Het verplichte Scandinavische muziekonderricht heeft al voor heel wat geloofwaardige metal- en indiebands gezorgd, maar de gevolgen reiken nog wel wat verder dan die genres. Wat dacht u bijvoorbeeld van de Dee Rangers, een vrij klassieke garagegroep uit Zweden die er bij iedere release toch weer in slaagt zeer professionele sixtiesgarage te brengen?
De Dee Rangers zijn een stelletje oude zakken die al een hele tijd meedraaien in het Europese muzieklandschap. Ze zijn echter zeer goed in wat ze doen, en dat werd ook in Noord-Amerika opgemerkt, waar ze via het Canadese Estrus reeds een aantal e.p.’s mochten uitbrengen en waar ze met de regelmaat van de klok op de meest gewaardeerde — weliswaar genregerichte — zenders van de USA te horen zijn.
Echt verwonderlijk is dat niet, aangezien de muziek van de Dee Rangers een aardig potje invloeden van The Sonics bevat, en dat is een groep die vandaag nog steeds als een van de meest invloedrijke groepen uit de Amerikaanse rockgeschiedenis wordt beschouwd. Doe daar nog wat invloeden van The Byrds bij, en u weet wat u van de Dee Rangers mag verwachten. Het is zelfs waarschijnlijk dat de titel Five Spanish Minutes, in combinatie met de vrij klassieke hoes, een regelrechte verwijzing naar The Byrds is, die met de Dylancover "Spanish Harlem Incident" ooit nog een bescheiden hit scoorden.
Of de Dee Rangers dan nog wel iets aan het muzieklandschap toe te voegen hebben? De groep brengt pure pop in de vorm van aanstekelijke garagerock, waarbij de meest poppy kantjes van The Sonics en The Byrds eens goed in de verf worden gezet. Dat komt er concreet op neer dat geen enkele song aan het dominante orgel ontsnapt, terwijl de songs toch allemaal een stuk hitgevoeliger zijn dan die van The Sonics, wat ons bij het iets commerciëlere The Byrds brengt.
Het is de afgelikte productie die verraadt dat de groep er een van deze tijd is: ondanks het piepende orgel, de retorische gitaren en de erg nostalgische lyrics, klinkt Five Spanish Minutes net iets te afgewerkt voor het tijdperk dat de Dee Rangers nochtans zo enthousiast verheerlijken. Maar laat ons niet hypocriet doen: met de middelen van vandaag hadden groepen als The Sonics, The Byrds en The Box Tops ongetwijfeld ook meer als de Dee Rangers geklonken.
En dat is uiteindelijk hun grote verdienste: ze geven de pioniers van de garage in het moderne muzieklandschap een triomfantelijk gezicht, zonder daarbij ooit de niche van de clichématige, smerige garagerock op te zoeken. Het is een positieve eigenschap die Greg Oblivians Reigning Sound ook al werd toegeschreven, en wij zien — op de minder hartverscheurende stem van zanger Per Nyström na — weinig goede redenen om de Dee Rangers minder warm te onthalen.
Misschien dat de Dee Rangers net zoals die andere Zweden — ABBA en The Knife — een beetje te schandalig poppy en aanstekelijk klinken? Maar wat doet u dan met het feit dat de groep al sinds het midden van de jaren negentig, en dus al van voor de hernieuwde belangstelling voor garage dit soort muziek maakt? U merkt het zelf ook: er valt op de Dee Rangers zeer weinig aan te merken.
