Elk excuus is goed voor een superb feestje vol getalenteerde
dj’s en fijne acts en dat weten ze in de AB als geen ander. Daarom
werd 2007 in de Brusselse zaal al een goeie week vroeger ingezet
met een spervuur van beats and pieces en een aantal
collectieve orgasmes waar geen orgie tegenop kan. Exit 2006 mocht
dan letterlijk een misplaatste grap zijn, het was wel een hele
goeie.
De muziek varieerde tussen opzwepend, hypnotisch, subtiel en
vernietigend en het talrijk opgekomen publiek liet zich gretig het
hoofd op hol brengen door de sonische kogelregen van alles waartoe
laptops, drumcomputers, macbooks en draaitafels in staat zijn. Exit
2006 was een party waar 31 december wellicht niet tegenop zal
kunnen en het nieuwe jaar werd dan ook vroegtijdig ingeluid met een
nog nasmeulende desoriëntatie.
In de zaal mocht Para One het feestje op gang
brengen en die deed dat met verve. Jean-Baptiste de Laubier behoort
tot de nieuwe lichting Franse dj’s naast Vitalic en Justice. Para
One wou zich niet laten catalogiseren als opwarmer en van het
gewoonlijke crescendo in de programmatie trok hij zich niets aan.
Para One liet breakcore, techno en electro samensmelten tot een
puntig, stekelig geheel met een ritmische complexiteit die toch
verteerbaar bleef. Beats barstten als splinterbommen uiteen, bleeps
schoten als een zwerm insecten alle kanten op, climaxen kwamen op
onverwachte momenten en toch zat er een doordachte lijn in de
kunsten van deze Fransman. Para One zorgde vroeg op de avond voor
de beste dj-set van Exit 2006.
Luuk Cox en Jimmy Dewit van Shameboy hadden het
voordeel om kort na hun zuiderbuur te kunnen beginnen in een zaal
vol opgehitste en hier en daar al lustig dansende feestvierders.
Cox, de vaste drummer van Buscemi, en Dewit, dj bij Discobar
Galaxie, werden een tweetal jaar geleden toevallig samen gedropt in
een speeltuin volgestouwd met analoge synths en drumcomputers en
ontdekten zo hun gezamenlijke liefde voor funk, strakke beats en
vette basslijnen. Met ‘Rechoque’ brachten ze helemaal uit het niets
misschien wel de grootste Belgische dancehit sinds ‘Pump up the
Jam’ en ook hun opvolgers ‘Strobot’, ‘Wired for Sound’ en het album
‘Hi, Lo and In Between’ verzekerden een sterke reputatie in de
interationale dancescene. Dat ze meer kunnen dan hits schrijven in
de studio bewezen ze deze zomer op zowat alle festivals en nu dus
ook in de AB. Shameboy zette het net begonnen feestje zonder enige
aarzeling verder en profiteerde volop van de schitterende sound in
de zaal. Na twee nummers kwam Tim Van Hamel op het podium
gesprongen met rode pinnenmuts, debardeurke en flikkerende
kerstverlichting rond zijn lijf. Het aan Depeche Mode verwante
‘Wired for Sound’ liep netjes over in een van breakbeats voorziene
versie van ‘Champagne’ van Millionaire, het
publiek hoorde dat het goed was. Shameboy overtuigde ook zonder
jonge gitaargod en hield de zaal aan het springen en dansen. De
heren leverden een strakke set af en lieten duidelijk zien dat ze
de aandacht van het voorbije jaar meer dan waard zijn.
Terwijl Shameboy de bom die ‘Rechoque’ heet nog moest werpen,
trokken wij al naar de Club om Fat Jon &
Styrofoam aan het werk te zien. Dit duo, dat met The Same Channel
verantwoordelijk is voor de beste Morr-release in jaren, moest het
stellen met 10 man en een paardenkop, maar zette toch een aardig
optreden neer. De symbiose van warme hiphop en indietronica kwam
vooral tot zijn recht in ‘Bleed’, waarin Fat Jon een diepzwarte
flow injecteerde in de blanke melancholie van Van Petegem. Ook
‘Acid Rain Robot Repair’ is een sprankelende mix van melodieuze
pop, elektronica en rhymes, maar omdat Van Petegem niet goed bij
stem was, kwam het fonkelende refrein minder uit de verf. Toch
bevestigden Fat Jon & Styrofoam de kracht van hun Neptunes
meets The Notwist-sound en we hopen dat er een vervolg komt op ‘The
Same Channel’.
Ondertussen hadden de macbooks van Shameboy in de zaal plaats
geruimd voor de drums, gitaren en synthesizers van
Goose. Na het winnen van de Rock Rally in 2002 was
het lange tijd heel stil rond de groep, tot ze plots als
voorprogramma van Soulwax’ Nite Versions
speelden en ze met een duizelingwekkende vaart van het wannabe
bourgeois Kortrijk tot in de hipste Londense kringen
gekatapulteerd werden. De jonge gasten tourden het laatste jaar de
hele wereld rond en lieten de Belgische fans daarbij soms een
beetje in de kou staan. Gelukkig werd dit keer alles goedgemaakt
met een show in de AB, de verwachtingen waren hoog gespannen. De
single ‘Black Gloves’, die schittert in een gebrek aan subtiliteit
en rechtstreeks op de gut feeling aast, had als een
schokgolf over het publiek moeten komen, maar miste net dat
tikkeltje aan kracht dat op het album wel duidelijk aanwezig is.
Misschien zat het geluid nog niet helemaal goed, misschien stonden
de jongens niet zelfverzekerd genoeg op het podium of misschien was
het wel de gedachte aan Sean van Nailpin bij het zien van de
frontman; Goose had in het begin niet echt de overtuigingskracht
die we verwacht hadden. Het duurde tot halfweg de set, toen met die
andere schitterende single ‘British Mode’ alles in zijn plooien
viel en we de brede wall of sound kregen waar we zo graag
keihard tegenaan gesmakt wilden worden. De rest van de show was
snoeihard en supervet en deed ons dan ook twijfelen of de
vooringenomenheid in het begin niet te groot was geweest. Goose
heeft dan ook absoluut overtuigd in de AB, het was vet, rechtdoor
en vooral heel dansbaar.
Diep in de nacht mochten Digitalism en The Hacker nog een laatste
elektronische kopstoot uitdelen. Digitalism, dat u
wellicht vooral kent van ‘Zdarlight’, bracht een snoeiharde set
zonder rustpunten vol uiterst trashy elektropunk. Deze
bastaardsound uit het huwelijk tussen CJ Bolland en Atari Teenage
Riot was een aanslag op de gehoorwegen, maar begon na een uur
aardig te vervelen. Weinig variatie, veel lawaai en onnodig lang
doordreunende electromuren zorgden voor de eerste geeuw van de
avond. The Hacker zette de neerwaartse tendens
verder met een inspiratieloze set. De man zag er afgeleefd uit en
het gebrek aan fut vertaalde zich naar zijn ietwat saaie, monotone
set. Het publiek ging nog uit de bol, maar we hadden de indruk dat
er rond 5u ’s ochtends nog zelfs zou gedanst worden op de Milk
Inc-remix van ‘Lief Klein Konijntje’, u begrijpt wat we
bedoelen.
Het wat tegenvallende slot zette geen domper op de feestvreugde,
want de sterke lineup loste de verwachtingen grotendeels in,
waardoor we van een sterke editie kunnen spreken. Vooral Para One
en onze nationale electro-trotsen Shameboy en Goose waren
outstanding en deden ons uitgeput maar voldaan naar huis
keren. Volgend jaar meer van dat aub!
