Al voor de vierde keer in acht maanden tijd stond Troy Von Balthazar vanavond voor een Belgisch publiek. Voor gewenning zorgde dat allesbehalve, de Eurofiele Amerikaan heeft dankzij zijn expressieve stijl ook nu weer heel wat zieltjes gewonnen.
Troy Von Balthazar is onvermoeibaar. Hij tourt al een heel jaar lang in een tempo waarvan Eddy Merckx himself zou duizelen. In die ratrace passeerde hij al de Botanique en het Dour-festival. Vanavond staat hij opnieuw in de Rotonde van de Botanique, daags na een optreden in het Luikse Soundstation, aan de vooravond van gigs in Cactus! en Petrol. Hij houdt wel van België, één van de nog maar zes landen waar ’s mans debuutalbum reeds te verkrijgen is.
Het valt al redelijk snel op dat Von Balthazar zijn performance veel meer onder controle heeft dan bij zijn vorige passages. Waar die optredens vooral een geflipte geluidsbrij waren met af en toe een fatsoenlijk lied tussen Von Balthazar’s spastische bewegingen door, heeft de man het hele zootje nu veel strakker bij elkaar gebonden. Geen nood, zijn autistische handje is er nog steeds en hij trekt nog altijd dezelfde onnatuurlijk vreemde smoelen, maar veel meer dan voorheen waren dat nu eerder ondersteunende gimmicks dan de hoofdbrok van het optreden zelf. Alleen tijdens de uitvoerige bisronde liet hij het Beest pas echt los, en verloor de muziek het van de act. Hoe dan ook, Von Balthazar heeft flink wat zelfvertrouwen opgedaan. Typisch voorbeeld: op Dour klonk hij tijdens zijn "I like sex"-bindtekstje voor "Real Strong Love" nog als een elfjarig kostschooljongetje met opspelende hormonen, nu wordt de song voorafgegaan door een krachtiger "There’s one thing I’m good at…sex!" De basics zijn hetzelfde, de presentatie standvastiger.
Het is erg fijn dat Von Balthazars songs dankzij het meer ’volwassen’ optreden nu ook live het voetstuk krijgen dat ze verdienen. De catchy beat van "I Block The Sunlight Out", opnieuw redelijk vroeg in de set, krijgt het publiek een eerste keer wild. Von Balthazar kronkelt als een gek en blaast de laatste lyrics uit terwijl hij al lang gebukt aan zijn loop-pedaaltjes zit te prutsen, tot groot jolijt van de volgepropte Rotonde. Het publiek eet nu al uit zijn hand en zal de rest van de avond alleen maar gulziger worden.
Na een tijdje komen de verlegen drummer Jerôme en bassiste/zangeres Adeline Fargier Von Balthazar vergezellen op het podium. Fargier, die ook op de plaat de meeste background vocals verzorgt, ziet er verrukkelijk uit, heeft een erg koddig praatstemmetje, een lichtjes fantastisch zangstemmetje, en stuwt "Perfect" moeiteloos naar ongekende hoogtes. Daarvoor passeerden overigens ook enkele nieuwe songs de revue, nummers die absoluut niet moeten onderdoen voor het al uitgegeven materiaal. Net als Von Balthazars stage act lijken ook deze kersverse nummers voller, afgeronder en subtieler. Afwachten wat het zal geven op TVB’s volgende plaat, maar afgaande op wat we vanavond te horen kregen, zit dat wel snor.
Zo opmerkelijk meer beredeneerd was zijn reguliere set, zo compleet uit de bocht gaan de bisrondes. Daar is de "walrus op het droge"-routine weer, de onhandige, half van breakdance afgekeken sprongetjes en het konijnenmaskertje, gekoppeld aan een tapdanspersiflage. Troy Von Balthazar bouwt een feestje en iedereen is uitgenodigd. Hij interviewt kort twee mensen vooraan in het publiek met een ouderwets bandopnemertje en speelt het resultaat af in de micro. Hij rent een tweede keer door het publiek, ditmaal een pak bezetener. "Heroic Little Sister" en "Magnified" kunnen terecht op uitzinnige bijval rekenen, de songs daartussen klinken een stukje slordiger, al is "Big Balls" wel een erg fijn bisnummertje.
Laat er geen twijfel over bestaan: deze man, hoe far out hij ook oogt op een podium, weet verdomd goed wat hij doet. Overdag de sérieux zelve, ’s nachts een kinderlijk gestoorde maniac. "It’s all an act," maar dan wel een verdomd goeie.
