Na vijf jaar is het Vadermoordfestival in STUK een begrip geworden: een artiest kiest een Groot Voorbeeld en slacht diens werk ritueel door er een eigen muzikale kijk op te geven. Met een ingetogen dEUS door Chacda en een behoorlijk sublieme Björk door Sioen werd de lustrumeditie van dit jaar alvast goed ingezet.
Soms is het niet gemakkelijk keuzes te maken voor je Vadermoord. Eer je je grootste muzikale voorbeeld met het risico dat het pijnlijk duidelijk wordt hoe hard je zijn of haar voetsporen volgt? Of ga je voor de keel van je grootste idool op het gevaar af te merken hoezeer je tekortschiet? Chantal Acda van Chacda nam de fangirl-optie en besloot grote helden dEUS te eren met een selectie covers.
Dat we van Chacda niet moeten verwachten dat ze voor de rockers gaat, is geen verrassing. De naar Brussel uitgeweken Hollandse kiest vanavond voor een eigenzinnige keuze van ingetogen nummers uit het oeuvre van Antwerps finest en legt de nadruk in haar korte set vooral op In A Bar Under A Sea.
Met wisselend succes: "Wake Me Up Before I Sleep" en "Secret Hell" kunnen in haar verstilde versies erg bekoren, net als afsluiter "Serpentine", elders wordt vooral iets te duidelijk dat Barmans stem voor haar onnavolgbaar is. Of soms blijkt een nummer gewoon te moeilijk, zoals "Gimme The Heat" dat plots bestaat uit losse brokstukken die elkaar niet meer vinden.
Dan brengt Sioen het er vlekkelozer vanaf: "wie heeft er nu het idee om Björk te coveren? T-t-t! Met drie saxofonen! Tss! Maar kom, we staan hier dan toch maar", vat hij het halverwege zelf wat olijk samen. Het is onnodige bescheidenheid, want dit is een van de perfectste Vadermoorden ooit. Vanuit het niets bouwt Sioen met drie saxspelers Björks nummers van de grond weer op.
"Army Of Me" krijgt een jazzy ondertoon, "Yoga" sprankelt alsof het zo gebracht moést worden. Een rilling kruipt over de ruggengraat bij een erg mooi "Hunter". En een bizarre vaststelling: ondanks het erg ongewone instrumentarium klinken de nummers zo herkenbaar dat je er de afwezige beats vanzelf bij hoort. Al werkt het schudeitje dat Sioen hanteert in "I Miss You" ook behoorlijk om een eenvoudig dansbaar gevoel te creëren.
En zo levert Vadermoord Vijf al van bij de openingsavond een aangename verrassing op. Het is maar de vraag hoe lang de formule nog rekbaar is nu ongeveer elke Vlaamse muzikant wel eens aan bod is gekomen, maar deze editie heeft zichzelf nu al gerechtvaardigd. Benieuwd of er nog verrassingen volgen.
