaagd, dan weer een pak meedogenlozer. “The Cold Touch Of Leather” flirt met prehistorische electro-uitstappen en logge baslijnen en contrasteert enorm met het veel speelsere en haast modern aandoende “Victoria’s Secret”, dat zijn heil zoekt in stemsamples. “Alone In Madness” dankt zijn lichtvoetigheid dan weer aan akoestisch klinkende klanken en zachte drums. Ook “Mortified” klinkt vrolijk en roept zeker in zijn (akoestisch) refrein herinneringen op aan Au Revoir Simone.
De vrouwen achter Lesbians On Ecstasy weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn, maar missen op We Know You Know een duidelijke focus. Daardoor ontbreekt het hun tweede plaat te veel aan eigen smoel om echt indrukwekkend te zijn. Toch hebben deze dames meer recht op de titel “independent” dan mevrouw Beyoncé Knowles ooit zal hebben.
