Een mens kan er moeilijk omheen dat Killswitch Engage een fenomeen is. Het is een van de grootste metalbands van het moment en is bijna op z’n eentje verantwoordelijk voor het vloedgolfeffect van metalcore op de hedendaagse scene. Dit tot jolijt van het ene deel van de metalminnende wereldbevolking; die andere helft zou wel z’n eigen pantoffels kunnen opeten bij het voor de zoveelste keer door de strot geramd krijgen van de band.
En zie, onze woorden zijn nog niet koud of daar staat een live-dvd in de rekken. Misschien ligt het aan de volgorde van de nummers op de setlist, of aan de heersende muzikale aanpak van het moment, maar alles klinkt… hetzelfde. Een betere term om het sluipende gevoel — dat zo ongeveer na een minuut of tien echt wel de slapers uit de ogen wrijft en even goed z’n bek open trekt — te omschrijven, is moeilijk te vinden.
Het feit dat Killswitch Engage een formuletjesband is en daardoor nogal vlug generisch gaat klinken, zou wel eens aan de basis kunnen liggen. Het is een kwaal waar ook Trivium op z’n meest inspiratieloze momenten, Shadows Fall en eigenlijk gewoon de hele NWOAHM-beweging aan lijden. Al dat eenvormige geram in dezelfde toonaard (C, voor de techneuten onder u) zet nu ook weer niet bepaald veel zoden aan de dijk; dat de heren daardoor de helft van het concert doodleuk de duivelshoorntjes kunnen opsteken terwijl ze gitaar spelen (kijk mama, met één hand!) is dan maar een erg schrale troost.
Stiekem vinden wij — het zou niet mogen, maar ja — Killswitch Engage toch maar een veredelde kudde doetjes wanneer ze voor de vijfde keer op rij een pathetisch refreintje aanheffen waarbij we onze bomma nog horen zeggen dat ze "mooi kunnen zingen". Tegen de tijd dat we het orgelpunt van zoveel halfzacht gedoe, watjeshymne "The End Of Heartache", bereikt hebben, hadden we dan ook twee tussenstops nodig uit pure ergernis. Gelukkig valt het daarna allemaal wat minder op — gewenning? — en kunnen we eindelijk onze aandacht vestigen op de show zelf.
Een liveshow neerzetten, dat blijken de heren nog wel te kunnen: micro of niet, iedereen schreeuwt zich de longen uit het lijf, knijpt de ogen tot spleetjes en huppelt het podium rond als een heet konijn in vol lentekriebeloffensief. Vindt u zo’n beschrijving al merkwaardig voor een metalband, wacht dan nog maar even met het opzetten van grote ogen tot u leadgitarist Adam Dutkiewicz (fjoew, gelukkig werken wij niet bij de radio) ziet, compleet met cape en veel te kort afgeknipte hotpants. Diezelfde man verdient trouwens nog een eervolle voor vermelding voor z’n grappige aankondigingen.
Er is ook gewoon veel ambiance. Er is een publiek dat kolkt als een milkshake in volle opbouw en meebrult alsof het vege lijf ervan afhangt. Er wordt gemoshed en ge-crowdsurfed dat het een lieve lust is. En er is hardcore-gemolenwiek, want dat hoort nu eenmaal zo tegenwoordig. Zelf blijven we liever ver weg van zoveel zinloos geweld (what did air ever do to you?), maar het geeft wel visueel spektakel.
De energie mag er dan wel zijn, maar wat wij missen zijn de kloten en de brutale creativiteit van een band als, bijvoorbeeld, Lamb Of God. Agressieve bodylanguage of een welgemikte brul, alles wat er maar op kan wijzen dat het echt welgemeend is en dat u maar beter bibbert en beeft tot in uw lillende beenmerg. Hier blijft het allemaal te veel bij goede bedoelingen. Als Killswitch al overtuigingskracht in huis heeft, dan is het die overtuiging waarmee diezelfde lieve bomma van daarnet poneert dat de pot vanavond koteletten met bloemkool schaft. Tja. Wat zegt een mens daarop? Niks. Kwestie van geen gevoelens onnodig te kwetsen.
(Set This) World Ablaze geeft een mooi eigentijds equivalent van de hoofse ridder die onder het houten balkonnetje van z’n uitverkoren jonkvrouw even een serenade gaat afsteken: alles blijft braafjes binnen de perken met hier en daar zelfs een hint naar wat slijmerig méér. En dat hoeft wat ons betreft ook nu niet meteen.
