Hope House. Het klinkt als een opvangcentrum voor drugsverslaafde weesjes uit een tv-drama, maar het is gewoon het huis op het platteland waar Robin Proper-Sheppard even kon kalmeren na People Are Like Seasons. Het nieuwe Technology Won’t Save Us mag dan de neerslag van die rust zijn, in de Vooruit was van kalmte geen sprake.
"Fucking technology won’t save us, that’s for sure", weerklinkt het ongeveer halverwege de set wanneer de computer het eventjes begeeft. Criticasters zouden Sophia met deze woorden haast verdenken van opgezet spel, ware het niet dat een reeks andere technische problemen dan al de revue gepasseerd is. Een ellenlange pauze omdat het geluid niet goed zit en feedback aan het begin van de set hebben het geduld van het publiek immers al aardig op de proef gesteld. Dat de volle concertzaal niet over deze deugd beschikt maar wel getuigt van een aardige liefde voor Robin Proper-Sheppard bewijst het tijdens het optreden van supporting act Kris Dane: de singer-songwriter kan met zijn lage en nochtans luide stem amper het rumoer in de zaal overstemmen. Wanneer eindelijk de eerste tonen weerklinken van "I Left You" wordt het dan toch volledig stil.
Ook Proper-Sheppard heeft problemen om zijn stem volwaardig de zaal in te sturen. Tijdens vorige optredens had hij al moeilijkheden om een heus strijkerorkest te overstemmen en ook ditmaal trekken de muzikanten aan het langste eind. Jammer, want het getormenteerde dat Sophia eigen is, moet op die manier heel wat aan kracht inboeten. De soms overdreven uitspattingen en ellenlange, bombastische outro’s moeten dit verlies compenseren maar doen veeleer terugdenken aan The God Machine. Het fragiel ingezette "Desert Song No. 2" wordt stap voor stap opgebouwd tot het in een orgie van drums en gitaargeweld losbarst. Ook "Bad Man" roept ondanks — of net dankzij — de ingetogen kracht herinneringen op aan Proper-Sheppards vorige band en andere zware rockconcerten, tot de knipperende spots aan toe.
Ook de nieuwere songs worden in een energieker jasje gestoken en dat is maar goed ook. Het anders tot vervelens toe herhaalde refrein van "Where Are You Now" klinkt in de Vooruit heel wat passioneler en zelfs bijna aanstekelijk, terwijl Proper-Sheppard tijdens "P. 1/P. 2 (Cherry Trees And Debt Collectors)" verrassend agressief uit de hoek komt. Opvallend trouwens hoe de nummers van Technology Won’t Save Us slechts een miniem deel van de set uitmaken en ietwat ondergeschikt klinken. Zou Hope House dan toch niet de gewenste invloed hebben gehad op Proper-Sheppard en is de nieuwe plaat dan toch niet wat hij ervan had verwacht? De liveversies, ditmaal zonder extreme outro’s, doen de nummers alleszins heel wat meer eer aan dan de originele vertolkingen. Een uitgelezen kans om een anders betrekkelijk saai album wat présence mee te geven, al wordt ze nog té weinig benut.
Tijdens de bisronde krijgt het publiek dan toch even een glimp te zien van de groep zoals we die reeds op cd kennen, al blijkt dat niet altijd even geslaagd. Een soloversie van "Holidays Are Nice" zet op een ongemakkelijke manier in en bewijst dat het een van de minst geschikte nummers is om akoestisch te brengen. In het daaropvolgende "So Slow" wordt de gitaar wat zachter gezet en krijgt het publiek eindelijk een staaltje pure Sophia te horen. Een opgeluchte zucht vult de concertzaal nu men eindelijk krijgt waarvoor men gekomen is, al is dit kippenvelmoment maar van korte duur.
"The River Song" — voor de gelegenheid extra dik in de verf gezet — sluit af: een climax die alle voorgaande hoogtepunten zomaar eventjes van tafel veegt. Vragen over het nut van al die andere uitspattingen duiken even op maar zijn niet opgewassen tegen de golf van geweld die alles overspoelt. De fans van Sophia zijn hondstrouw en aanvaarden dan ook zonder verpinken alle bombastische en lichtjes egocentrische herwerkingen van de anders breekbare nummers. Een aangenaam staaltje vakmanschap, dat wel, al stelt de vraag zich welke richting de groep nu eigenlijk uit wil en welke de juiste is. Sophia staat in normale omstandigheden voor donkere songs, gedragen door Proper-Sheppards geladen stem, en daar ontbreekt het zowel op de nieuwe plaat als live aan. Een stapje terug in de tijd is dan ook zeer welkom, al moeten ze in het vervolg niet zover teruggaan als vanavond.
